Ας μιλήσουμε και για κάτι άλλο

Πιτσιρίκο, καλησπέρα. Μια πρόταση έχω να κάνω σε όλους μας. Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια μιλάμε όλοι μεταξύ μας για το ίδιο θέμα. Την οικονομική κρίση. Ή για θέματα που σχετίζονται άμεσα με το πρώτο. Πχ οι ευρωεκλογές και τι θα σημαίνει το αποτέλεσμά τους και άλλα παρόμοια. Μήπως είναι καλό να αρχίσουμε να μιλάμε πάλι σαν απλοί άνθρωποι ; Καθημερινοί άνθρωποι. Μήπως να ξορκίσουμε λίγο τη μιζέρια μας;

Παλιά ( π.κ = προ κρίσης), έλεγες π.χ. «Ρε φίλε πήγα στη μάνα μου και έφαγα ένα παστίτσιο θεϊκό» . Και ξεκίναγε ένας διάλογος για το ποια φαγητά σου αρέσουν, ποιανού η μάνα μαγειρεύει καλύτερα, πώς πρέπει να φτιάξεις τη μπεσαμέλ στο παστίτσιο κ.α.

Υπήρχε μια λογική εξέλιξη στη κουβέντα. Δεν σου απαντούσε ο άλλος « Καλά ρε μαλάκα έχει η μάνα σου λεφτά να αγοράσει υλικά για παστίτσιο;» και συ να απαντάς « όχι ρε , πήρε το επίδομα θέρμανσης και είπε να σκαπουλάρει 15 € για να θυμηθούμε τα παλιά».

Μιλούσαμε για γκόμενες , πολιτική, βιβλία, μουσική, ταινίες , διακοπές, μπάσκετ, για σχέσεις ανθρώπινες , για sex, για το πώς περάσαμε το Σάββατο, για κουζίνα , και άλλα πολλά. Δεν κλαιγόμασταν βράδυ πρωί ο ένας στον άλλον.

Επειδή το πρόβλημα θα παραμείνει, για πολλούς λόγους που έχεις και εσύ αναλύσει κατά καιρούς με εξαιρετική ευστοχία, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να μην επιτείνουμε το πρόβλημα περαιτέρω.

Μπορούμε να εστιάσουμε στην επικοινωνία μας και σε θέματα που είναι πιο ευχάριστα και πιο χαλαρά για εμάς . Και μπορούμε να αποφεύγουμε τους επίμονα μίζερους μαλάκες που θέλουν να συνεχίσουν στο ίδιο μοντέλο.

Κάποια στιγμή είναι κατανοητό και ανθρώπινο να θες να μοιραστείς με κάποιον το πρόβλημα σου ή την αγωνία σου.

Αλλά το «πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο Παππάς» λέει μια λαϊκή ρήση.

Ας μιλήσουμε και για κάτι άλλο….

Παναγιώτης

(Αγαπητέ Παναγιώτη, πριν από λίγο καιρό, έγραψα πως επιστρέφουμε στην απολιτίκ κατάσταση που επικρατούσε πριν την χρεοκοπία: Απολιτίκ ξανά. Είναι λογικό να μιλούν σήμερα οι άνθρωποι για χρήματα επειδή αυτά τους λείπουν. Οι Έλληνες μεταναστεύουν πια μαζικά. Αν κάποιος είναι άνεργος και χωρίς στήριξη, δεν μπορεί να είναι χαλαρός και να μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Παναγιώτη μου, από την άλλη, μεγαλώνουμε. Μακάρι να ζούσε ακόμα η αγαπημένη σε όλους μας μητέρα σου και να συζητούσαμε για τα φαγητά που τα μαγείρευε όλα έξοχα. Τώρα, όταν δεν μιλάμε για την “κρίση”, μιλάμε για αρρώστιες. Όλο και κάποιος γνωστός είναι στο νοσοκομείο, όλο και κάποιος μας αποχαιρετά, όλο και συναντιόμαστε πιο συχνά σε κηδείες. Αλλά, Παναγιώτη μου, μην έχεις καμιά αμφιβολία πως οι πολύ νέοι δεν δίνουν δεκάρα για την οικονομική κρίση. Όλο χαδάκια και φιλάκια είναι, και ψάχνουν καμιά καβάτζα εκεί στην παλιά σου γειτονιά για να κουτουπωθούν. Να είσαι καλά, φίλε. Φιλιά στη γυναίκα και τα παιδιά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.