Επερχόμενες εκλογές

Καλημέρα Πιτσιρίκο, σε διαβάζω κάποια λίγα χρόνια, αλλά σου γράφω για πρώτη φορά. Με την ευκαιρία, να σου πω συγχαρητήρια για το blog σου. Κατά καιρούς δίνει μία ευχάριστη νότα χιούμορ στα δρώμενα της επικαιρότητας, μία διαφορετική οπτική, ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι δεν είμαι μόνος στη “διαφορετική” σκέψη. Ο λόγος που σου γράφω είναι οι επερχόμενες, και πολύ αναμενόμενες εκλογές.

Βεβαίως, οι εκλογές δεν είναι σίγουρες. Θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα “λυγίσουν” οι πολίτες αυτής της χώρας στην προπαγανδιστική καταιγίδα τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει η συγκυβέρνηση και οι συν αυτή, εγχώριοι και μη. Παραμένουν όμως πιθανότητα αρκετά μεγάλη, προς το παρόν τουλάχιστον.

Οι εκλογές τα τελευταία χρόνια, εμφανίζουν μεγάλη αποχή, και σε κάθε εκλογές αυξάνεται σταθερά.

Οι μεγάλο-δημοσιογράφοι ερμηνεύουν την αποχή με διάφορους τρόπους.

Μέσα από το “μήνυμα της κάλπης” έμμεσα το ερμηνεύουν, υποστηρίζοντας ότι “ο λαός έστειλε μήνυμα και αυτό είναι η συγκυβέρνηση”, λες και μαζευτήκαμε όλοι μαζί και συνεννοηθήκαμε, τόσοι να ψηφίσουν τον ένα, τόσοι να ψηφίσουν τον άλλο και τόσοι να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν, για να μην έχει κανένας αυτοδυναμία και να συγκυβερνήσουν.

Μία άλλη επικρατούσα ερμηνεία, είναι ότι πολλοί πολίτες δεν έχει λεφτά να μετακινηθούν στον τόπο που ψηφίζουν για να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.

Η αλήθεια είναι ότι, αν οι πολίτες το θέλανε, θα το κάνανε. Επίσης, η άλλη λύση είναι μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα που σήμερα είναι μια εύκολη και όχι πολυέξοδη διαδικασία η οποία ολοκληρώνεται και γρήγορα, από όσο ξέρω.

Υπάρχει βέβαια και το ότι “οι καφετέριες είναι γεμάτες από νέους που, αντί να πάνε να ψηφίσουν, κάθονται όλη μέρα και πίνουν καφέ”.

Λες και όταν περνάς έξω από μία καφετέρια για λίγα δευτερόλεπτα, μπορείς να καταλάβεις τι κάνουν όλοι οι θαμώνες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας που δεν τους βλέπεις.

Εκτός αν θρονιάζεσαι και συ και κάθεσαι όλη μέρα με ένα καφέ, παρακολουθώντας τους θαμώνες, οπότε ούτε και συ πας να ψηφίσεις άρα δεν μπορείς και να μιλάς.

Τι κάνει όμως τους πολίτες να μην θέλουν να ψηφίσουν;

Χωρίς να αμφιβάλω ότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις οικονομικής αδυναμίας, που ταυτόχρονα δεν θέλουν, για τον άλφα ή το βήτα λόγο, να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, πιστεύω ότι η πλειοψηφία των απεχόντων ψηφοφόρων από την διαδικασία, έχει κίνητρο απαξίωσης. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπενθυμίσω τι σημαίνει “πολίτης”. Ετυμολογικά εκ της “πόλις”, αυτός που είναι μέλος της πολιτείας, του κράτους. Πολιτεία, τώρα είναι η σχέση του πολίτη προς το κράτος.

Στην “δημοκρατία” (το αν έχουμε δημοκρατία ή όχι είναι άλλο ένα κείμενο μόνο του, ίσως για άλλη φορά) που έχουμε σήμερα, η μόνη φορά που μας πέφτει λόγος είναι όταν έχουμε εκλογές.

Με κατάχρηση εκλογικού αποτελέσματος και απαξίωση μεταβολής δυναμικών προτιμήσεων των πολιτών και διαφωνίας ως προς την ακολουθούμενη πολιτική, οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν μόνο τις εκλογές ως σημείο αναφοράς και δείγμα της βούλησης των πολιτών.

Συνεπώς, μόνο στις εκλογές έχουμε τη δυνατότητα να φέρουμε μία αλλαγή. Αυτός και μόνο ο λόγος θα έπρεπε να είναι αρκετός, ώστε να μην απέχουμε από την διαδικασία των εκλογών. Αν θέλουμε δημοκρατία, θα πρέπει πρώτα να φερθούμε δημοκρατικά.

