Από το Μανάους της Βραζιλίας

Πιτσιρίκο, καλησπέρα από το μακρινό Μανάους της Βραζιλίας και του τροπικού δάσους του Αμαζονίου.
Σε διαβάζω καιρό και θα ήθελα να μοιραστώ πολλές από τις σκέψεις μου μαζί σου αλλά επειδή οι καιροί είναι καθοριστικοί και επειδή η πατάτα είναι καυτή, με πρόλαβαν άλλοι και εξέφρασαν τις σκέψεις μου καλύτερα και από εμένα. Θα σταθώ λοιπόν σε κάτι ευτελές, που μου έκανε ωστόσο μεγάλη εντύπωση.

Πριν από λίγες ημέρες, παρακολούθησα ένα εξαιρετικό οδοιπορικό του Αμερικανού σκηνοθέτη Oliver Stone, στη Λατινική Αμερική το 2009.

Λέγεται South of the Border, και στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Σε αυτό το οδοιπορικό, ο Stone έκανε ένα αφιέρωμα στο νέο πολιτικό ρεύμα των χωρών της Νότιας Αμερικής, με επίκεντρο τον Τεράστιο Ούγκο Τσάβεζ.

Η Βενεζουέλα των αρχών της δεκαετίας του ’90 έμοιαζε πολύ με την σημερινή Ελλάδα.

Η κυβέρνηση του φιλελεύθερου και διεφθαρμένου Κάρλος Πέρεζ σε αγαστή συνεργασία με το Δ.Ν.Τ καταλήστευε τον λαό και την εργατική τάξη της χώρας.

Αυτό μοιραία οδήγησε τον λαό σε μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς. Οι εκεί μάγκες της τότε κυβέρνησης έβγαλαν τον στρατό στους δρόμους, για να πυροβολεί τους διαδηλωτές στο ψαχνό.

Το 1992 λοιπόν ο Τσάβεζ, όντας νεαρός αξιωματικός του Βενεζουελάνικου στρατού μάζεψε ένα σμάρι πατριώτες αξιωματούχους που συμφωνούσαν σε δύο τινά:

Πρώτoν ο στρατός είναι για να υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και όχι για να πυροβολεί πολίτες στο δρόμο και δεύτερον ο Πέρεζ πρέπει να πάρει πόδι.

Έτσι επιχείρησαν να ρίξουν το καθεστώς με τη βία. Απέτυχαν. Ο Τσάβεζ ανέλαβε την ευθύνη και μπήκε στη φυλακή.

Δύο χρόνια μετά, βγήκε από την στενή, ίδρυσε κόμμα και το 1998 -και ενώ ο Πέρεζ την είχε ήδη κάνει πέντε χρόνια πριν λόγω σκανδάλου διαφθοράς- κέρδισε τις εκλογές πανηγυρικά, παρά την λάσπη που του έριχναν οι ολιγάρχες και τα κανάλια τους, που αβάνταραν την αντίπαλό του Ιρίν Σάεθ (πρώην μοντέλα και Μις Κόσμος παρακαλώ).

Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, οι ολιγάρχες -και φυσικά οι Αμερικάνοι- που είδαν τα συμφέροντα τους να κινδυνεύουν από τον ημίτρελο, κομμουνιστή, δικτάτορα (με αυτά και άλλα πολλά χαριτωμένα επίθετα τον στόλιζαν) που ήθελε άκουσον άκουσον να μοιραστεί τον πλούτο από το πετρέλαιο της χώρας με τον φτωχό λαό της χώρας, του έστησαν πολλά χουνέρια, ένα από αυτά ήταν και το φτιαχτό από τα μίντια πραξικόπημα λόγω διαδηλώσεων εναντίον του.

Τελικά, ο κόσμος δεν μάσησε και τον επανέφερε στη θέση του, και σε κάθε του προσπάθεια ο κόσμος ήταν δίπλα του, η δύναμή του.

Αγάπησε πολύ τους Bενεζουελάνους ο Τσάβες και τον αγάπησαν και αυτοί.

Και τελικά, μόνο ο πούστης ο καρκίνος κατάφερε να ρίξει αυτόν τον Γίγαντα που αύξησε την ποιότητα ζωής της πατρίδας του, σε επίπεδα και αριθμούς που καμία σύγχρονη νεοφιλελέ κυβέρνηση σε καμία χώρα του πλανήτη δεν έχει καταφέρει ποτέ.

