Άκρα
Πιτσιρίκο, θα σκάσω αν δεν σου γράψω. Θέλω να μοιραστώ λίγες σκέψεις, με αφορμή τα λεγόμενα της Κ.Π. περί ανεργίας. Είμαι άνεργος σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Εργαζόμουν σε μια επιχείρηση ως υπάλληλος και ορισμένα απογεύματα δούλευα και στο σπίτι. Δεν έχει σημασία πού. Πολλές ώρες πάντως.
Κάποτε έτρωγα ζόρια αλλά ήμουν ευχαριστημένος από τα χρήματα που έβγαζα και θεωρώ ότι διαχειριζόμουν λίγο πολύ ικανοποιητικά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου.
Φυσικά, όταν απολύθηκα, απελευθερώθηκα. Έκανα πολλά περισσότερα πράγματα, κοιμόμουν καλύτερα, διασκέδαζα καλύτερα κλπ. κλπ., όπως τα περιγράφει πολύ εύστοχα η Κ.Π. Και γαμώ ήταν.
Πέρασε ένας χρόνος. Και τώρα; Στην πορεία έγινα και πάλι σκλάβος: της απόρριψης, της απραξίας, της μη συμμετοχής, της μη προσφοράς, της εξάρτησης από συγγενικές τσέπες…
Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που θα πω, το ξέρω, αλλά αναπολώ τα εξαντλητικά ωράρια. Καταπιέζεις πολλά σε αυτή την κατάσταση αλλά τουλάχιστον δεν βαλτώνεις, αποκτάς ρυθμό, καθημερινότητα, προσφέρεις κάπου, και κυρίως καλύπτεις βιοποριστικές ανάγκες χωρίς να γίνεσαι βάρος σε κανέναν. Έτσι τα βλέπω τώρα.
Δεν θέλω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κουράστηκα να πρέπει να επιλέγω άκρα σε αυτή τη χώρα. Δεν βγάζουν πουθενά, είναι αδιέξοδα. Γιατί πρέπει να είμαστε ή απόλυτα αφοσιωμένοι ή άνεργοι;
Κουβέντιαζα με μια φίλη από το εξωτερικό που μου έλεγε ότι εκεί δεν χρειάζεται να κάνει κανείς υπερωρίες, δεν δουλεύουν οχτάωρο, δουλεύουν εννιάωρο, όμως κάνουν διάλειμμα 1-2 το μεσημέρι υ-π-ο-χ-ρ-ε-ω-τ-ι-κ-ά.
Πάνε για φαγητό, για κολύμπι, για ψώνια, κάνει ό,τι γουστάρει ο καθένας χωρίς να δώσει λογαριασμό. Ό,τι τον ξεκουράζει τέλος πάντων. Ανθρώπινα.
Πού; Στην Αμερική. Ναι, στην Αμερική. Εμείς γιατί είμαστε τόσο σκατάδες; Γιατί πρέπει να δουλεύουμε σαν δούλοι και να λέμε ευχαριστώ;
Γιατί δεν επικεντρωνόμαστε στους τρόπους αύξησης της παραγωγικότητας εντός του προκαθορισμένου ωραρίου, ώστε να μπορούμε να ασχοληθούμε μετά με οικογένεια, φίλους κλπ., και θεωρούμε δεδομένη τη δεκάωρη και τη δωδεκάωρη συνεχόμενη εργασία; Πώς καταντήσαμε να τα έχουμε παραφράσει όλα και να αδιαφορούμε τόσο για τον διπλανό;
Γιατί πρέπει να είμαι αναγκαστικά ο εκμεταλλευτής ή το κορόιδο; Δε θέλω τίποτα από αυτά τα δύο.
Δεν πρέπει να είναι κι αυτό ένα κοινωνικό αίτημα που θα το διεκδικήσουμε και θα μπει στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο;
Το να καταλάβουμε ότι πρέπει να μπουν κανόνες στο παιχνίδι και να μην κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει (που ισχύει για πάρα πολλά πράγματα, τώρα ανέφερα ένα) δεν εντάσσεται σε αυτό που αποκαλείς «συνειδησιακό άλμα»;
ΥΓ. Να περνάς καλά και να ακούς Θ.Π.
(Αγαπητέ φίλε, νομίζω πως στις ΗΠΑ δουλεύουν περισσότερες ώρες από την Ευρώπη, όχι λιγότερες. Και μια ακόμα διαφορά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρώπη είναι πως στην Ευρώπη υπάρχει ένα κοινωνικό δίχτυ για τους άνεργους, ενώ στις ΗΠΑ, αν χάσεις τη δουλειά σου, μπορεί και να είσαι τελειωμένος· να μην σηκώσεις ποτέ κεφάλι ξανά. Νομίζω πως συνηθίζουμε να εστιάζουμε την προσοχή μας στους πλούσιους Αμερικανούς και αγνοούμε τους πάμφτωχους. Άλλωστε, δεν είναι οι ΗΠΑ η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Οι κοινωνικές ανισότητες είναι μεγαλύτερες στις ΗΠΑ από την Ευρώπη, και αυτό εξηγεί, εν μέρει, και την μεγαλύτερη εγκληματικότητα που υπάρχει στις ΗΠΑ. Αυτά τουλάχιστον στα χαρτιά, γιατί, όπως είναι πασιφανές, ζούμε σε εποχή μεγάλων ανακατατάξεων. Η εποχή της εργασίας έχει τελειώσει, οι άνεργοι αυξάνονται διαρκώς γιατί δεν χρειάζονται πια τόσοι εργαζόμενοι, και, αργά ή γρήγορα, αυτό το θέμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ρεαλιστικά από τις κυβερνήσεις. Για τα υπόλοιπα που αναφέρετε, μην το παίρνετε προσωπικά, γιατί αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας. Συμβαίνουν παντού. Το σύστημα ονομάζεται καπιταλισμός και βασίζεται στην εκμετάλλευση. Δηλαδή, παίρνεις από το μετάλλευμα το μέταλλο και το υπόλοιπο το πετάς. Απλά, ζούμε πια τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς, που είναι πιο απάνθρωπος από τις προηγούμενες μορφές του καπιταλισμού. Δεν μπορούν να μπουν κανόνες στο παιχνίδι. Στον καπιταλισμό, ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Και όλοι πιστεύουν πως θα γίνουν πλούσιοι. Δεν θα γίνουν όλοι πλούσιοι αλλά, θεωρητικά, όλοι έχουν πιθανότητες. Ή μάλλον, νομίζουν πως έχουν πιθανότητες να γίνουν πλούσιοι. Μαζί με το συνειδησιακό άλμα, θα έλθει και η ανατροπή του καπιταλισμού. Πότε; Δεν το γνωρίζω. Θα σας πρότεινα να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, τα Άπαντα του Επίκουρου. Είναι ένα μικρό βιβλίο που με έχει βοηθήσει πολύ να μην χάνω τον δρόμο μου αλλά, παράλληλα, να βρίσκω τρόπους να τα βγάζω πέρα μέσα σε αυτό το σύστημα που ζούμε όλοι μας. Ακούω Σ.Γ. Να είστε καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.