Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία – Ούτε στις κοινωνίες της Ευρώπης

Γειά σου πιτσιρίκο
Όπως φαντάζομαι, υποπτεύεσαι πως ο τίτλος του κειμένου είναι δική σου φράση από σχόλιό σου.
Αυτή η φράση σου λοιπόν μου έφερε στο μυαλό, σαν «σφαίρα» τον Βαρουφάκη.

Φυσικά, κατόπιν του Γιάνου, έρχονται στο μυαλό και οι υπόλοιποι 1100.

Εδώ θέλω να σου «εξομολογηθώ» πως στην έναρξη της διαφημιστικής προβολής των χιλίων και βάλε, υπέθεσα πως μπορεί και συ να είσαι ένας από αυτούς.

Αυτή η πεποίθηση γεννήθηκε εξαιτίας της διαπίστωσης-εντύπωσης από μέρους μου, πως εκείνες τις μέρες «έδειχνες» κατά κάποιο τρόπο απασχολημένος και αποροφημένος κάπου.

Επίσης, δεν πρόσεξα να κουβεντιάζεις το θέμα, ούτε να του δίνεις ιδιαίτερη προσοχή. Και σκέφτηκα εγώ, ο πονηρίδης, ότι ο πιτσιρίκος μπορεί να ετοιμάζει κάποια έκπληξη.

Βασικός παράγοντας στην σκέψη μου ήταν και η επαναλαμβανόμενη παρατήρηση σου, της έλλειψης ενός δυνατού εναλλακτικού μέσου ενημέρωσης. Σε αυτό τον τομέα θεώρησα πως θα παιζόταν η κίνηση σου.

Τέλος πάντων, αυτή η ιδέα ξεθώριασε τώρα. Ειδικά ύστερα και από το τελευταίο σπότ των 1000 plus και αφού ξεκαθάρισε ο Κλέων πως πρόκειται για κόμμα, αν αντιλήφθηκα ορθά.

Δεν νομίζω πως έχεις όρεξη να μπλέξεις με τα πίτουρα και να γίνεις μεζές των πτηνών που κακαρίζουν λεβέντικα.

Λοιπόν, για να μπώ επιτέλους στο θέμα και το ζουμί του σχολίου μου, παραθέτω γοργά έκφραση του Βαρουφάκη σε πρόσφατο δημοσίευμα:

«Μόνο μια πανευρωπαϊκή δημοκρατική συμμαχία των πολιτών μπορεί να δημιουργήσει μια βάση για να ριζώσουν μεταρρυθμίσεις, μια επιστροφή στο εθνικό κράτος δεν αποτελεί πλέον επιλογή»

Το παραπάνω ειπώθηκε στην συνέντευξη του στην αυστριακή εφημερίδα Βίνερ Τσάιτουνγκ. Θαρρώ πως είναι λόγια που όλοι τα χουμε ακούσει από τα χείλη του σε διάφορες «παραλλαγές» ξανά και ξανά.

Τώρα, ας δούμε ξανά τον τίτλο του κειμένου μας: «Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία. Ούτε στις κοινωνίες της Ευρώπης».

Και αρχίζουν τa όργανα..

Δηλαδή, ρε πιτσιρίκο, εδώ έχουμε χάσει την μπάλα σε εθνικό επίπεδο και αυτός μας λέει να πάμε να παίξουμε γκόλφ με τους εταίρους συμμάχους ευρωπαίους;

Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους και τους λαούς ρε φίλε, αλοίμονο αν είχα κιόλας. Ολοι άνθρωποι του Θεού είμαστε.

Άνθρωποι του Θεού είμαστε, βέβαια, αλλά και η μαλάκυνση καλά κρατεί και οργώνει τα κεφάλια μας. Εδώ δεν καταφέρνουμε να συγχρονιστούμε μεταξύ μας, τοπικά και να διεκδικήσουμε τ’ αυτονόητα, τα δίκαια, τα λογικά, τα’ ανθρώπινα, τα βασικά μιας πολιτισμένης κοινωνίας, ενός υποτίθεται πολιτισμένου δυτικού κράτους.

Εδώ είμαστε με το μαχαίρι στον λαιμό και με το καλαμάκι μας ρουφάνε -την ίδια- την ζωή. Την ζωή που λογαριάζετε (λογαριάζουν) από τις τσέπες μας και την φοροδοτική μας ανικανότητα.

