Χωρίς παράπονο

Αυτές τις ημέρες, συνέβη κάτι που μου έκανε εντύπωση και δεν θα ήμουν καθόλου ειλικρινής αν έλεγα πως δεν με έβαλε σε σκέψεις ή πως δεν με προβλημάτισε. Έτσι για αλλαγή στα συνήθη θέματα του μπλογκ, το θέμα δεν είναι σατιρικό και κοινωνικοπολιτικό. Είναι προσωπικό.

Στις 23 Ιουνίου έκαναν πρεμιέρα οι Θεσμοφοριάζουσες στο Θέατρο Βράχων.

Παρατήρησα πως κανείς από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα ή έχω στηρίξει με κάθε τρόπο δεν έκανε τον κόπο όχι να έρθει στην παράσταση αλλά, έστω, να πάρει ένα τηλέφωνο ή να στείλει ένα μήνυμα για μια ευχή.

Ούτε ένας. Ούτε πριν, ούτε μετά την παράσταση.

Άνθρωποι που έχω σπάσει τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο να γράφω για τις δουλειές τους, άνθρωποι που ήμουν πάντα εκεί όταν ξεκινούσαν ή προσπαθούσαν να κάνουν κάτι, άνθρωποι που μου έχουν πει «πιτσιρίκο, είμαστε άνεργοι, βάλε πλάτη να βγάλουμε κάνα μεροκάματο να ζήσουμε» -και έβαλα πλάτη-, άνθρωποι που μου έχουν πει «πιτσιρίκο, χρωστάω έξι νοίκια, θα μείνω άστεγος, βοήθα» -και βοήθησα πολλές φορές- δεν έκαναν τον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο να πουν μια ευχή.

Δεν είναι παράπονο αυτό που γράφω. Είναι διαπίστωση.

Δεν μπορώ να έχω παράπονο γιατί περισσότεροι από 25 δικοί μου άνθρωποι ήρθαν στην παράσταση• μάλιστα, όχι με προσκλήσεις αλλά πληρώνοντας εισιτήριο, όπως είναι το σωστό.

Ακόμα περισσότεροι –που δεν μπορούσαν να έρθουν γιατί ζουν εκτός Αθηνών, στο εξωτερικό ή δεν είχαν κάποιον να αφήσουν τα παιδιά τους εκείνο το βράδυ- έσπασαν τα τηλέφωνα, για να πουν μια ευχή και μια καλή κουβέντα.

Τα μέιλ και τα μηνύματα των αναγνωστών του μπλογκ για ευχές –ακόμα και από την Αυστραλία και την Ιαπωνία- είναι τόσα πολλά που δεν έχω καταφέρει ακόμα να απαντήσω σε όλους και να τους ευχαριστήσω.

Δεν είναι παράπονο λοιπόν, το θέατρο θα γέμιζε –όπως γέμισε και στις δυο πρώτες παραστάσεις- και δεν γέμισε, βέβαια, εξαιτίας μου αλλά επειδή είναι μια εξαιρετική δουλειά πολλών σπουδαίων και ταλαντούχων ανθρώπων.

Αλλά προβληματίστηκα. Πολύ. Και ήθελα να το γράψω. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν –τους το είχα πει- πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος είμαι για τη συμμετοχή μου σε αυτή τη δουλειά, σε μια εποχή που οι χαρές δεν περισσεύουν.

Και δεν ήμουν εγώ αυτός που το παρατήρησε πρώτος.

Ήταν μια φίλη μου. Που με ρώτησε «αυτός ήρθε;», «αυτός σε πήρε ένα τηλέφωνο;».

Και όταν της απάντησα «όχι», μου είπε «σου το είχα πει».

Ναι, μου το είχε πει.

(Με την ευκαιρία, οι Θεσμοφοριάζουσες αύριο Κυριακή 29 Ιουνίου στο Σινέ Άλεξ στο Πόρτο Ράφτη, και στις 2 και 3 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους στην Θεσσαλονίκη.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.