Απολογισμός

Από την άνοιξη του 2010 έως σήμερα, έχω περάσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μου. Και πολύ κουραστική – ο ποδαρόδρομος και η ορθοστασία με εξόντωσαν.

Είχα ήδη αποφασίσει από το τέλος του 2009 πως δεν ήθελα να δουλέψω για ένα χρονικό διάστημα. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα• θεωρώ πως σε μια τέτοια περίοδο κρίσης, δεν είναι καθόλου έξυπνο να δουλεύεις στα ΜΜΕ – ειδικά στα ελληνικά ΜΜΕ. Φυσικά, είχα την οικονομική δυνατότητα να το κάνω – διαφορετικά, δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Από την άλλη, πολλοί έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν αλλά δεν βλέπω κανέναν πρόθυμο – τους βλέπω όλους γαντζωμένους στη θέση και το χρήμα. Σε ό,τι με αφορά, έφυγα από δυο δουλειές και αρνήθηκα πολλές άλλες προτάσεις για δουλειά. Για την ακρίβεια, όλες τις άλλες προτάσεις για δουλειά.

Σκέφτηκα πως δεν θέλω να δουλεύω σε καθεστωτικά μέσα (για την ώρα, δεν υπάρχουν κι άλλα – μόνο αυτά υπάρχουν), σκέφτηκα πως θέλω να γράψω πράγματα άσχετα με την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα (έγραψα), και σκέφτηκα πως είναι μια ευκαιρία να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει γύρω μου. Κι αυτό το έκανα.

Ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Άγγελος Σικελιανός αποφάσισαν κάποια στιγμή στη ζωή τους–νομίζω τη δεκαετία του ’20- να γυρίσουν παρέα την Ελλάδα, για να αποκτήσουν γνώση της πάτριας γης. Πήραν λοιπόν τα βουνά.

Εγώ, δυστυχώς, δεν είμαι ο Νίκος Καζαντζάκης – ο Σικελιανός ποτέ δεν ήταν αγαπημένος μου-, αλλά αποφάσισα πως θα είμαι στους δρόμους της Αθήνας, θα είμαι εκεί που είναι ο κόσμος και θα μιλάω με όλους. Το είδα σαν εκπαίδευση και κοινωνική άσκηση.

Λένε για τους μπλόγκερ και όσους ασχολούνται με το διαδίκτυο πως δεν έχουν αίσθηση του τι συμβαίνει στην κοινωνία και είναι απομονωμένοι. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Πουθενά δεν είναι σαν τον δρόμο και –αν δεν είσαι στον δρόμο- δεν μπορείς να γράψεις τίποτα.

Όποιος παρακολουθεί το μπλογκ θα έχει αντιληφθεί πως τον τελευταίο χρόνο έχω συμμετάσχει σχεδόν σε όλες τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα. Ούτε ο Λουκάνικος δεν έχει πάει σε τόσες διαδηλώσεις τον τελευταίο χρόνο.

Από πορείες και συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ μέχρι τις συγκεντρώσεις του κινήματος «Δεν πληρώνω», από πορείες των πρωτοβάθμιων σωματείων μέχρι πορείες αναρχικών, από αντιρατσιστικές πορείες μέχρι τη συγκέντρωση του Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια, ήμουν εκεί.

Και βέβαια, σε πολλές άλλες ακόμα. Συγκέντρωση και πορεία για το Πολυτεχνείο, συγκέντρωση και πορεία για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο (και στις δυο), συγκεντρώσεις και πορείες δημοσιογράφων –με την ευκαιρία, να διευκρινίσω για μια ακόμα φορά πως δεν είμαι δημοσιογράφος όπως γράφουν κάποιοι, ούτε μέλος της ΕΣΗΕΑ-, συγκεντρώσεις και πορείες συμβασιούχων, διαδηλώσεις έξω από υπουργεία, διαδηλώσεις για τους μετανάστες, διαδηλώσεις ακτιβιστών, διαδηλώσεις Ισπανών, διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη – πραγματικά, ξεσκίστηκα να διαδηλώνω.

Υπήρχαν μέρες που δεν θυμόμουν σε ποια διαδήλωση βρίσκομαι – κοιτούσα γύρω, για να βρω κάνα σημάδι και να καταλάβω σε ποια διαδήλωση έχω πάει.

Δεν βάζω μέσα και τις συναυλίες διαμαρτυρίας, γιατί θα πρέπει να γράφω μέχρι αύριο.

Και γιατί διαδήλωνες, ρε πιτσιρίκο; Τι να σας πω; Μου αρέσει πάρα πολύ να διαδηλώνω – από παλιά μου άρεσε αλλά το είχα σταματήσει μια εποχή. Τώρα ήταν πάλι κατάλληλες οι συνθήκες.

