Τα ημερολόγια μιας εν δυνάμει άνεργης (ίσως και ανορθόγραφης) – μερος Γάμα (τα?)

Να ‘μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία, με ψώνια από τη λαϊκή του Σαββάτου, με άντρα, παιδί και σκύλο ταϊσμένους- ναι, έχω και σκύλο, ελπίζω να μην είναι τεκμήριο γιατί την κάτσαμε τη βάρκα, είναι και λίγο λαίμαργη αλλά ευτυχώς δεν γαυγίζει, άμα είναι τεκμήριο θα την κρύψω- και μια αναπόδραστη – τη θυμάσαι αυτή τη λέξη τι χαμός είχε γίνει σε εκείνες τις πανελλήνιες- ανάγκη να συνεχίσω το διάλογο με την οθόνη.

Δεν έχω που λες πολιτική προστασία, είναι που από μικρή έμαθα να πηγαίνω όρθια, με το κεφάλι ψηλά το ΄λεγε η μάνα μου, με το κούτελο καθαρό ο πατέρας μου, και δεν έχω συνηθίσει το σκύψιμο με πιάνει η μέση μου είναι και η ηλικία -που να ξέρανε κι αυτοί να με στείλουνε να μάθω να κάνω επικύψεις μόνο με στείλανε στο πανεπιστήμιο και τώρα κανείς δεν με πιστεύει ότι είμαι πανεπιστήμονας.

Ενώ οι επικύψεις είναι πράγμα αυταπόδεικτον, χρήσιμον και εποικοδομητικόν. Γι αυτό σου λέω, κράτα τους τους γυμναστές να μάθουν στα παιδιά να σκύβουν γιατί όποιον δε σκύβει τον θερίζει ο Βοριάς- ρώτα και τη λυγαριά κάτι ξέρει.

Πρέπει να το μάθω όμως, δια βίου μάθηση που λένε, σκύψε σκύψε όλο και κάτι θα βρεις, που θα ‘χει πέσει από κανένα ενώ όρθια το πολύ να σου ΄ρθει καμιά ταμπέλα στο κεφάλι από αυτές που κρέμονται ξεχασμένες έξω απ’ το κλειστά μαγαζιά. Τι μιζέρια κι αυτή.

Και τα παιδιά που τα ρωτούσες στο ΣΕΠ τι θέλουνε να γίνουνε και σου λέγανε επιχειρηματίας – και εννοούσανε εισοδηματίας- τώρα είναι στο χάσιμο και σου λένε για τους μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές.

Έλα πουλάκι μου στις ελιές του λες εγώ πάω κάθε Σαββ/κο να τις μαζέψω έλα κι εσύ, α δεν μπορώ μια μέρα έχω κι εγώ να ξεκουραστώ.

Ψάχνει η κουμπάρα μου γυναίκα να της κρατά το παιδί και έχει γίνει ΟΗΕ για να συνεννοηθεί, Ελληνίδα ούτε για δείγμα.

Άκουγα και μια συζήτηση τις προάλλες μεταξύ μανάδων άνεργων με θέμα άλλη μάνα άνεργη. Α αυτή μια χαρά τα βολεύει έχει Facebook και φτιάχνει μπουμπουνιέρες και λαμπάδες και τις πουλάει στους φίλους της.

Ωραία πιάσανε την ιδέα οι σύγχρονοι δικτυωμένοι. Σήμερα θα σου πουλάω εγώ μια λαμπάδα αύριο εσύ με ένα 10ευρω θα κάνουμε τζίρο 20 άνθρωποι.

Ξέφυγα όμως πάλι. Δεν φταίνε τα παιδιά, αυτά ακούνε, αυτά μαθαίνουνε. Εδώ τόσοι πεφωτισμένοι δημοσιογράφοι το έχουν εντοπίσει το πρόβλημα χρόνια τώρα.

