“Τι θα έλεγε αν ζούσε σήμερα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης;”
Με αφορμή τη συμπλήρωση έξι χρόνων από τον θάνατο του βουλευτή της Αριστεράς, Μιχάλη Παπαγιαννάκη, γράφτηκαν πολλά κείμενα για αυτό τον όμορφο άνθρωπο και πολιτικό.
Διαβάζοντας τα όσα αποθεωτικά γράφονται για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη από πάρα πολλούς ανθρώπους, από δεξιά, αριστερά και κέντρο, σχηματίζεις την εντύπωση πως ο Συνασπισμός -και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια- έπαιρναν τεράστια ποσοστά στις εκλογές.
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Ο Συνασπισμός έδινε αγώνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για να πιάσει το 3% και να μπει στη Βουλή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές του 2009, είχε πάρει 4,13%.
Δηλαδή, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009 -μια χρονιά που οι Έλληνες ήξεραν πια καλά πως κάτι δεν πάει καλά στη χώρα- ήταν χαμηλότερο κι από το ποσοστό του ΛΆΟΣ.
Ακόμα χειρότερα, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009 ήταν χαμηλότερο από το ποσοστό του στις εκλογές του 2007.
Προφανώς, πάρα πολλοί άνθρωποι εκτιμούσαν πρόσωπα σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη αλλά δεν τα ψήφιζαν ποτέ. Ή, απλά, δεν τα εκτιμούσαν όσο υποστηρίζουν πως τα εκτιμούσαν σήμερα που δεν είναι ανάμεσά μας.
Καταλαβαίνω την ανάγκη των ανθρώπων να πουν μια καλή κουβέντα για αυτούς που έφυγαν αλλά τους ανθρώπους είναι καλύτερο να τους τιμάς όσο είναι ζωντανοί.
Φράσεις του τύπου “τι θα έκανε σήμερα αν ζούσε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης;” και “τι θα έλεγε στον Τσίπρα αν ζούσε ο Παπαγιάννάκης;” είναι αστείες.
Χώρια που υπονοούν πως ο Παπαγιαννάκης θα έλεγε στον Τσίπρα “Δεν ντρέπεσαι, ρε αλήτη;”.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν ζει αλλά έζησε.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έζησε 68 χρόνια και στις εκλογές του 2007 ήταν τρίτος σε σταυρούς με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Β΄ Αθήνας -μετά τον Φώτη Κουβέλη και τον Γιάννη Δραγασάκη-, αφού κατάφερε να αφήσει στην τέταρτη θέση μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς, τον Γρηγόρη Ψαριανό.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας όμορφος άνθρωπος.
Ο Συνασπισμός, στον οποίο ανήκε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ήταν ένα αριστερό κόμμα των σαλονιών. Πολλή ανάλυση και ολική παράλυση.
Είναι άπειρα τα ανέκδοτα για τον Συνασπισμό εκείνης της εποχής και τις “ιδεολογικές μάχες” των πλούσιων στελεχών του Συνασπισμού με πλούσιες συντρόφισσες των Βορείων Προαστίων.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, εκείνος ο Συνασπισμός δεν είχε καμία σχέση με τις λαϊκές τάξεις. Οι λαϊκές τάξεις ψήφιζαν ΚΚΕ.
Άλλωστε, πολλά στελέχη του Συνασπισμού εκείνης της εποχής έβλεπαν αφ’ υψηλού το λαό. Τον έβρισκαν πολύ δεύτερο.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ, ούτε και η εξαφάνισή της.
Και βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίος ο ρόλος που έπαιξε η ΔΗΜΑΡ σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα και τους πολίτες της.
Κι αυτοί “αριστεροί” του ΣΥΡΙΖΑ ήταν λίγο πριν. Αλλά συμμετείχαν στην κυβέρνηση μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Και έγιναν το σκυλάκι των ολιγαρχών.
Πάντως, αν ο Φώτης Κουβέλης είχε πεθάνει πριν από έξι χρόνια, πάρα πολλοί θα έλεγαν με περισπούδαστο ύφος “Τι θα έκανε αν ζούσε σήμερα ο Φώτης Κουβέλης;”.
Ο Φώτης Κουβέλης έζησε και είδαμε όλοι τι έκανε. Εξευτελίστηκε.
Και ποιος σου λέει εσένα πως ο Παπαγιαννάκης δεν θα πήγαινε στην ΔΗΜΑΡ; Μπορεί σήμερα να ήταν στο Ποτάμι μαζί με άλλους αγωνιστές της Αριστεράς, όπως ο Ψαριανός και ο Λυκούδης.
Ο Συνασπισμός του Μιχάλη Παπαγιαννάκη ήταν ένα ανέκδοτο, το οποίο είχε ταυτιστεί με τις ήττες της Αριστεράς.
Να τα λέμε όλα.
Δεν γίνεται οι μόνοι καλοί και αυθεντικοί αριστεροί να είναι οι νεκροί αριστεροί.
Είναι ύποπτη αυτή η νεκρολαγνεία.
Ειδικά, όταν η Αριστερά είναι για πρώτη φορά στην κυβέρνηση.
Και είναι ζωντανή. Όπως κι εμείς. Ακόμα.
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.