Το σημαντικό είναι πως δεν διαδηλώνω για το προσωπικό μου συμφέρον ή τη δουλειά μου, οπότε έχω την δυνατότητα να πηγαίνω στις διαδηλώσεις όλων των πολιτικών και κοινωνικών χώρων –ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως οι άνθρωποι δεν λερώνουν-, να πιάνω κουβέντα με όλους, να μαθαίνω πράγματα που μόνο στο δρόμο μπορείς να μάθεις, να συναντάω ανθρώπους που δεν θα υπήρχε περίπτωση να συναντήσω ποτέ στη ζωή μου, και να έχω γνωρίσει εκατοντάδες ανθρώπους με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Εντάξει, έχω γνωρίσει και επαγγελματίες διαδηλωτές, επαγγελματίες συνδικαλιστές, επαγγελματίες αντιρατσιστές και επαγγελματίες αριστερούς –που είναι να ξερνάς όλοι αυτοί-, αλλά έχω γνωρίσει και πάρα πολλούς ωραίους ανθρώπους. Ειδικά, τις τελευταίες 50 ημέρες στο Σύνταγμα, γνώρισα όμορφους ανθρώπους που με γέμισαν ελπίδα – και μάλλον το είχα ανάγκη.

Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή απογοητεύτηκα. Στη διαδήλωση της 12ης Μαΐου για την αστυνομική βαρβαρότητα –με αφορμή τον βαρύ τραυματισμό του φωτογράφου φοιτητή από άνδρες των ΜΑΤ-, ανεβαίναμε την Σταδίου και δεν ήξερα τι έλεγα. Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα μας και πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Είπα πως τα παρατάω, δεν ξανακατεβαίνω σε διαδήλωση και να πάνε να γαμηθούνε όλοι.

Όταν το απόγευμα της 25ης Μαΐου ανέβαινα τη Μητροπόλεως και είδα από μακριά την πλατεία Συντάγματος, νόμιζα πως ήταν αντικατοπτρισμός. Όταν έφτασα στην πλατεία και είδα όλο αυτό τον κόσμο, μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Όταν μάλιστα συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχαν και κομματικές σημαίες, νόμιζα πως θα λιποθυμήσω από ευτυχία.

Όταν ξεκίνησα το μπλογκ το 2005, είχα την τύχη να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους από το χώρο του Τύπου, των βιβλίων, των γραμμάτων και των τεχνών. Μη έχοντας καμία σχέση με το γράψιμο και αυτό το χώρο, άκουσα προσεκτικά αυτούς τους ανθρώπους και τις συμβουλές τους.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους –και του το χρωστάω- μου είπε κάτι μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μου είπε «Θα στο πω ξεκάθαρα. Τα έχεις όλα. Δεν κινδυνεύεις από τίποτα. Κινδυνεύεις μόνο από ένα πράγμα: να αλλάξει η οπτική γωνία από την οποία βλέπεις τα πράγματα».

Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε και σκέφτηκα πως δεν πρέπει να την πατήσω. Έχω δει ανθρώπους με πολύ μεγαλύτερο ταλέντο από το δικό μου να χάνουν την ορμή τους και την φρεσκάδα τους επειδή έγιναν πολύ γνωστοί, πολύ πλούσιοι και πολύ κοσμικοί – άλλαξαν παρέες, άλλαξαν φίλους, άλλαξαν γυναίκες, άλλαξαν σπίτια, άλλαξαν συνήθειες, άλλαξε η οπτική γωνία από την οποία έβλεπαν τα πράγματα και μαράθηκαν.

Η Ελλάδα έχει χιλιάδες τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που ξεκίνησαν με κάτι όμορφο, τράβηξαν την προσοχή του κόσμου, κέρδισαν την αγάπη του, και στη συνέχεια δεν μπόρεσαν ούτε καν να πλησιάσουν αυτά που έκαναν στα πρώτα τους βήματα.

Πρέπει να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή. Και πρέπει να έχεις υπομονή.

Επίσης, πρέπει να έχεις και δικούς σου ανθρώπους να σου χώνουν καμιά σφαλιάρα πού και πού.

Πριν από λίγες ημέρες, ένας φίλος μου είπε «Θα τραβήξει πολύ αυτή η ιστορία με τις διαδηλώσεις; Ρε μαλάκα, εδώ δεν πάνε στις διαδηλώσεις οι άνεργοι που τους τρέφει ακόμα η μάνα τους και ο πατέρας τους!».

Χτες, μια φίλη μου είπε «Διάβαζα αυτά που γράφεις για το Σύνταγμα κάθε μέρα και σκέφτηκα να σε πάρω να σου πω ‘αποενοχοποιήσου λίγο, δεν είσαι υπεύθυνος εσύ για όλη τη χώρα, γράψε και τίποτε άλλο’».

Οι φίλοι μου μάλλον έχουν δίκιο. Τα έγραψα όλα και περπάτησα εκατοντάδες χιλιόμετρα. Φτάνει. Το χρέος μου απέναντι στην κοινωνία το έκανα.

(Η φωτογραφία είναι από χτες το βράδυ στο Σύνταγμα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.