Είχα διαβάσει πριν χρόνια στο οικονομικό ένθετο της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, πριν κλείσει, ένα άρθρο ενός οξυδερκέστατου δημοσιογράφου που αποκάλυπτε μια πτυχή του προβλήματος. Οι Αλβανοί, έγραφε, έρχονται εδώ, μας παίρνουν τις αξιοζήλευτες δουλειές στα χωράφια και στις οικοδομές μας, τους δίνουμε τα ωραία μας λεφτά κι αυτοί οι άθλιοι πάνε κι αγοράζουνε σπίτια -αντί να μας τα επιστρέφουνε ζητώντας ταπεινά συγνώμη φαντάζομαι- και δεν φτάνει που αγοράζουν σπίτια τα νοικιάζουν κιόλας και εισπράττουν κι άλλα λεφτά- ανήκουστο, θα έπρεπε τουλάχιστον το νοίκι να το καταθέτουνε σε λογαριασμούς Ελλήνων, να το κάνουν δωρεά στο κράτος, να παραχωρούν τα σπίτια τους δωρεάν σε Έλληνες και να πηγαίνουν να τα καθαρίζουν κιόλας, κάτι τέλος πάντων- και το χειρότερο από όλα πηγαίνουν και στη χώρα τους και ξοδεύουν εκεί τα ωραία μας λεφτά που με τόση γενναιοδωρία τους δώσαμε για την ποταπή δουλειά που κάνουν- χωρίς να πάρουν άδεια , να ρωτήσουν έστω που θα θέλαμε να τα ξοδέψουν. Αλλά έτσι είναι, αχάριστοι, αγνώμονες κι άλλα συνώνυμα.

Από τότε κύλησε πολύ νερό κάτω απ’ το μύλο και στην ίδια θέση βρεθήκαμε λίγο πολύ όλοι μας, σύμφωνα με τους πεφωτισμένους δημοσιογράφους- ανάλογα με το ποιος κλάδος απεργούσε κάθε φορά.

Άντε να πείσω εγώ το μαθητή ότι σε καμία απεργία δεν κινδύνευσε η δημόσια υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια (κοινωνική, δημόσια και ατομική) τόσο, όσο κινδυνεύει τώρα.

Ποια είμαι εγώ μπροστά στο Μεγάλο στο Μεγαλύτερο και στο Μέγιστο κανάλι που του εξηγούν κάθε μέρα υπομονετικά πόσο άθλιοι και κακομοίρηδες απατεωνίσκοι είμαστε και πόσο τυχεροί να έχουμε τέτοιους πεφωτισμένους και φιλάνθρωπους ηγέτες που μας σώζουν αργά και οδυνηρά μεν αναπόφευκτα δε.

Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε- κάτι δυσάρεστο μου θυμίζει αυτό. Ας φέρω μια μπύρα βοηθά στη χαλάρωση.

Πιτσιρίκο, σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και για τη συμπάθεια. Θα ‘θελα να ‘χω το χιούμορ σου, πιστεύω ότι σε τέτοιες εποχές μόνο αυτό μας σώζει, προσπαθώ, αλλά, όπως βλέπεις, μαυρίζω γρήγορα. Ελπίζω ότι δεν έχω καταχραστεί το χρόνο σου και είμαι σίγουρη ότι, αν σε είχα μαθητή, θα περνούσαμε κι οι δυο πολύ ωραία.

(Εγώ σας ευχαριστώ. Είστε γενναιόδωρη. Γηράσκω αεί διδασκόμενος (και διδάσκοντας). Δεν είναι χιούμορ, ακριβώς, αυτό που έχω. Είναι μια λοξή ματιά στα πράγματα. Τουλάχιστον, έτσι μου έχουν πει οι “ειδικοί”. Που βλέπουν πίκρα στα κείμενά μου και όχι χιούμορ – η πίκρα είναι αδερφή της σάτιρας. Αυτό που μας σώζει είναι η αγάπη και η ομορφιά. Που θα σώσουν μόνο αυτούς που μπορούν να νιώσουν την αγάπη και να δουν την ομορφιά. Ελπίζω κάποια μέρα να γνωριστούμε και να πιούμε ένα κρασί παρέα. Αν και νιώθω πως σας ξέρω χρόνια. Φιλιά!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.