6 του Δεκέμβρη
Φίλε Πιτσιρίκο, διαβάζω πως ολοκληρώθηκε πριν από λίγο η πορεία – μικρότερη από ποτέ λένε– που έγινε στην μνήμη της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. Μια σπίθα που έγινε τότε η αφορμή για να ξεσπάσουν οι νέοι. Μια σπίθα που είπαμε κάποτε πως ίσως μια μέρα να γίνει φωτιά και να τα αλλάξει όλα. Δεν έγινε.
Βλέποντας σήμερα την φάτσα του παλιάτσου στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, βλέποντας τις φωτογραφίες των συριζοκαμμένων παρέα με τον Κασιδιάρη στο Καστελόριζο και στην Ρω, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι για το «μάταιο» της θυσίας νέων ανθρώπων, όπως ο Γρηγορόπουλος τότε κι ο Παύλος Φύσσας λίγα χρόνια μετά.
Θυμάμαι επίσης την δολοφονία του Σολωμού στην Κύπρο, μια εικόνα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την προδοτική συμπεριφορά της σημερινής κυπριακής ηγεσίας και του προέδρου Αναστασιάδη.
Με πιάνει θλίψη κι ακούω μέσα μου τους στίχους του ποιητή να μου παγώνουν το αίμα:
«Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια άγνωστη μυστική σκάλα, που θα σε πήγαινε, ίσως μακριά. Αλλά τη βρίσκεις, όταν δεν έχεις πια σπίτι.»
Τι στα αλήθεια πάθαμε, Πιτσιρίκο;
Παραδοθήκαμε τώρα ή ήμασταν από πάντα παραδομένοι και για αυτό καχύποπτοι και σκωπτικοί με όσους –εκείνους τους λίγους– που σήκωναν ψηλά το κεφάλι;
Πρέπει, ίσως, να διαβάσουμε ξανά και ξανά κάποιους άλλους στίχους – από τον Λειβαδίτη κι αυτοί–, μπας και μπορέσουμε να καταλάβουμε τί ήταν αυτό που συνέβη, τί είναι αυτό που εξακολουθεί να συμβαίνει.
Ίσως, αν γνωρίσουμε, να αντιδράσουμε.
Ίσως πάλι να τα ξέρουμε όλα και να τα έχουμε μια για πάντα αποδεχθεί.
«Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δεν σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο με το δάκτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στην θέση σου στέκονταν ένας άλλος, καθ’ όλα αξιαγάπητος κύριος.»
Φιλιά πολλά
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που συνέβαινε πάντα. Πολλοί λένε μεγάλα λόγια, ελάχιστοι τα εννοούν. Δεν έχεις παρά να σκεφτείς τι έλεγαν κάποιοι αριστεροί τον Δεκέμβριο του 2008, και τι λένε σήμερα από τις καρέκλες της κυβέρνησης. Ηλία, ήταν μεγάλη “επένδυση” για κάποιους αριστερούς η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και σήμερα …αποδίδει η επένδυση που έκαναν. Σήμερα δεν συμφέρει και πολύ ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος γιατί θυμίζει πως άλλα έλεγαν τότε οι σημερινοί κυβερνώντες. Οπότε, στο ντουλάπι ο Γρηγορόπουλος. Και αυτοί οι αριστεροί έκαναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παοκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος, ως υπουργός Εσωτερικών τότε, είχε δηλώσει πως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν “ένα μεμονωμένο περιστατικό”. Ηλία, ελεύθεροι είναι μόνο αυτοί που είναι πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους. Το δικό τους αίμα, όχι των άλλων. Δεν υπάρχουν και πολλοί. Πάει η ανάθεση σύννεφο. “Προχώρα εσύ και θα έλθουμε κι εμείς”. Κι αν δεις κανέναν να έρχεται, να μου γράψεις. Και για ποιον να χύσεις το αίμα σου; Για τα μαλακισμένα που έχουν αράξει στο Facebook και κάνουν επανάσταση με like; Ηλία, λένε κάποιοι πως ο Δεκέμβριος του 2008 δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση. Άλλοι λένε πως ο Δεκέμβριος του 2008 χτυπούσε την καμπάνα για την επερχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Τώρα που το σκέφτομαι, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο Δεκέμβριος του 2008 μας φώναξε “Φύγετε από την Ελλάδα!”. Και πολλοί το άκουσαν. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.