Στα πλαίσια αυτής της συμπεριφοράς, συμπεριλαμβάνεται και η ψήφος, το μοναδικό όπλο που έχουμε σήμερα
σαν πολίτες.

Φυσικά έχουμε και τις διαμαρτυρίες, αλλά και αυτές ερμηνεύονται κατά το δοκούν και οι πεντακόσιες χιλιάδες γίνονται τριάντα, οι ειρηνικές γίνονται καταστροφικές και τέλος πάντων τα ξέρεις γιατί και εσύ ήσουν στους δρόμους που ήμουν και εγώ και έζησες ότι έζησα και εγώ. (Μιλάω στον παρελθοντικό γιατί εγώ τελευταία δεν κατεβαίνω).

Ακόμα ένας λόγος, για να συμμετέχουμε στην εκλογική διαδικασία, είναι οι ευθύνες των πολιτών. Όταν μιλάω για ευθύνες των πολιτών, μου έρχεται στο μυαλό, μία ιστορία από την κατοχή που είχα ακούσει και με προβλημάτισε.

Οι ναζί κατακτητές έφτασαν σε ένα χωριό. Αφού συγκέντρωσαν τους κατοίκους στην πλατεία, ζήτησαν τον επικεφαλής. Κανένας δεν προχώρησε, αλλά ούτε και μίλησε για να τον υποδείξει. Οι ναζί τότε έπιασαν μία κάτοικο και την εκτέλεσαν.

Ρώτησαν ξανά ποιος είναι ο επικεφαλής και πάλι κανένας δεν απάντησε. Μετά από μία ή δύο εκτελέσεις ακόμα, βγήκε μπροστά ο πρόεδρος.

Ο αφηγητής της ιστορίας έθεσε το θέμα της ευθύνης του προέδρου που δεν βγήκε νωρίτερα, από φόβο, να πει ότι ήταν αυτός επικεφαλής. Με έβαλε σε σκέψεις.

Ούτε ο πρόεδρος μίλησε, ούτε κάποιος άλλος τον υπέδειξε αλλά σιωπηλοί δέχτηκαν τις πρώτες εκτελέσεις.

Οι ναζί όμως ήταν αυτοί που τράβηξαν την σκανδάλη. Οι ναζί ήταν αυτοί που αφαίρεσαν τις ζωές, αυτοί που έθεσαν το εκβιαστικό δίλημμα στου κατοίκους του χωριού.

Οι κάτοικοι είχαν ευθύνη; Τελικά κατέληξα ότι ναι είχαν ευθύνη, γιατί έμειναν σιωπηλοί. Η ευθύνη όμως έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Άλλου είδους ευθύνη έχει αυτός που πατάει την σκανδάλη και άλλου είδους ευθύνη έχει αυτός που δεν προσπαθεί να τον σταματήσει.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι όλοι έχουμε ευθύνες για την κατάντια της χώρας. Όχι γιατί “όλοι μαζί τα φάγαμε”, αλλά γιατί δεν φροντίσαμε να δηλώσουμε την διαφωνία μας σε
αυτούς που τα τρώγανε τόσα χρόνια.

Σίγουρα, οι πολιτικοί υπεύθυνοι (το εύρος κατά την άποψή μου είναι πολύ μεγαλύτερο από απλά όσους κυβέρνησαν, αλλά και αυτό είναι θέμα για άλλη φορά ίσως) έχουν ποιοτική ευθύνη πιο βαριά από τους πολίτες, γιατί αυτοί είναι που “τράβηξαν τη σκανδάλη” και μας ταΐζανε παραμύθια τόσα χρόνια.

Φταίμε και εμείς όμως που φάγαμε τα παραμύθια και δεν φροντίσαμε να μας ενδιαφέρει η αλήθεια παρά μόνο το ψέμα που θέλαμε να πιστέψουμε.

Η ευθύνη όμως αυτή είναι πιο βαριά σε συνέπειες από των δραστών. Είμαστε, οι πολίτες, πολύ περισσότεροι από τους πολιτικούς και αθροιστικά η ευθύνη μας ξεπερνάει τη δική τους.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος για να μην απέχουμε από την διαδικασία των εκλογών.

Η αποχή είναι σαν να λέμε “δεν με νοιάζει, βγάλτε όποιον θέλετε”, αλλά θα έπρεπε να μας νοιάζει γιατί, μετά, ένα μεγάλο μέρος από τους απέχοντες θα κλαίγεται ότι οι πολιτικοί μας κατέστρεψαν τη ζωή.

Η ερώτηση που είμαι σίγουρος ότι σχηματίζεται, σιγά σιγά, είναι τι κέρδος μπορεί να έχω εγώ που προτρέπω την συμμετοχή στις εκλογές.

