Πόρσε Βλαχέν

Αγαπητό Πιτσιρικίδιο, η δήλωση του Βαρουφάκη για τις Πόρσε Καγιέν, μου θύμισε πολλά από μία εποχή που υπέφερα γιατί ένιωθα το μαύρο πρόβατο. Έχω πολλές ιστορίες στο νου. Αλλά θα σας πω μία.

Θυμάμαι μία φορά, πριν 11 χρόνια περίπου (θα ήμουν 18), πήγα για καφέ με μία γνωστή.

Ήταν η κατηγορία της γυναίκας με ξανθό πλατινέ, που έβαζε κονσίλερ, make up και ρουζ (στο σπίτι με τη φόρμα), για να υποδεχτεί το γκόμενο με «φυσική ομορφιά».

Με πήγε σε ένα καφέ, πολύ της μόδας τότε. Σκάγανε μύτη εκεί γνωστοί ποδοσφαιριστές και διάφοροι βλαχοστάρ, που τους πλήρωναν να έρχονται για μόστρα.

Είχαν και face control και ο ηλίθιος κόσμος περίμενε μισή ώρα στην ουρά να βρει τραπέζι σε αυτό το «in» μαγαζί. (Έχω καιρό να ακούσω αυτή τη λέξη. Ευτυχώς).

Στην πλατεία, απέναντι από την καφετέρια, είχαν παρκαδόρο που άφηνε μόνο τα πολύ ακριβά διθέσια κάμπριο να παρκάρουν. Η πλατεία ήταν δημόσια, αλλά έτερον-εκάτερον. Είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο ιδιωτική.

Οι μπάτσοι έγραφαν πρόστιμο σε όλα τα αυτοκίνητα, εκτός από τις διθέσιες κούρσες εκεί. Η πλατεία ήταν μονίμως άδεια.

Μπαίνουμε στο καφέ, σκάει μύτη ένας φίλος της, τριανταφεύγα, άσχημος με κοιλιά και αρχή φαλάκρας και μου λέει η τύπισσα με περηφάνια: «Τους ξέρει όλους στο μαγαζί». (Χέστηκα, σκέφτηκα).

Μου τον συστήνει, αυτός με γλυκοκοίταζε, και κάνει μία κίνηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Βγάζει τα κλειδιά της Πόρσε, τα ακουμπάει στο τραπέζι (με τρόπο να φαίνεται το λογότυπο), και μου λέει επιδεικτικά: «Πωωωω, μήπως να πάω να πάρω το αυτοκίνητο γιατί θα με γράψουν;».

«Τι μαλάκας», σκέφτηκα. «Έπρεπε να ακουμπήσει τα κλειδιά στο τραπέζι για να το πει;». Περιττό να πω ότι ένιωσα σαν π#&$@.

Η γνωστή μου όμως ήταν περήφανη. Μου τον προξένευε για μέρες μετά, υπενθυμίζοντας μου ότι έχει λεφτά.

Πιτσιρίκο, δεν το θεωρώ τυχαίο. Είχα πάθει κατάθλιψη τότε.

Ήμουν γύρω στα 18. Όλοι μου οι φίλοι είχαν περάσει αλλού. Μου πήρε 2 χρόνια να βρω νορμάλ άτομα για φίλους. Και η κατάθλιψη έφυγε, μόλις βρήκα κανονικά άτομα για παρέα. Που το παραπάνω σκηνικό, θα τους φαινόταν όσο παράλογο φαινόταν και σ’ εμένα.

Την πρώτη μου καλή φίλη την βρήκα στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου. Είμαστε ακόμα φίλες.

Όταν ήρθε η κρίση, ήμουν κυριλέ, χαρούμενη. Με όλες τις δυσκολίες. Γιατί ήταν η περίοδος που παρόλα τα αρνητικά, έφυγε η ανθρώπινη σαπίλα.

Μετά την κρίση η καφετέρια ήταν άδεια. Τελείως.
.
Κατέβασε το φραπέ από τα 4€. Και πάλι άδεια ήταν.

Έκλεισε, άνοιξε με άλλο όνομα, ξανάκλεισε, ξανάνοιξε με το παλιό όνομα. Με τον ίδιο και απαράλλακτο ιδιοκτήτη.

Μία μέρα, κάτι φίλοι μου είχαν κάνει και συναυλία εκεί. Τους άφησε απλήρωτους ο ιδιοκτήτης γιατί δεν είχαν φέρει κόσμο στο μαγαζί, λέει.

Με την κρίση, η πλατεία δεν είχε καγιέν και ήταν γεμάτη από μία μαυροντυμένη νεολαία που έπαιρνε μπύρες από το περίπτερο

Έπαιρνα τους φίλους μου και καθόμασταν κι εμείς στα παγκάκια. Ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν κανονικά, κατά κάποιο τρόπο. Ότι έπρεπε να είχα γεννηθεί 5 χρόνια αργότερα. Ακόμα έτσι νιώθω.

Ήταν το θετικό της κρίσης. Μερικοί έβαλαν μυαλό.

Μερικές φορές, την εποχή της κρίσης, δεν είχαμε λεφτά να πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι με μία φίλη μου, και ζωγραφίζαμε στην ταράτσα της. Μετά σκάγαμε μύτη στην πλατεία, με φορέματα γεμάτα μπογιές και λάδια. Κι ήμασταν χαρούμενες.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα

ΥΓ1: Σου γράφω πολύ τελευταία, γιατί είμαι άνεργη και βαριέμαι. Ελπίζω να μην σε πειράζει.
ΥΓ2: Η γνωστή με το πλατινέ, μετά την κρίση το έβαψε μαύρο. Σταμάτησε να ακούει σκυλάδικα και ξεκίνησε κάτι να ακούει κουλτουρέ που τα έβριζε. Την τελευταία φορά που έμαθα νέα της ήταν στο εξωτερικό. Τα είχε με ένα σαραντάρη. Έμενε σπίτι του.

(Αγαπητή Κωνσταντίνα, η χρεοκοπία έκανε καλό σε πολλούς ανθρώπους. Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα ήταν σαν μπουρδέλο πριν την χρεοκοπία. Πουτάνες, εθνικιστές και ανεγκέφαλοι. Εντάξει, δεν διορθώθηκαν τα πράγματα με την χρεοκοπία, αλλά όλοι αυτοί μαζεύτηκαν κάπως. Κωνσταντίνα μου, εγώ, μετά την χρεοκοπία, την περνάω τζάμι. Και πριν, τζάμι την περνούσα αλλά έπεφτα συνέχεια πάνω σε αυτούς που περιγράφεις και μου χαλούσαν το σκηνικό και το ρομάντσο. Ωραία τα είπε ο Βαρουφάκης αλλά έχω και τις ενστάσεις μου. Θα τις γράψω. Εσύ να μου γράφεις. Δεν με πειράζει καθόλου. Μου αρέσει να σε διαβάζω, Κωνσταντίνα, καθώς πίνω ένα κοκτέιλ σαμπάνιας και ρεμβάζω από την βεράντα, και ρίχνω πού και πού ματιές στην Πόρσε μου που είναι παρκαρισμένη δίπλα στο Lada κάποιου πτωχούλη. Να είσαι καλά!

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.