Πώς είναι δυνατόν, ρε φίλε, να μετατρέψουμε την ασυνεννοησία σε συνεννόηση, όταν επεκτείνουμε το εύρος κάλυψης της σε επίπεδο κρατών;

Διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά ήθη –έθιμα, συνήθειες, σκαλώματα, μεγάλος αριθμός ανθρώπων, πολύς κόσμος, μεγάλες αποστάσεις μεγάλα όλα…

Πώς θα επέλθει η συνεννόηση και η κοινή πορεία;

Ποιος θα την εμπνεύσει την κοινή πορεία; Mια ομάδα ανθρώπων; Και ποια είναι αυτή η ομάδα; Τι τους «έδεσε»; Τι τους έφερε κοντά; Τι θα τους κρατήσει κοντά και ενωμένους;

Kαταλαβαίνω το «δέσιμο» και τον κοινό στόχο των Κούρδων και των Παλαιστίνιων. Αντιλαμβάνομαι και από πού προέρχεται αυτό. Τι κρατάει την φωτιά ζωντανή.

Στον Γιάνη και τους άλλους τι; Πώς; Και από πού και ως πού;

Περίεργα πράγματα φίλε, για να μην πω ύποπτα.

Τα «όπλα» που φαίνεται να παρουσιάζει ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά, είναι η καλή τους διάθεση και όρεξη. Αν οι προθέσεις τους είναι αγνές, είναι ευγενικοί, ίσως και αξιέπαινοι.

Με τα ίσως και τα αν, όμως, δεν πείθεις έναν λαό, και καπάκι πολλούς άλλους. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι λαοί υφίστανται ταλαιπωρία και καταστάσεις πρωτόγνωρες ιστορικά. (Nέα μορφή πολέμου, οικονομικής φύσης/ έμπνευσης.)

Ζήσαμε και ζούμε από πρώτο χέρι, το κουμάντο που έκανε ο αποφασισμένος ΣΥΡΙΖΑ «του ενός άρθρου».

Αποφασισμένοι έδειχναν, το Ο.Κ του κόσμου το είχαν και τι έκαναν; Κλωτσιές μάζεψαν, χαστούκια πήραν, και εμείς ζούμε τον βιασμό μας.

Ο Γιάνης με την –καλώς εννοούμενη κατ εμέ- δημιουργική ασάφεια και την ανάπτυξη των πρότυπων οικονομικών θεωριών δεν βρήκε ανταπόκριση στο εξωτερικό, ίσα- ίσα τον κυνήγησαν κιόλας.

Πού πας, ρε φίλε, τώρα λεγάμενος κουνάμενος; Τι έχει βελτιώσει την θέση σου σε σχέση με πριν;

Μήπως είναι η σύμπραξη των χιλίων στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση των χιλίων στα υπόλοιπα κράτη;

Ποια είναι η βάση, τι αποτελεί την βάση που θα στηριχθεί το όλο εγχείρημα; Το μεγαλεπήβολο αυτό εγχείρημα.

Δεν με πείθεις φίλε . Μοιάζει σαν ν’ αμολάς χίλια ελάφια για να τρομάξουν τα λιοντάρια.

Όχι μόνο αυτό, αλλά τ’ αφήνεις να χοροπηδάνε μέσα στην έδρα του λέοντα κοντά στην φωλιά του και στον χώρο επιρροής του.

Εκεί που έχει και κατέχει κάθε σπιθαμή χώρου. Αυτό στην κοινωνία των ανθρώπων σήμερα μεταφράζεται σαν εκεί που έχει τα λεφτά του, μπίζνες του, υπαλλήλους, εργοστάσια και ασφάλειά του.

Είσαι σίγουρος πως μπορείς να τους απειλήσεις με τις αγνές προθέσεις σου/σας;

Xλωμούς σας κόβω. Πάλι κλωτσιές θα μαζέψετε.

Φανταστείτε μια ανάλογη κατάσταση σαν αυτήν που ζήσαμε στην χώρα μας σε Ευρωπαικό επίπεδο. Να πάμε δηλαδή για μαλλί και να βγούμε κουρεμένοι ΣΥΡΙΖΑ.

