Μην μας κλαις!
Γεια σου πιτσιρίκο.
Η πίκρα και η απογοήτευση βρίσκεται πια στην ημερήσια διάταξη. Κολλημένη στην άκρη του πιάτου το μεσημέρι, στο φλιτζάνι του καφέ το πρωί. Μουσκεύει μαζί με την αγωνία το μαξιλάρι την νύχτα. Στιγμές – έτσι χωρίς λόγο – τα μάτια βουρκώνουν και σφίγγουν τα δόντια με μανία για να μην κλάψεις, να μην ντροπιαστείς. ΣΥΝΕΛΘΕ!
Βιώνεις το ξεπούλημα ενός ανθρώπου κι ενός κόμματος σαν δική σου ήττα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Από την εποχή που έβγαλες τον Ανδρέα και το κόμμα των λαμόγιων που με συνέπεια έστησε από την μεταπολίτευση και μετά.
Βρέθηκες να κουνάς σημαιάκια πλαστικά στα μπαλκόνια και στις πλατείες για τον Παπατζή και τον Αποστάτη, αποθέωσες τον υπάλληλο του Βερολίνου που ήταν Κινέζος και διπλωματούχος οσφυοκάμπτης.
Βρέθηκες χωμένος στα χρηματιστήρια, μαστούρωσες με την Ολυμπιάδα του 2004 και γέμισες τις τρύπες σου όλες με τα ευρώ.
Έζησες την αυταπάτη της αειφόρου ανάπτυξης, κατέρρευσες συνεχίζοντας να ενισχύεις τα παιδιά των καταστροφέων της πατρίδας σου.
Ακόμα και το 2012, κιότεψες και -παρά την καταστροφή- ψήφισες ξανά τους ίδιους.
Και μετά την κοροϊδία του “success story” έμεινες κάτω από το δέντρο να περιμένεις το μήλο του ΣΥΡΙΖΑ να πέσει κάτω να το μαζέψεις.
Και μετά να γίνει το θαύμα. Να σβήσουν τα μνημόνια. Να ευτυχήσει ο τόπος κι οι άνθρωποι. Δεν έγινε τίποτα. Όμως συνέβη κάτι σπουδαίο.
Έγινε κάτι μοναδικό. Είπες «ΟΧΙ». Δεν τρόμαξες. Δεν φοβήθηκες!
Μάγκα μου, σε έβριζα και σε χλεύαζα χρόνια τώρα. Σε θεωρούσα την καταδίκη μου και την αιτία της δικής μου καταστροφής.
Τώρα δακρύζω κι έχω την πίκρα και την απογοήτευση στα χείλη.
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο και κάτι δυνατό:
ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΙΩΘΩ ΒΑΘΥ ΣΕΒΑΣΜΟ.
Respect που λένε και στα social media οι Άγγλοι.
ΤΩΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ, ΤΩΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ.
Σε ένα κήπο γεμάτο λουλούδια το μπουμπούκι που σκάει δεν το βλέπουν πολλοί, δεν το σέβεται κανένας.
Σε ένα τόπο καμένο από την φωτιά, το «ΟΧΙ» του λαού μας, ο φόβος που δεν μας λύγισε είναι ο σπόρος που μόλις βλάστησε, είναι η ελπίδα που μόλις φύτρωσε.
Είναι η μοναδική μας ελπίδα, η αληθινά μας ελπίδα. Ότι πολυτιμότερο έχουμε κι εκείνο που οφείλουμε με νύχια και με δόντια να προστατέψουμε.
Σωστά το λέει και το ξαναλέει ο Πιτσιρίκος: «Δεν υπογράψαμε εμείς. Ο Τσίπρας υπέγραψε».
Να κάνουμε λοιπόν την πίκρα μας, θυμό και οργή και ελπίδα.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι νικηφόρες και χαρούμενες.
Δεν θα χορτάσει καμιά ήττα την δίψα μας για νίκη, την δίψα μας για ζωή. Το σύστημα στην Ελλάδα έχει κάψει πια φλάντζα. Μπορεί και να τα τινάξει κι αύριο το πρωί.
Το σύστημα είναι περισσότερο αδύναμο τώρα, παρά το 2008.
Εσύ όμως είσαι περισσότερο δυνατός, περισσότερος ώριμος κι εκπαιδευμένος από την ζωή και τα μαθήματα που μας δίνει.
Είσαι λιγότερο φοβισμένος από ποτέ και έτοιμος να πάρεις την μοίρα την δική σου, των παιδιών σου και του τόπου σου στα χέρια σου.
Προσωπικά, έχω γράψει πολλά για την οφθαλμαπάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τώρα, από παλιά.
Παρ’ όλα αυτά, νιώθω κι εγώ –όπως ο καθένας άλλωστε– λιγάκι ηττημένος και πικραμένος.
Σκέφτομαι, όμως, πως στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν και πολλά μετά την προδοσία του Τσίπρα εκτός από το γεγονός ότι οι πιθανότητες της νίκης μας έχουν αυξηθεί.
Δεν άλλαξαν πολλά εκτός από το γεγονός ότι κάποιοι γερμανόδουλοι που βρίσκονταν ανάμεσα μας αποκαλύφθηκαν.
Δεν άλλαξαν πολλά εκτός από το γεγονός ότι όλοι –στην Ελλάδα και στον κόσμο– είδαν τι πάει να πει «ΕΕ» και τι ευρώ.
Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Πρέπει να μείνουμε ζωντανοί. Πρέπει να μείνουμε αλληλέγγυοι.
Η ζωή μας αποδεικνύει πόσα πολλά είχε καταλάβει για την φύση του λαού μας ο μεγάλος μας ποιητής της «Ρωμιοσύνης» Γιάννης Ρίτσος.
Και σε ένα από τα «Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» γράφει …«Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις/ εκεί που πάει να σκύψει/ με το σουγιά στο κόκκαλο/ με το λουρί στο σβέρκο/ Νάτη πετιέται από ξαρχής/ κι αντριεύει και θεριεύει/ και καμακώνει το θεριό/ με το καμάκι του ήλιου».
Τέτοιες στιγμές ζούμε, τέτοιες στιγμές έρχονται.
Κι οι ξένοι εδώ που ζω κοιτούν με θαυμασμό και περιέργεια αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν έχουν την φλόγα στο αίμα τους. Δεν μπορούν να το νιώσουν.
Τίποτα δεν τέλειωσε. Όλα αρχίζουν τώρα.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, εγώ είμαι πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος. Τώρα ξεκινούν όλα. Εντάξει, θέλει λίγο χρόνο για κάποιους να συνέλθουν από το σοκ και να συνειδητοποιήσουν πως το γλυκό αγόρι ήταν μια απάτη και πήρε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος -που ο ίδιος ζήτησε- και πήγε και το έκανε υποταγή και Μνημόνιο, αλλά θα το καταλάβουν. Έρχονται όμορφες ημέρες, Ηλία. Χωρίς αυταπάτες πια. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.