Τρυφερή είναι η νύχτα

Μίλησα χτες στο τηλέφωνο με μια παιδική μου φίλη για το καλοκαίρι. Είχε μόλις επιστρέψει από τις ολιγοήμερες διακοπές της και -παρ’ όλα αυτά- ήταν χαρούμενη.

Αφού μου είπε πώς τα πέρασε, με ρώτησε πώς τα περνάω εγώ.

Είπα στη φίλη μου πως αισθάνομαι τυχερός.

Αισθάνομαι τυχερός που έχω φίλους, που δεν χρωστάω χρήματα πουθενά, που δεν έχω σπίτι για να μου το πάρουν, που μπορώ να είμαι μακριά από την Αθήνα -που είναι σαν παγίδα πια-, που μπορώ να κάνω τα μπάνια μου διαβάζοντας το βιβλίο μου κάτω από το αρμυρίκι, που γράφω, όπως τώρα, μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά παρέα με ένα ξεχασμένο τζιτζίκι, και πολλά άλλα πράγματα που μπορεί σε κάποιους να φαίνονται μικρά αλλά, για μένα, είναι σημαντικά.

Η φίλη μου μου είπε πως η χρεοκοπία της χώρας μας έκανε να ευχαριστιόμαστε πράγματα που πριν δεν εκτιμούσαμε.

Της είπα πως μπορεί να συμβαίνει αυτό αλλά δεν συμβαίνει σε μένα. Δεν περίμενα να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, για να καταλάβω ποια είναι τα πράγματα που με αφορούν ή αυτά που έχουν αξία. Δεν άλλαξαν αυτά. Τα ήξερα εδώ και χρόνια.

Αυτό που άλλαξε δραματικά είναι η διάθεση των ανθρώπων.

Ένιωσα ασφυξία πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν οφειλόταν μόνο στα χημικά.

Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα ήταν για μένα πολύ δυσάρεστη. Ιδιαίτερα, τον περσινό χειμώνα. Όσο υπήρχε αγωνιστική διάθεση και αντίδραση, την πάλευα. Όταν κλείστηκαν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, ένιωσα να πνίγομαι.

Έχω παρατηρήσει πως, όταν δεν βρίσκομαι στην Αθήνα, όλα μου φαίνονται όμορφα. Επίσης, και μην το παρεξηγήσετε αυτό που θα γράψω, όλα αυτά τα πολύ μεγάλα προβλήματα της χώρας μου φαίνονται κάπως αστεία. Βλέπω κόντρες στο διαδίκτυο ή την τηλεόραση και μου φαίνονται σαν να συμβαίνουν σε άλλο πλανήτη ανάμεσα σε εξωγήινους.

Τώρα που πλησιάζει ο καιρός να επιστρέψω στην Αθήνα -λόγω κάποιων υποχρεώσεων-, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πότε θα φύγω ξανά.

Αν υπάρξει αντίδραση -και δεν εννοώ μόνο τις διαδηλώσεις-, θέλω να είμαι εκεί. Διαφορετικά, θα ήταν καλό για μένα να μην είμαι στην Αθήνα.

Δεν θα μου λείψει τίποτα. Εκτός, βέβαια, από κάποιους αγαπημένους ανθρώπους και τα αγαπημένα μου αδέσποτα.

“Θέλω να χαρώ” μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Ιωάννα πριν από μερικά χρόνια.

Κι εγώ θέλω να χαρώ. Μόνο αυτό θέλω.

Αλλά δεν μπορώ να χαρώ πια μέσα στα πλήθη.

Στην Αλίκη (Επειδή δεν πρόλαβα να στα πω όλα στο τηλέφωνο, τα έγραψα εδώ για να τα διαβάσεις.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.