Γράμμα από την Οξφόρδη

Γειά σου Πιτσιρίκο. Είναι πραγματικά συγκινητική η ανάγνωση τόσων ανταποκρίσεων Ελλήνων μεταναστών μέσα από τη σελίδα σου. Σε λίγο βέβαια θα γίνει συνήθεια αφού θα αποδεχτούμε ότι η Ελλάδα θα αποτελεί έναν κόμβο για την επικοινωνία μεταναστών. Ελλήνων μεταναστών και ελπίζουμε να μην αντιμετωπίσουμε προβλήματα με την ΧΑ, όπως αντιμετωπίζουν οι μη-Έλληνες μετανάστες. Γενικά ο τοπικισμός ανέκαθεν αποτελούσε μια, τρόπος ειπείν, πρόκληση για τον άνθρωπο. Δες, ας πούμε, το θέμα με τη θρησκεία. «Εδώ η καλή θρησκεία». Ανάλογα τον τόπο με τον οποίο γεννήθηκε κάποιος και… τυχερός ή άτυχος. Μόνιμη η τύχη (και «ευλογία») για όσους γεννήθηκαν «εδώ» και μόνιμη ατυχία (ή και «κατάρα») για όσους γεννήθηκαν «αλλού». Βέβαια το που ακριβώς ήταν το «αλλού» έπαιζε και τον ρόλο του στο μέγεθος της ατυχίας (συνήθως το κοντινό «αλλού» ήταν πιο καταραμένο από το απόμακρο «αλλού»).

Είπα λοιπόν να σου στείλω κι εγώ μια σύντομη ανταπόκριση από την Οξφόρδη που, απ’ ότι λένε, η σχέση της με τον ελληνισμό είναι διαχρονική. Στήθηκε στο μοντέλο των μοναστηριών του Αγίου Όρους, φιλοξενεί τα αρχαία κείμενα που έφευγαν από την Ανατολή προς τη Δύση πριν την πτώση του Βυζαντίου και η συμβολή της στην διατήρηση της ελληνικής σκέψης τα τελευταία 800 χρόνια δεν έχει όμοιό της. Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι εδώ το περιβάλλον ανέκαθεν ήταν φιλικό προς τον ελληνισμό και η επικοινωνία με τους Έλληνες αδιάλειπτη.

Όπως άλλωστε ξέρουμε, το πρόβλημα με του ελληνισμού ήταν οι ίδιοι, μερικοί, Έλληνες ο οποίοι έχοντας γνώση του ελληνισμού χειρίζονταν αυτή τη γνώση, σε συνδυασμό με την αξιοποίηση του τοπικισμού (π.χ. ότι έβλεπαν κάθε πρωί την Ακρόπολη ή\και ήλεγχαν εάν θα την δούνε και άλλοι), προς αποκλειστικά ίδιον όφελος, και ήταν όμως αρκετοί για να κάνουν τη «ζημιά». Για να κλείνω λοιπόν τα της εισαγωγής στην Οξφόρδη, να πω ότι εδώ ο τόπος μας ξέρει σαν «κάλπικη δεκάρα» – ίσως καλύτερα και απ’ ότι οι ιθαγενείς τους εαυτούς τους.

Το ότι ένας Έλληνας μένει και σπουδάζει\εργάζεται εδώ ή αλλού και έχει την δική του ατζέντα, πίκρα, χαρά, απωθημένα κλπ., και κάνει χρήση του όποιου τοπωνυμίου πάνω από τις απόψεις του, τάχα μου αξιοποιώντας στοιχεία του φαντασιακού που έχει ο αναγνώστης, για τον τόπο ας περιοριστεί στο επίπεδο του της ταυτοποίησης. Π.χ. πολύ μαλάκας και σνομπ αυτός από την Οξφόρδη, «γαμώ τα παιδιά» αυτός από τις Βρυξέλλες κοκ.

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι ότι ακριβώς μας ξέρουν πολύ καλά. Ακούνε π.χ. την ιστορία για τη Λίστα Λαγκάρντ και την -τάχα μου- λίστα Λαγκάρντ, ξέρεις αυτή που έβγαλε στη φόρα -τάχα μου- με δυσκολίες και διώξεις ένας δημοσιογράφος -τάχα μου- θα παίξει ρόλο στο «νέο» και που –τάχα μου- είναι σε ρήξη με αυτόν που την απέκρυπτε που -τάχα μου- δεν την είχε δει ούτε από απλή περιέργεια και που –τάχα μου- δεν ήταν και αυτός ο ίδιος, η σύζυγός του και άλλοι κολλητοί του σε αυτή τη λίστα.