Είχε και άλλα ωραία το οδοιπορικό. Έδειξε πως μια ολόκληρη ήπειρος ακολούθησε το παράδειγμα του Τσάβεζ και έδειξε τα κοχόνες της στον νταή από τον βορρά.

Έδειξε τον Έβο Μοράλες, τον πρώτο ιθαγενή πρόεδρο της Βολιβίας, πιστό φίλο και σύμμαχο του Τσάβεζ, τον Ραφαέλ Κορρέα του Ισημερινού, τον Νέστορ και την Κριστίνα Κίρσνερ της Αργεντινής που πάτησαν (μαζί πάντα με τον λαό) το Δ.Ν.Τ στη μάπα, τον δυναμικό Λούλα της Βραζιλίας, στον οποίο δεν πέρναγαν τα γελοία καουμποϊλίκια του Μπους, και πολύ ακόμη καλό κόσμο.

Πριν δω το φιλμάκι αυτό, δεν ήξερα πως σχεδόν ολόκληρη η ήπειρος αυτή έχει αλλάξει και βαδίζει προς το καλύτερο.

Με γέμισε ελπίδα. Ο τρόμος εδώ νικήθηκε, δεν έπαψε να πολεμάει και να καιροφυλακτεί, αλλά δεν είναι καθεστώς πλέον.

Και οι φίλοι μου οι λατίνοι, θερμόαιμοι και ερωτικοί σαν και εμάς – επιπόλαιοι και πολιτικά αναλφάβητοι σαν και εμάς, νίκησαν.

Και όταν ξαναδούν τον δράκο να έρχεται, θα μπορούν να τον ξεχωρίσουν γιατί τον είδαν από κοντά πεθαμένο.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας έχει το ανάστημα αλλά δεν έχει σημασία πια. Το ανάστημα πρέπει να το βρούμε εμείς.

Ο Αλέξης καλά θα κάνει να βάλει τα ΜΑΤ στο χρονοντούλαπο και τα αντικαταστήσει με μια αστυνομική δύναμη που δεν θα βιάζει τον κόσμο στις διαδηλώσεις αλλά θα τον προστατεύει από τους παρακρατικούς προβοκάτορες και τους αμετανόητα νεκρούς εγκεφαλικά χρυσαυγίτες.

Αν μας δείξει ότι είναι όντως λεβέντης, ότι έχει φιλότιμο το παλικάρι και προσπαθεί, εμείς εκεί θα είμαστε.

Θα δείξουμε στους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον ότι εμείς είμαστε αφεντικά στον τόπο μας, ούτε αυτοί, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες που έρχεται και η σειρά τους, ούτε φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ που στην πρώτη κωλοτούμπα θα φάει πόδι.

Εμείς οι Άνθρωποι. Και μόνο.

Θα νικήσουμε. Το πιστεύω. Η πρώτη μας κερδισμένη μάχη θα είναι η αυριανή.

Την καρδιά ψηλά, Έλληνες!

Είμαστε ωραίος λαός, καιρός να γίνουμε και μοιραίος.

Γ.

(Αγαπητέ φίλε, το έχω δει το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν. Έχω μεγάλο σεβασμό για τους κατοίκους της Λατινικής Αμερικής, γιατί είναι καλύτεροι άνθρωποι από εμάς. Δεν είναι δήθεν οι λατινοαμερικάνοι, οι Έλληνες είναι. Η μεγάλη ατυχία της Ελλάδας -σε όλη την ιστορία της- είναι η γεωγραφική της θέση. Μόνο ο λαός της Κορέας μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει να έχει μια χώρα τόσο σημαντική γεωγραφική θέση -όσο η Ελλάδα-, και πόσο επώδυνο μπορεί να είναι αυτό για τους πολίτες της και τις ζωές τους. Το ανάστημα πρέπει να το βρούμε εμείς και πρέπει να το βρουν και οι πολίτες της Ευρώπης που κοιμούνται όρθιοι. Έχουμε ήδη νικήσει. Hasta siempre! Να είσαι καλά!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.