Μετανάστης στο UK

Πιτσιρίκο αλάνι, Ηiya που λέμε αναμεταξύ μας στο Νησί. Την Αγγλία, όχι τη Σπιναλόγκα…Λοιπόν, η μοίρα τα ‘φερε να επιστρέψω 10 χρόνια μετά το μπάτσελορ για να γιορτάσω κι εγώ τα 60 χρόνια της βασιλείας της Ελισάβετ και για να πιάσω δουλειά ως μεταδιδακτορικός σε ένα πανεπιστήμιο. “Δημόσιο” μεν (για τους τύπους υπό μία έννοια), αλλά με ακόμα πιο τσουχτερά δίδακτρα πλέον δε. Τουλάχιστον εδώ οι καθηγητές δεν φέρονται σαν να πιάσαν’ το Θεό απ τα αρχίδια και όλοι έχουν-έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες.

Anyway, δε σου γράφω για να σχολιάσω την Ανώτατη Παιδεία σε Ελλάδα και Ην. Βασίλειο. Το mail μου έχει να κάνει με το ότι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες, είμαστε ουσιαστικά μετανάστες σε ξένη χώρα. Όμως στην καθημερινότητά μου ούτε στιγμή δεν ένιωσα να μου συμπεριφέρονται σαν λεπρό. Κανείς δεν ασχολείται τι γλώσσα μιλάς ή τι χρώμα δέρματος έχεις, αρκεί να κάνεις τη δουλειά σου καλά. Τα αγγλικά μίντια δεν τα λογαριάζω (Τα ελληνικά ούτε καν…) Όπως σου είπα και παραπάνω, όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες… Δε λέω, οι Άγγλοι δεν έχουν το ίδιο πρόβλημα με την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία με τα καραβάνια των απελπισμένων και η σύγκριση δεν είναι απόλυτη.

Από την άλλη, αυτές τις μέρες στην πατρίδα βλέπω την κατάσταση να χει φτάσει στον απόπατο. Πας μη Έλλην βάρβαρος. Όμως πόσοι κρυφο-χρυσαυγίτες και πόσοι φανεροί θα άντεχαν να τους συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο; Πήγε λέει η γιαγιά να πάρει ένα πιάτο φαγητό και την έδιωξαν. Καλά που οι “εγέρθητω” δεν την έδειραν κι από πάνω. (Βέβαια άμα είχε μάθει τον εθνικό ύμνο θα ‘παιρνε διπλή μερίδα…)

Δηλαδή πόσο ζώα έχουμε γίνει ρε πούστη μου; Εγώ που λες είμαι από Γιάννενα. Στην πόλη μου μέχρι πριν 2-3 χρόνια δεν είχαμε στα φανάρια ανθρώπους να προσπαθούν να βγάλουν καμιά δεκάρα μες στη ζέστη ή το κρύο. Κι εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, “μεσάνυχτα”. Ένα πρωί, εκεί που πήγαινα να πάρω το αμάξι από το πάρκινγκ του πανεπιστημιακού νοσοκομείου, βλέπω ένα μαυρούλη σε κακό χάλι. Με μισο-αγγλικά με ρωτάει πως θα πάει Ηγουμενίτσα. 75 χλμ από Εγνατία τώρα, έτσι; “Λεωφορείο;” μου λέει. Μου ζήτησε και λεφτά. Κάτι ψιλά είχα, του τα ‘δωσα. Εγώ το ζώον απόρησα; Λέω μέσα μου, “Πού πάει τώρα αυτός;” Τέτοιο ύπνο βαθύ… Μετά κατάλαβα. Ένα παλικαράκι στην ηλικία μου και μικρότερο ήταν.

Αντί να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, να δείξουμε συμπόνοια και ανθρωπιά, το παίζουμε ο επιούσιος λαός. Βέβαια την ανθρωπιά μας τη θυμόμαστε επιλεκτικά και κυρίως για να ξεγελάσουμε τη συνείδησή μας. Άμα τα παιδάκια είναι στην Αφρική και πεινάνε, είναι κρίμα. Άμα είναι Πακιστανάκια ή χειρότερα 20χρονοι Πακιστανοί στην Ελλάδα, να ψοφήσουν.

Ήλπιζα ότι τον Απρίλιο που έφυγα να αλλάζαμε προς το καλύτερο μετά τις εκλογές. Κάτι να γινόταν. Καλός μαλάκας είσαι θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο. Αδιόρθωτοι είμαστε ρε γαμώτο. Θα λέμε και μεις σε λίγα χρόνια ότι αφού δεν αλλάξαμε οι ίδιοι (γιατί ούτε τότε θα χουμε τα κότσια να το κάνουμε), ας προσπαθήσουν τα παιδιά μας. Μόνο που έτσι καταλήγουμε χειρότεροι από τους “γονείς” μας που κατηγορούμε για πολλά.

Άντε σε αφήνω τώρα, γιατί βγήκε λίγος ήλιος και τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται.

Γεια χαρά

Χρήστος

(Αγαπητέ φίλε, είναι η εποχή που οι Έλληνες διαπιστώνουν πως δεν είναι τόσο γαμάτοι όσο νόμιζαν. Τα κρύβαμε κάτω από το χαλί όλα, οπότε ήρθε το χαλί κι έφτασε στον ουρανό. Καλό είναι που βλέπουμε τα χάλια μας. Κάποια στιγμή θα τα παραδεχτούμε κιόλας. Και ίσως να τα διορθώσουμε.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.