Και μένουν απαθείς γιατί κάνουν την εύκολη υπόθεση ότι εάν και η Λαγκάρντ -τάχα μου- δεν είναι καθόλου περίεργη και πως -τάχα μου- δεν την είχε δει όπως οι δικοί μας υπουργοί Οικονομικών, είναι βέβαιον ότι ζούμε σε μια παράλληλη πραγματικότητα που κάποιος δεν μπορεί να την συλλάβει, άρα ούτε καν να την παρατηρήσει και, πόσο μάλλον να την επηρεάσει. Τάχα μου.

Επίσης, νομίζω ότι έχουν επίγνωση του τι και από ποιους δεν γίνεται τίποτα δημιουργικό για να ξεπεραστεί η κρίση στην Ελλάδα. Είναι συνηθισμένοι όμως. Χρόνια τώρα, πολύ πριν την κρίση. Τόση γνώση και τεχνογνωσία δόθηκε από το Πανεπιστήμιο αλλά και πολλά άλλα Δυτικά Πανεπιστήμια στον «ανθό» της ελληνικής νεολαίας και φάνηκε ότι το μόνο που κατάφερνε αυτός ο «ανθός» ήταν να διαπρέψει στο Μάρκετιγνκ. Προφανώς γιατί, άμα τη επιστροφή του στην μαμά Ελλάδα, ο μπαμπάς, θείος του κλπ. ανήσυχος από αυτά που άκουγε από τον μορφωμένο γιό του, του ανέθετε το Μάρκετιγνκ και μόνο μιας οικονομίας-κοινωνίας με μετα-οθωμανικά για κάποιους, μετά-κομμουνιστικά για άλλους κριτήρια. Ξέρεις κάτι σαν το «Μάθε παιδί μου γράμματα» που ο απορημένος μπαμπάς αναρωτιέται εάν το παιδί του έγινε «Κομμουνιστής» ή «Μασόνος» κλπ. Ε και σιγά σιγά, προσαρμόζονταν στην «ελληνική πραγματικότητα», ενώ όσοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια άλλη πραγματικότητα, με άλλους όρους, τους έφαγε το «μαύρο φίδι». Απλά φαίνεται ότι κάναμε το λάθος να πιστέψουμε το ίδιο μας το Μάρκετινγκ, ενώ ξέραμε από την αρχή. Τραγωδία.

Αξιοσημείωτος είναι και ο θαυμασμός που έχουν για τους Γερμανούς και την κ. Μέρκελ συγκεκριμένα. Δες παράδειγμα την φωτογραφία από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κοινού χώρου των μεταπτυχιακών φοιτητών Κολεγίου μου – την επισυνάπτω με τις θερμές ευχές μου σε σένα και όλους τους φίλους εδώ. Ως ανερχόμενο αστέρι της περασμένης χρονιάς επιλέχθηκε η κ. Μέρκελ. Και, πίστεψέ με, δεν επιλέχθηκε ούτε από Έλληνες (είμαστε δύο άλλωστε), ούτε από Γερμανούς. Φαντάζομαι είναι φόρος τιμής στην γυναίκα που ηγείται του έθνους που τολμά να ελπίζει ότι μπορεί να μεταλλάξει την παλαιά-κακή Ελλάδα. Η επιλογή της ίσως να οφείλεται στην ενδόμυχη ελπίδα ότι θα είναι το ίδιο επιτυχημένη με ένα προηγούμενο αστέρι που κοσμούσε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του 1939.

Προς το παρόν, πάντως, καλό θα είναι να μην περιμένει κανείς τίποτα άλλο απ’ εδώ πέρα από το Βρετανικό φλέγμα. Εμείς σε αντιπαραβολή με τους Αμερικανούς δεν έχουμε ομόλογα της Ανατολής να προσφέρουμε, ενώ για τους Ρώσους τι να πρωτοπεί κανείς… δεν μπόρεσαν να σώσουν ούτε τον σύντροφο Χριστόφια, για «ψιλά».

