Τέσσερα χελιδόνια και μία φωτογραφία
Ο Διονύσης είναι γείτονας και φίλος, είναι από τη Ζάκυνθο και έχει μουστάκι, είναι αριστερός -όχι ΣΥΡΙΖΑ, αριστερός λέμε- και μαραγκός μερακλής, καλλιτέχνης σχεδόν.
Όταν είδε τη φωλιά που έφτιαξαν τα χελιδόνια μία Άνοιξη στην πυλωτή του σπιτιού μου, μου είπε ότι «είναι μεγάλη τύχη να έρθουν τα χελιδόνια να φτιάξουν φωλιά στο δικό σου σπίτι!».
«Όταν λες μεγάλη, μπορείς να προσδιορίσεις μέγεθος; Μπορεί να πάρω απαλλαγή και από τον ΕΝΦΙΑ, ας πούμε;», του απάντησα γιατί του αρέσει να του δίνω πάσες για να πει την επόμενη ατάκα του.
Κλέβω, όμως, την πάσα και συνεχίζω:
“Διονύση, φοβάμαι ότι ισχύει το αντίθετο. Τα χελιδόνια είναι τυχερά που έφτιαξαν τη φωλιά στην πυλωτή μου και θα στο αποδείξω. Χθες το απόγευμα, γύρισα από δουλειά, πάρκαρα, βγήκα από το αυτοκίνητο και πριν ανοίξω το πορτ-καμπάζ (έτσι το λέει ο μικρός γιος μου), βλέπω δύο γάτες να κινούνται ύποπτα στην εξώπορτα με βλέμμα καρφωμένο στην πυλωτή, εμφανώς ενοχλημένες από την άφιξή μου. Τα γατόνια έχουν κοζάρει το απογευματινό τους επιδόρπιο: ένα χελιδόνι βρέφος έχει αφήσει λίγο παραπάνω χώρο στα τρία αδέρφια του και βρίσκεται στο πάτωμα της πυλωτής. Οι γάτες έχουν ήδη φορέσει λευκή πετσετούλα γύρω από το λαιμό -καθαρό ζώο η γάτα- και ακονίζουν τα μαχαιροπήρουνά τους. Όσο αποφεύγω να διακόπτω τους ανθρώπους όταν τρώνε, σκέφτομαι ότι αυτή τη φορά θα κάνω μία εξαίρεση και θα αλλάξω την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Εδώ που τα λέμε, δεν είναι δίκαιο αυτές οι ώριμες και έμπειρες γάτες να τα βάζουν με ένα χελιδόνι 8 ημερών. Άμα είναι μαγκιόρες, να τα βάλουν με τον Πίπη και όχι με τη μισοριξιά που έπεσε στο πάτωμα. Γι’ αυτό και ανέλαβα πρωτοβουλία.
Η μάνα-χελιδόνι έκανε πτήσεις γύρω από τον τόπο του επικείμενου εγκλήματος, μην πιστεύοντας την συμφορά που την βρήκε αλλά και μη μπορώντας να προσφέρει το παραμικρό.
Πιάνω λοιπόν το υποψήφιο θύμα για να το ξαναβάλω στη φωλιά του. Αυτό το «πιάνω» περιλαμβάνει κυνηγητό γύρω από τις γλάστρες, τσιμπήματα στα χέρια, μου γλίστρησε κανά δυο φορές και το ξαναέπιασα, όχι σιγά που θα καθότανε. Φέρνω σκάλα, εναποθέτω το επιδόρπιο στη φωλιά του και όλα καλά».
Τι όλα καλά;
Για δύο μέρες ένιωθα τόσο χαρούμενος που η γυναίκα μου παίζει να σκεφτόταν ότι είχα βρει καμιά πιτσιρίκα, αν και δεν κάνω τέτοια, μόνο στον Πιτσιρίκο έχω αδυναμία.
Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο. Βέβαια, σε όσους το είπα κανείς τους δεν έδειξε να μοιράζεται τη χαρά μου.
Προσπαθούσα να αναλύσω το συμβάν.
Γιατί έπεσε; Κατά λάθος; Επίτηδες;
Πήγε να αντιγράψει τη μάνα του και να πετάξει; Το έσπρωξαν τα αδέρφια του;
Είναι μικρή η φωλιά για 4 παιδιά;
Γιατί δεν την έφτιαχναν λίγο μεγαλύτερη, τελείωσαν οι πευκοβελόνες;
Έγινε τσαμπουκάς για τα κληρονομικά;
Α, ξέχασα, ζώα είναι όχι άνθρωποι.
Δεν μαλώνουν για βλακείες.
Μόνο για γκόμενες και φαγητό. Λογικό.
