Μάταιες προσπάθειες
Στην αρχή ξεκίνησα να γράφω για τα των ημερών. Πρώτα για τη χρυσαυγίτισσα δίπλα (στα γραφεία του κόμματος της), που κάθε Κυριακή δίνει σύνθημα σε καμιά δεκαριά (κατά τα άλλα) γομάρια να τραγουδούν τα τραγούδια τους και τον εθνικό ύμνο, σε σκηνικό από καταπιεσμένο σαδομαζοχιστικό όργιο παρά σε κάποια έκφραση εθνικού φρονήματος.
Μετά άρχισα να γράφω για τους εκπαιδευτικούς ακροατές ενός διάσημου έλληνα τραγουδιστή που ξαφνιάστηκαν όταν ο αγαπημένος τους αοιδός σε συναυλία χρειαζόταν, όπως δήλωσε κατόπιν, πρωτοκολλημένη δήλωση ώστε μια ομάδα από αυτούς να γνωστοποιήσει στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους μερικά αιτήματά τους .
Εκεί που ανέπτυσσα διάφορα επιχειρήματα, από το ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο (μια και το λογικό είναι ότι οι εκπαιδευτικοί είχαν πληρώσει εισιτήριο για τη συναυλία) έως τους στίχους του καλλιτέχνη και την αποστασιοποίηση που πολλές φορές κρατά σε αυτούς, ήρθαν τα μαντάτα για τον Παύλο Φύσσα.
Και μετά τα λόγια του για να ξεκαθαρίσουν κάθε αμφιβολία: «Εγώ θα του έλεγα πρώτα να ακούσει οποιοδήποτε είδος μουσικής….να κλείσει τα μάτια του και να ακούσει τον ίδιο του τον εαυτό, να δει ποιος θέλει να είναι και όχι για τι τον προορίζουν, να πιστέψει αυτό που θέλει να είναι και μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Θα βρει ο ίδιος τι αξίζει να ακούσει.»
Και φυσικά εκείνοι οι στίχοι που σε βάζουν στη θέση σου και σε αποτελειώνουν: «Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά, να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια, μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά, πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.».
Και ενώ εξελίσσονται όλα αυτά, και άλλα που διαρκώς αποκαλύπτονται, θα ήθελα να φταίει μόνο η νοσταλγία του καλοκαιριού και όχι μια χωρίς επιστροφή πορεία που τελικά με έπιασα να αναπολώ και να σκέφτομαι πότε θα βάλει πάλι ο πιτσιρίκος κάποια φωτογραφία από λίγα ντολμαδάκια ή κάποιο άλλο ζαρζαβατικό….
Βρε πιτσιρίκο, πότε θα κάνεις λίγα ντολμαδάκια;
(Αγαπητή φίλη, μαγειρεύω όλο αυτό το διάστημα. Έχω φτιάξει πολλά φαγητά και γλυκά αλλά δεν τα ανεβάζω στο μπλογκ, γιατί δεν μου κάνει καρδιά μετά από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Αυτολογοκρίνομαι συνέχεια. Δεν βλέπετε τι σοβαρός που είμαι το τελευταίο διάστημα; Είναι σαν να γράφει άλλος. Είμαι κι εγώ σαν κι εσάς. Ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο εντελώς ούρτου -κατά την προσφιλή μου συνήθεια- και, μόλις γράψω πέντε σειρές, με πιάνουν ενοχές και το σβήνω. Θα μου περάσει, όμως, ελπίζω. Γιατί δεν με αντέχω καθόλου. Βέβαια, όσο πιο “σοβαρά” και βαρετά γράφω, τόσο πιο πολλοί διαβάζουν. Έχω μπερδευτεί. Να είστε καλά και να θυμάστε πως το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.