Θα σε θυμάμαι και θα σ’ αγαπώ

Όλοι την λένε σε όλους. Μιλάμε για μίσος. Πού το έκρυβαν τόσα χρόνια; Βρισίδια, προσβολές, αγωγές, επιστολές, ο κακός χαμός. Να την πω τώρα εγώ σε κάποιον, να τον κάνω σκουπίδι, για να αισθανθώ ανώτερος – “να, αυτός είναι σκατάς, άρα εγώ είμαι καλός”. Και πόσο θα κρατήσει αυτή η “δικαίωση”; Μετά θα πρέπει να την πω και σε άλλον, και σε άλλον και κάθε μέρα σε κάποιον άλλον. Και πότε θα αγαπηθούμε;

Αν υπάρχει κάτι που με εξοργίζει -ή, καλύτερα, μου προκαλεί τρελή θλίψη- δεν είναι η χρεοκοπία, δεν είναι όλοι αυτοί οι απατεώνες που γεννάνε κάθε μέρα νέους απατεώνες, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά που είναι στην επικαιρότητα.

Αυτό που μου μαυρίζει τα σπλάχνα είναι πως – τώρα πια- πεθαίνουν ωραίοι και καλοί άνθρωποι και την επόμενη μέρα είναι σαν να μην έζησαν ποτέ.

Είναι σαν να πεθαίνει ο κανένας. Το έχετε προσέξει;

Κι όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γιοι και οι κόρες κάποιων, τα αδέρφια κάποιων άλλων, είναι οι μανάδες, οι πατεράδες, οι εραστές και οι αγαπημένοι φίλοι.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η μόνη περιουσία που έχουμε είναι η Μνήμη.

Αλλά, αν όλα υπολογίζονται με το κέρδος -ακόμα και οι άνθρωποι-, τότε, προφανώς, οι νεκροί θεωρούνται άχρηστοι.

Οι άνθρωποι ξεχνούν αμέσως τους ανθρώπους που πεθαίνουν επειδή έχουν ξεχάσει τον θάνατο.

Μια από τις “επιτυχίες” της απόλυτα οικονομικής εποχής -και οικονομικής αηδίας-που βιώνουμε είναι πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει εντελώς ότι θα πεθάνουν.

Επίσης, έχουν ξεχάσει ότι ζουν.

(Στην Μ.Τ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.