“Είναι εκατομμύρια και είναι αποφασισμένοι”

Πιτσιρίκο, σου γράφω γιατί διάβασα το κείμενό σου σήμερα και απογοητεύτηκα λίγο! Έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία κι έχω την τύχη να γνωρίζω αρκετά την κατάσταση από μέσα. Πήρα μέρος στις διαδηλώσεις των indignados και στο κίνημα για Democracia Real Ya! Φοβάμαι ότι η στάση σου για την χθεσινή μεγάλη Ευρωπαϊκή απεργία –στην οποία τα ελληνικά συνδικάτα συμμετείχαν μόλις με μια 3ωρη στάση- είναι άδικη για το κίνημα της Ισπανίας που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, ακριβώς για τον τρόπο με τον οποίο μέχρι τώρα έχει χειριστεί τα πράγματα.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την ελληνική πλευρά, για το που οδήγησαν, ας πούμε, όλες οι προηγούμενες γενικές απεργίες, για το τι βγήκε από τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος και για το κίνημα γενικότερα –στο οποίο επίσης έχω συμμετάσχει τα προηγούμενα χρόνια.

Αλλά δεν θα το κάνω. Θα πω, απλώς, πως οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες της κάθε χώρας είναι πολύ ιδιαίτερες για να τσουβαλιάζουμε με τη μία εκατομμύρια ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους για τα δικαιώματα τους.

Ζώντας στην Ισπανία τόσα χρόνια, δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί δεν αντιδρούν οι Ισπανοί σε κάποια πράγματα. Πόσες φορές δεν αναφώνησα κι εγώ η ίδια πως η -για σχεδόν 40 χρόνια- δικτατορία του Φράνκο τους πότισε τόσο πολύ που δεν τολμούσαν να αντιδράσουν. Πως ήταν τελικά πολύ ήσυχοι και φοβισμένοι για να καταλάβουν τι παιζόταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ.

Όμως, ήρθε πέρσι το κίνημα 15Μ και σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω πως κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο. Μπορεί να αργούν να αντιδράσουν φαινομενικά, μπορεί να μην έχουν παρόμοιες αντιδράσεις με το ελληνικό κίνημα που τόσα χρόνια ένα (μικρό) κομμάτι του δίνει έναν σταθερό και επίμονο αγώνα στους δρόμους και σε άλλους χώρους.

Αλλά όταν η κρίση φτάνει τελικά και στην πόρτα τους, όταν καταλαβαίνουν προς τα πού πάει το πράγμα, όταν βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια πως χάνουν τα κεκτημένα που τόσα χρόνια θεωρούσαν δεδομένα (και που μην ξεχνάμε πως ήταν σε πολύ πιο ανεπτυγμένη κατάσταση απ’ ότι στην Ελλάδα) τότε ναι, ξέρουν να οργανώνονται από την βάση.

Ξέρουν να ξεκινάν μια απεργία απ’ τις δώδεκα τα μεσάνυχτα μπροστά στα εργοστάσια και τις βιομηχανίες. Ξέρουν να αναπτύσσονται ισότιμα σε όλα τα σημεία της χώρας κι όχι μόνο στην πρωτεύουσα. Ξέρουν να είναι αλληλέγγυοι και να μην αφήνουν τις διαφορές να δηλητηριάζουν το κίνημα. Θα χρειαστεί να μάθουν κι άλλα στην πορεία γιατί κάποια στιγμή αυτό το ίδιο κίνημα θα χρειαστεί να πάρει νέα μορφή, εξελιγμένη. Αλλά μέχρι στιγμής, τα πάνε μια χαρά.

Συμφωνώ πως στην Αθήνα έχουν γίνει μάχες τα τελευταία χρόνια. Και πως ο καθένας κατεβάζει τον δικό του στρατό. Το ότι όμως οι Ισπανοί δεν έχουν αυτό το «τα έχω δει όλα, δεν με εκπλήσσει τίποτα» των Ελλήνων κι είναι ίσως πιο καινούργιοι σε αυτό δεν το θεωρώ κακό, ίσα ίσα, είναι αυτό που μπορεί να τους κάνει να αντισταθούν πιο έντονα στην επίθεση που τους επιβάλλεται.

Μην τους υποτιμάμε λοιπόν. Είναι εκατομμύρια και είναι αποφασισμένοι. Και δεν έχουν ζήσει τα τελευταία χρόνια την παρακμή ενός διεφθαρμένου και πουλημένου κράτους μαριονέτας. Έχουν τα δικά τους φαντάσματα να παλέψουν. Ας τους αφήσουμε να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Μπορεί να μάθουμε και κάτι ακόμα, που ξέρεις… Παρόλο τον σεβασμό που μας έχουν σαν αγωνιζόμενο λαό, δεν είμαστε δα και αυθεντίες…

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς

J.T.

(Αγαπητή φίλη, δεν υποτιμώ κανέναν. Την άποψή μου, για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, έγραψα. Και μπορεί να κάνω λάθος. Μπλόγκερ είμαι, δεν είμαι φιλόσοφος. Για να καταλάβετε πόσο δεν υποτιμώ -και, αντιθέτως, πόσο εκτιμώ- τους Ισπανούς, δυο κείμενα από τον όμορφο και ελπιδοφόρο Μάιο του 2011: Μαθήματα και Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.