Να πω σε αυτό το σημείο ότι τόσα χρόνια ψηφίζω λευκό (ψήφος διαμαρτυρίας), γιατί δεν με εκφράζει κανένα κόμμα και γιατί δεν πιστεύω στην διαδικασία που αναδεικνύει τους αρχηγούς των κομμάτων.

Επίσης, δεν ασπάζομαι καμία πολιτική ιδεολογία γιατί πιστεύω ότι στη δημοκρατία, ο κάθε ένας από εμάς θα έπρεπε να έχει τη δική του ιδεολογία και το να ασπαστείς κάτι ξένο, σημαίνει να συμφωνήσεις σε ένα σύνολο παραδοχών που μεμονωμένα ίσως να μην συμφωνούσες.

Αυτόματα η διαφωνία εξαλείφεται και μαζί της χάνεται οποιαδήποτε ευκαιρία για εξέλιξη. Αυτό βέβαια είναι προσωπική εκτίμηση και δεν έχω καμία αξίωση να την ενστερνιστεί κανένας.

Να σημειώσω πως η προπαγάνδα, ότι το λευκό πάει στο πρώτο κόμμα, είναι εντελώς ανέπαφη με την πραγματικότητα.

Ο ισχύων εκλογικός νόμος, που μπορεί να τον βρει ο οποιοσδήποτε σε διάφορους ιστότοπους και στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, καταρρίπτει αυτόν τον ισχυρισμό. Δεν θα μπω σε ανάλυσή του. Όποιος θέλει μπορεί να τον μελετήσει. Θα παραθέσω όμως τα συμπεράσματα.

Λευκό, άκυρο και αποχή, έχουν ακριβώς το ίδιο αντίκτυπο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Τα λευκά συνυπολογίζονται με τα άκυρα και αφαιρούνται από το σύνολο των έγκυρων ψήφων.

Η αποχή, ευκόλως εννοούμενο, δεν υπολογίζεται στα ποσοστά που συγκεντρώνουν τα κόμματα.

Συνεπώς, τα ποσοστά που βλέπουμε να συγκεντρώνουν τα κόμματα, στα εκλογικά αποτελέσματα, είναι πλασματικά.

Ένα 20% στο εκλογικό αποτέλεσμα, με 5.000.000 λευκά, άκυρα και αποχή στο σύνολό τους, ουσιαστικά είναι ένα 10% του εκλογικού σώματος (δεδομένου ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι δέκα εκατομμύρια).

Ουσιαστικά λοιπόν λευκά, άκυρα και αποχή διαμοιράζονται σε όλα τα κόμματα.

Οπότε, το επιχείρημα “δεν ρίχνω λευκό γιατί πάει στο πρώτο κόμμα, προτιμώ να μην πάω να ψηφίσω καθόλου” δεν ισχύει και είναι αποτέλεσμα πλάνης.

Βεβαίως, σαν συνέπεια της προπαγάνδας για το λευκό, υπάρχει και το επιχείρημα “να ψηφίσω μικρό κόμμα, να μειώσω τη δύναμή των μεγάλων για να μην πάει χαμένη η ψήφος μου”.

Επίσης ανυπόστατο και για την ακρίβεια εντελώς αντίθετο με αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η ψήφος σε μικρό κόμμα, που θα συγκεντρώσει λιγότερο από 3% και δεν θα μπει στη βουλή δηλαδή, αφαιρείται από τις ψήφους που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει αυτοδυναμία.

Απίστευτο, αλλά πραγματικότητα. Στη διαδικασία της κατανομής εδρών, υπολογίζονται οι ψήφοι που δόθηκαν σε κόμματα που δεν συγκέντρωσαν το απαιτούμενο 3%, ώστε να δικαιούνται έδρες, μόνο ως προς το σύνολο των έγκυρων ψήφων.

Αφαιρούνται, όμως, από τις ψήφους που χρειάζεται το κάθε κόμμα για μία έδρα. Το άθροισμα δηλαδή των
ποσοστών των κομμάτων στα οποία μοιράζονται οι έδρες δεν είναι 100%, αλλά λιγότερο. Εάν η αυτοδυναμία θέλει 50% συν μία ψήφο, το μισό δηλαδή του αθροίσματος του ποσοστού των κοινοβουλευτικών κομμάτων, το σύνολο όμως είναι 90%, για παράδειγμα, σχηματίζει αυτοδυναμία με το 45% του συνόλου των έγκυρων ψήφων.

Λαμβανομένων υπόψιν τα παραπάνω, προσωπικά, έχω καταλήξει και θα ήθελα να το μοιραστώ, ότι η λευκή ψήφος είναι η μόνη πρακτική με την οποία μπορώ να διαμαρτυρηθώ στις εκλογές.

