Λιαστές ντομάτες
Πιτσιρίκο, σε χαιρετώ
Ο αδερφός μου είναι αγρότης, για την ακρίβεια, υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να επιστρέψει στην αγροτική εργασία τα χρόνια της κρίσης. Καλλιεργεί εποχικά λαχανικά και τα πουλάει στις τοπικές λαϊκές, οπότε τώρα το καλοκαίρι πήξαμε στις ντομάτες.
Από ένα σημείο και μετά δεν είχα τι να τις κάνω: ο καταψύκτης γέμισε για τον χειμώνα, στο καθημερινό τραπέζι υπήρχαν ντομάτες, δίναμε σε ξένους και πάλι περίσσευαν.
Μου ερχόταν πολύ στραβά να τις πετάω ή να τις βλέπω να σαπίζουν κι έτσι αποφάσισα να πειραματιστώ λιάζοντάς τις.
Το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία και σύντομα καμάρωνα το πρώτο βάζο με λιαστές ντομάτες και μυρωδικά που είχα φτιάξει η ίδια.
Ύστερα οι ντομάτες για πέταμα άρχισαν να πληθύνονται, γιατί, καθώς τα φυτά εξασθενούσαν, δεν μπορούσαν πλέον να παράγουν ευπώλητα προϊόντα.
Θα προτιμούσα να πεθάνω από overdose λυκοπενίου, παρά να βλέπω τις ντομάτες να πετιούνται. Κι έτσι το πήγα λίγο παραπέρα και σκέφτηκα να λιάζω ντομάτες και να τις συσκευάζω σε βάζα, για να πουληθούν στη λαϊκή αγορά.
Είναι μια δουλειά που όσο χρόνο μου τρώει από άλλα πράγματα που έχω να κάνω, άλλο τόσο μου δίνει σε σκέψη.
Πρέπει να γυρίζω ανάποδα κάθε μέρα όλα τα κομματάκια ντομάτας που ψήνονται σε ταψιά στην ταράτσα μου, να τα μεταφέρω από το ένα ταψί στο άλλο, να τα μαζεύω τη νύχτα και να τα ξαναβγάζω τη μέρα.
Τα παρακολουθώ να αφυδατώνονται και να ζαρώνουν σιγά-σιγά και να μετατρέπονται σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν.
Όταν πια τις βλέπω μέσα στα βάζα με το λάδι και τα μυρωδικά, με την ετικκέτα και το κορδελάκι που τις στολίζει, είναι δύσκολο να κάνω τη σύνδεση με το αρχικό υλικό που είχα στα χέρια μου, παρόλο που το παρακολούθησα να αλλάζει στα χέρια μου.
Χαίρομαι, γιατί έδωσα σημασία σε αυτό που άλλοι πέταγαν και γιατί το έκανα κάτι άλλο.
Χαίρομαι γιατί αυτοί που τις αγοράζουν, παίρνουν κάτι χειροποίητο, προσεγμένο και κυρίως φτιαγμένο από μένα. Κάποιοι τρώνε αυτό που έφτιαξα.
Κάπως έτσι σκέφτομαι την κατάσταση στην Ελλάδα. Πολλοί την έχουν για πέταμα. Την παρακολουθούν να σαπίζει και αρνούνται να κινητοποιήσουν το μυαλό τους για να το αποτρέψουν.
Κάποιοι μάλιστα μπορεί να προτιμούν να την πετάξουν στα σκουπίδια, παρά να μπουν στον κόπο να κάνουν κάτι για να την μεταλλάξουν σε κάτι χρήσιμο.
Κι άλλοι απλώς κάθονται και κλαίνε για το σπατάλημά της κι ετοιμάζονται να φύγουν μακριά, γιατί το πτώμα άρχισε να βρωμάει.
Το ανθρώπινο είδος έχει δυο ευδιάκριτα όσο και αντίδικα χαρακτηριστικά: είναι εξαιρετικά προσαρμόσιμο στις νέες συνθήκες του περιβάλλοντός του και παράλληλα είναι ίσως το μοναδικό είδος που διαμορφώνει το περιβάλλον βάσει των αναγκών του.
Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς που ζούμε εδώ και τώρα είναι να προσαρμοστούμε στις συνθήκες που μας κανόνισαν, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και παράλληλα να βρούμε τους τρόπους να τις ξεπεράσουμε, για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
Προσωπικά δεν μπορώ να διανοηθώ τον εαυτό μου εκτός Ελλάδας, είναι τέτοια η προσκόλλησή μου και η αγάπη μου για αυτό τον τόπο που θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω από «μια ακατανίκητη δύναμη πάνω σε ένα αμετακίνητο αντικείμενο» για να με μετακινήσει.
Όταν βγαίνω στην αυλή του σπιτιού μου, αγναντεύοντας τη θάλασσα μπροστά μου, σκέφτομαι ότι αυτό το μικρό κομμάτι γης που μου «ανήκει» θέλω να το δώσω στα παιδιά μου και δεν το παραχωρώ σε κανέναν καργιόλη. Ούτε τη ζωή μου εδώ.
Το σπίτι μου είναι παλιό, δεν έχω λεφτά να του αλλάξω κουφώματα. Τα έτριψα και τα έβαψα κι έγιναν καινούρια.
Δεν είχα λεφτά να βάλω κάγκελα στη μάντρα. Φύτεψα θαμνάκια, να γίνουν αυτά η μάντρα.
Τώρα τα πορτο-παράθυρά μου γυαλίζουν βαμμένα στο χρώμα του ρουμπινιού, οι θάμνοι άρχισαν να ενώνονται και σχηματίζουν σιγά-σιγά φράχτη κι οι λιαστές ντομάτες μου πουλιούνται στη λαϊκή σε πολύ χαμηλή τιμή, για να μπορούν να τις αγοράσουν όλοι.
Κουράστηκα πολύ με όλα αυτά, σωματικά εννοώ, αλλά όλη η κούρασή μου αντισταθμίστηκε από την απόλαυση να βλέπω τα έργα των χεριών μου.
Και χαζεύω τη θάλασσα μπροστά και σκέφτομαι ότι όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν αυτό που έχω.
M.
(Αγαπητή φίλη, εύγε. Οι αναγνώστες δεν ξέρουν πως είστε φιλόλογος, οπότε τους το λέω εγώ που είμαι καρφί. Είναι πολλοί οι άνθρωποι σαν εσάς και θα γίνουν περισσότεροι. Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που θα περάσουν μια ζωή ποτέ πάνω στη γη, χωρίς να φυτέψουν ούτε ένα σπόρο. Τους καημένους. Πάντως, είμαστε πολυμήχανοι εμείς οι Έλληνες. Το τι κάνουμε μετά την χρεοκοπία για να τα βγάλουμε πέρα, δεν περιγράφεται. Θα έγραφα το σχέδιο που μου είπε πριν από λίγα λεπτά μου φίλη μου αλλά είναι τόσο τέλεια ιδέα -και τόσο μπροστά στα μάτια όλων- που θέλω να την κάνουμε πράξη πρώτα και μετά να την γράψω. Να είστε καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.