Όλα στο κόκκινο

Σε όλες τις εκλογές δεν είχα ποτέ αμφιβολία ή δίλημμα για το ποιο κόμμα θα ψηφίσω. Όταν σταμάτησα να ψηφίζω, πάλι ήμουν σίγουρος ότι κάνω το σωστό τη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι η πρώτη φορά που με απασχόλησε τόσο πολύ η ψήφος μου.

Δεν χρειάζονται αναλύσεις. Έχει μιλήσει το σώμα μου. Η καρδιά λέει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μυαλό λέει ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε, χρειάστηκε να εμπιστευτώ το στομάχι μου. Που ξέρει τα πάντα.

Και το στομάχι λέει ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σε αυτές τις εκλογές, θα ήθελα να μπορούσα να ψηφίσω όλα τα αριστερά κόμματα. Θα μπορούσα, αν μου έκαναν τη χάρη να συνεργαστούν. Δεν μου την έκαναν.

Σημασία έχει -αυτή τη φορά- στο δρόμο να είμαστε όλοι μαζί. Και έχει πολύ δρόμο από δω και πέρα.

(Με την ευκαιρία, θέλω να επισημάνω κάτι. Αρκετοί φίλοι αναγνώστες -με αφορμή κάποιο κείμενο- μου γράφουν πληγωμένα ή θυμωμένα μέιλ, με ένα ύφος που θυμίζει απατημένη σύζυγο. Συνέβαινε και πιο παλιά αυτό αλλά τώρα τελευταία έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις – προφανώς, θα οφείλεται στο ότι τα νεύρα όλων είναι τεντωμένα λόγω των δυσκολιών της εποχής. Λοιπόν, μπορώ να καταλάβω και να δεχτώ τα πάντα. Και την οικειότητα -αν και δεν γνωριζόμαστε-, και την κριτική, και τα νεύρα, και τα βρισίδια, και τις πολύ επικίνδυνες κολακείες, όλα. Εκείνο που δεν δέχομαι -με καμία κυβέρνηση- είναι η κτητικότητα. Να ξεκαθαρίσω λοιπόν, μια και καλή, ένα πράγμα: δεν σας ανήκω και δεν μου ανήκετε. Ευχαριστώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.