Η λευκή ψήφος παραμένει ψήφος διαμαρτυρίας και έτσι ερμηνεύεται. Αν και συνυπολογίζεται με τα άκυρα, αυτό βέβαια γίνεται για χάρη ευκολίας αλλιώς δεν θα ήξεραν τι να την κάνουν, ανακοινώνεται ξεχωριστά και σίγουρα εκφράζει δυσαρέσκεια απέναντι στις επιλογές των ψηφοφόρων.

Θα προτιμούσα βέβαια να υπήρχε και “λευκή έδρα”, όπου να μένουν κενές από βουλευτές, οι έδρες που αναλογούν στον αριθμό των λευκών.

Το σύνταγμα ορίζει ότι η βουλή πρέπει να έχει από 200 έως 300 βουλευτές. Αν τα λευκά πάρουν πάνω από 100 έδρες θα έπρεπε να ξαναγίνουν εκλογές, που θα το προτιμούσα, από το να βγαίνει μία κυβέρνηση που δεν συμφωνώ να κυβερνήσει.

Βέβαια, δεν θα ήταν μόνο η δική μου ψήφος που θα το καθόριζε αυτό, αλλά η μαζικότητα που χρειάζεται για να πάρουν τα λευκά πάνω από 100 έδρες, δεν θα άφηνε περιθώρια παρερμηνείας όσον αφορά τη διαφωνία των πολιτών για του υποψήφιους.

eftharsis

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να απαιτήσω να το δημοσιεύσεις, αλλά θα ήθελα να το δω αναρτημένο.
Υ.Γ.2 Διαβάζοντάς το ξανά αντιλαμβάνομαι ότι είναι μακροσκελέστατο, αλλά μάλλον είχα
πολλά να πω με μία ευκαιρία. Ίσως θα έπρεπε να αρχίζω να σκέφτομαι τη δημιουργία δικού μου
blog.
Υ.Γ.3 Το καινούριο layout του blog σου εμφανίζει τις διαφημίσεις εν τω μέσω των κειμένων
και είναι κάπως ενοχλητικό και αποσπάει. Η άποψή μου βέβαια.

(Αγαπητέ φίλε, η δημοκρατία δεν είναι μόνο οι εκλογές. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Για να ασκείται η δημοκρατία από τον λαό, θα έπρεπε τουλάχιστον να διεξάγονται δημοψηφίσματα. Πολλά δημοψηφίσματα. Για όλα τα θέματα. Εκτός από τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Για το αν η δημοκρατία υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού ή της ολιγαρχίας -οπότε η δημοκρατία είναι ουσιαστικά τυραννία- δεν χρειάζεται ανάλυση. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως -αντί να χάνουμε χρόνο για σενάρια συμπεριφοράς στο υπάρχον εκλογικό σύστημα- πρέπει να απαιτήσουμε ένα νέο Σύνταγμα γιατί η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο Σύνταγμα. Το οποίο Σύνταγμα θα συνταχθεί από πολίτες και συνταγματολόγους, μετά από δημόσια διαβούλευση και προτάσεις των πολιτών. Και βέβαια, αυτό το Σύνταγμα θα προβλέπει δημοψηφίσματα. Σε όλα τα παραπάνω, περί Δημοκρατίας, να προσθέσω την άποψη του Γκορ Βιντάλ πως, στην ιστορία της ανθρωπότητας, Δημοκρατία υπήρξε μόνο στην Αρχαία Αθήνα και μόνο για μερικές δεκαετίες· και φυσικά, αυτή η Δημοκρατία αφορούσε μόνο τους ελεύθερους πολίτες της Αθήνας. Δημοσίευσα το κείμενό σας, αν και μακροσκελέστατο. Αν δημιουργήσετε μπλογκ, θα σας πρότεινα φιλικά -και χωρίς καμία διάθεση καθοδήγησης- να γράφετε μικρότερα κείμενα και επικεντρωμένα σε ένα θέμα κάθε φορά. Χαίρομαι που οι διαφημίσεις του μπλογκ μου -οι οποίες είναι τυχαίες και δεν επιλέγονται από εμένα αλλά από την Google- αποσπούν την προσοχή σας. Η εναλλακτική που έχω στην Ελλάδα του 2014 -ώστε να μπορώ να επιβιώσω κάπως αξιοπρεπώς- είναι να εργαστώ σε καθεστωτικό ΜΜΕ. Βέβαια, τότε θα μπορούσε ο καθένας να πει “να ένας ακόμα που ξεπουλήθηκε” -κάτι που δεν μπορεί να πει κανείς τώρα-, ενώ μάλλον δεν θα είχα τον χρόνο να ανεβάζω στο μπλογκ μου κείμενα σαν το δικό σας. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.