Όσο για τα πετρέλαια θα το ξέρετε ίσως ήδη, αλλά η ίδια τεχνολογία που κάνει ικανή την άντληση των ελληνικών πετρελαίων κάνει εξίσου ικανή την άντληση πετρελαίων σε μια πολλές περιοχές με αποτέλεσμα η αξιοποίηση του δικού μας πλούτου να μην είναι και πρώτη προτεραιότητα. Σε μερικά χρόνια άλλωστε η ΗΠΑ θα είναι σε θέση να εξάγουν πάλι πετρέλαιο (λόγω της τεχνικής shale). Ευτυχώς δηλαδή γιατί φαντάζεσαι να διαπραγματευτούν την αξιοποίησή τους Έλληνες που -τάχα μου- δεν είχαν δει την λίστα Λαγκάρντ, η συμφωνία να καλυφθεί από δημοσιογράφους που –τάχα μου- είναι σε ρήξη με αυτούς τους πολιτικούς κλπ; Κωμωδία.

Η κρίση έχει στερήσει από πολλά παιδιά τις υποτροφίες τους και μάλιστα ορισμένοι δικοί μας επέστρεψαν πίσω αφού οι περικοπές των Υπουργείων έφτασαν και στις υποτροφίες. Η κακή οικονομική εικόνα της Ελλάδας έχει πάντως και τα «καλά» της. Να, τις προάλλες που είχα καθυστερήσει να πληρώσω το ενοίκιο για το δωμάτιό μου, με κάλεσε κατ’ ευθείαν ο Οικονομικός Διευθυντής για να μάθει για την κατάστασή μου, να μου δώσουν βοήθεια, προσφέρθηκαν να μου δώσουν προσωρινή εργασία κλπ.

Κάτι άλλο που κάνει αίσθηση είναι το γεγονός ότι κανείς μας δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Και όταν λέω κανείς μας, δεν εννοώ άτομα σαν κι εμένα που είναι μιας κάποιας ηλικίας, έχουν περάσει πολλά χρόνια στην Αγγλία και την έχουμε σαν δεύτερο σπίτι μας κλπ. Εννοώ, νέα παιδιά που δεν ξέρουν πως θα επιστρέψουν πίσω αφού δεν υπάρχουν δουλειές. Όπως, επίσης, και τους γονείς των νέων αυτών παιδιών που τους λένε να μείνουν όσο μπορούν για να μπορέσουν στο μέλλον να τους στέλνουν χρήματα πίσω ή\και να μπορέσουν να έρχονται και οι ίδιοι εδώ. Δράμα.

Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα όμως είναι ότι πολλοί σοβαροί άνθρωποι εδώ, είτε καθηγητές είτε επισκέπτες, προβληματίζονται με το πραγματικό μέγεθος της κρίσης και τα αδιαμφισβήτητα κοινά σημεία που έχει με την κρίση του 1920. Π.χ. μεγάλωμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, υπερ-δανεισμός των νοικοκυριών (ενώ ο πραγματικός μισθός μειώνονταν), και οι διάφορες φούσκες που ακόμη είναι υπαρκτές. Και μέσα από το δικό μας παρελθόν -παρόν ίσως να βλέπουν, οσμίζονται το δικό τους μέλλον.

(Αγαπητέ φίλε, είμαι πολύ χαρούμενος για την ανταπόκρισή σας από την Οξφόρδη. Ήθελα να πιστεύω πως με διαβάζει ο ανθός του ελληνικού έθνους αλλά με κάνατε να ξεπεράσω και τις προσδοκίες μου. Αν μου επιτρέπετε, ο “δημοσιογράφος που τάχα μου έβγαλε τη λίστα Λαγκάρντ και είναι τάχα μου σε ρήξη με τον πολιτικό που την απέκρυπτε” είναι, όντως, σε ρήξη με τον πολιτικό που την απέκρυπτε. Δεν μπορώ να σας γράψω περισσότερα. Θα πρέπει να το δεχτείτε επειδή σας το λέω. Κάτι ξέρω κι εγώ, αν και δεν είμαι στην Οξφόρδη. Η οικονομική κρίση έχει πολλά καλά για την Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν και αρκετά θύματα αυτής της κρίσης, θα έλεγα πως έχει μόνο καλά. Πάντως, ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Οξφόρδη -και όχι μόνο- ως κιβωτό του ελληνικού πνεύματος. Η φωτογραφία της Μέρκελ στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου ίσως να οφείλεται στο απαράμιλλο βρετανικό χιούμορ. Ή μπορεί να αποτελεί φόρο τιμής στην Γερμανία επειδή εκεί εμφανίστηκε για πρώτη φορά στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Καλή πατρίδα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.