Φέτος πάλι τα ίδια. 4 χελιδόνια μωρά. Στις 8-10 μέρες ζωής τους, γυρνάω πάλι από δουλειά, απόγευμα, κάτω ο χελιδόνης.
Άμα σας λέω εγώ ότι αυτά είναι τυχερά που ήρθαν στο σπίτι μου, εσείς δεν με ακούτε.
Αυτή τη φορά οι γάτες ήταν χορτάτες -δεν είχαν κλείσει καλά τον κάδο στο δρόμο και είχε απ’ όλα τα μενού- πού χώρος για επιδόρπιο τύπου «από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν βαμβάκι και από πίσω ψαλιδάκι»;
Εγώ και ο χελιδόνης, τετ-α-τετ (περίπου).
Αυτή τη φορά, ο χελιδόνης δεν έφερε καμία αντίσταση. Τον έπιασα απαλά και τον έκλεισα στις παλάμες μου, καμία αντίσταση. Με προβλημάτισε. Τον αφήνω ξανά κάτω.
Θα γίνεις διάσημος, Ντόνι (τον βάφτισα). Θα σε βγάλω φωτογραφία και θα σε στείλω κάποια στιγμή στον Πιτσιρίκο, ό,τι καλύτερο υπάρχει σε blog πριν και μετά τη χρεοκοπία της χώρας, Ντόνι μου.
Σου λέω θα πάρεις likes που θα σκάσουν τα αδέρφια σου. Και του πατάω τη φωτογραφία που βλέπετε! Και γρήγορα στη φωλιά.
Ήρθε τελικά η στιγμή που η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε.
Τυχαίο; Δε νομίζω.
Δράττομαι της ευκαιρίας που προσφέρει η ορνιθολογική-ορνιθοκομική (ή ορνιθο-κωμική) κατεύθυνση που έχει πάρει το blog σου, Πιτσιρίκο, και θα ήθελα να μοιραστώ κάποιους προβληματισμούς μου:
– Γιατί κάθε χρόνο γεννιούνται 4 χελιδόνια σε αυτή τη φωλιά; Έχει να κάνει με τη χωρητικότητα της φωλιάς, με το σπέρμα του πατέρα, με τις βιοκλιματικές συνθήκες του προαστίου; Δεν ξέρω, τι λέτε;
-Πότε κάνει το εκάστοτε χελιδόνι την πρώτη απόπειρα να πετάξει; Όταν γίνει 18 και πάρει δίπλωμα, όταν σταματάει να το ταΐζει η μάνα του, όταν γίνουν θρεφτάρια τα αδέρφια του και δεν χωράνε πλέον στη φωλιά; Δεν ξέρω, ξέρει κανείς;
-Πού οφείλεται το γεγονός ότι, πριν την καλή μου πράξη, τα χελιδόνια κρύβονταν στη φωλιά τους όταν περνούσα, ενώ μετά το περιστατικό έβγαζαν κεφάλι έξω και κοιτούσαν άφοβα; Με αναγνώρισαν, ξεψάρωσαν ή δοκίμαζαν να πετάξουν με τη βεβαιότητα ότι θα υπάρξει σωτηρία σε περίπτωση αποτυχημένης πτήσης; Αναπάντητα ερωτηματικά με βασανίζουν.
Δεν ξέρω, Πιτσιρίκο. Αλλά πολύ θέλω να μάθω. Η επόμενη Άνοιξη είναι κοντά. Αρκεί να την κουβαλάμε πάντα μέσα μας.
Να είσαι καλά, Πιτσιρίκο, σ’ ευχαριστώ!
Αντώνης
(Αγαπητέ Αντώνη, ένα Πάσχα πήγαμε στη Ζάκυνθο και τα χελιδόνια είχαν κάνει τη φωλιά τους στην πόρτα του σπιτιού. Δηλαδή, δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα. Και το σπίτι δεν είχε άλλη πόρτα. Με μεγάλη μας λύπη -και για να μην επιστρέψουμε στην Αθήνα- μεταφέραμε τη φωλιά από την πόρτα στον τοίχο. Εντάξει, όλα καλά στη μετακόμιση. Αντώνη, για τα ερωτήματά σου για τα χελιδόνια, η απάντηση είναι απλή: αυτή είναι η φύση των πραγμάτων. Δεν χρειάζονται αναλύσεις. Τα χελιδόνια κάνουν κάθε χρόνο χιλιάδες χιλιόμετρα, για να επιστρέψουν στο ίδιο σημείο, στην ίδια φωλιά, για να γεννήσουν. Άψογη πυξίδα. Να είσαι καλά κι εσύ και τα χελιδόνια σου. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.