Να πάμε για να διεκδικήσουμε 13η σύνταξη και να πάρουμε ΚΑΡΤΑ παρακαλώντας , για ανάληψη τεμαχισμένης σύνταξης.

Και που είσαι, μην μου πεις τώρα για τον κόσμο και την δυναμική του λαού διότι θα σου πω αυτό:

«Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία. Ούτε στις κοινωνίες της Ευρώπης».

Ειδικά στους εξαθλιωμένους και παραπλανημένους αυτών.

Σταματάω εδώ σιγά- σιγά λέγοντας πως θα ήταν καλό και εύλογο να δούμε προσπάθεια και δυναμική εντός των συνόρων.

Να δούμε ότι συνεννοείστε μεταξύ σας, ότι είστε συγκροτημένοι, οργανωμένοι και μιλήστε μας για τις λύσεις – θέσεις σας –προτάσεις σας συγκεκριμένα και στοχευμένα σε οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο.

«Ψαρέψτε» στα γνώριμα νερά και μετά βγείτε και στον ωκεανό να το παίξετε «θηρευτές και κυνηγοί».

Δεν μπορώ βέβαια να παραλείψω πως η –όλη η ιδέα- της μη ύπαρξης εθνικού κράτους και της πανευρωπαικής δημοκρατικής συμμαχίας, παραπέμπει, η καλύτερα, βρωμάει και ζεύει παγκοσμιοποίηση, έτσι όπως δεν μας αρέσει να φτάνει στ’αυτιά μας.

Τέλος, να ευχηθώ από καρδιάς στον Γιάνη, να μην του βγει η κίνηση σε κάτι που θα θυμίζει ένα ευρωπαικών διαστάσεων Ποτάμι του Σσσς Θεοδωράκη.

Υ.Γ. Αν το βγάλεις, καρφίτσωσε μια φωτογραφία του κατά τ’άλλα συμπαθή Βαρουφάκη καθώς μιλάει, λάμπει και αστράφτει among του ευρωπαικού κοινού του. Το οποίο δεν ξέρουμε σίγουρα, ακόμη, πόσο και αν πληρώνει για να τον ακούει.
Τώρα που το σκέφτομαι.. μια φωτογραφία του Τσίπρα, ενώ κρατάει μούτρα στον Ιγκλέσιας των Ποδέμος , κατά την είσοδο του στην ευρωβουλή, θα ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα. Θα ήταν ενδιαφέρουσα κάνοντας τον συνειρμό για το πόσο ενωμένοι υπήρξαν κατά διαστήματα οι δυο τους και οι ιδέες τους, οι οποίες ήταν πανευρωπαικής αντίληψης και λαϊκού συμφέροντος.
Μέχρι αυτές να επηρεάσουν κατά διαστήματα τις προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες τους. Μαλλιά κουβάρια δηλαδή.

Γειά χαρά και ψυχραιμία

όρθιος ορθός / τρελός καλόγερος

(Αγαπητέ φίλε, ο Γιάνης Βαρουφάκης κάνει τις κινήσεις του και έχει τα πιστεύω του. Πολύ καλά κάνει. Τουλάχιστον κάνει κάτι. Αν θα του βγει, δεν το γνωρίζω. Κανείς δεν ξέρει από πριν να κάνει κάτι, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Πόσες πιθανότητες είχε η Οκτωβριανή Επανάσταση να είναι νικηφόρα; Ο Λένιν έλεγε 20%. Κι όμως, νίκησε. Όχι, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία. Ούτε στις κοινωνίες της Ευρώπης. Αυτό δεν σημαίνει πως μέσα σε αυτές τις κοινωνίες δεν υπάρχουν πρόσωπα άξια και ικανά. Η Ευρώπη θα αλλάξει. Και πιο σύντομα από όσο νομίζετε. Η Ευρώπη θα αλλάξει αναγκαστικά, γιατί μόνη της είναι πολύ μικρή, για να σταθεί στην παγκόσμια αγορά. Και μεγάλο ρόλο στην αλλαγή της Ευρώπης θα παίξουν και τα πρόσωπα. Πρόσωπα από όλες τις χώρες, που θα συνεννοηθούν μεταξύ τους για το κοινό καλό. Το κοινό καλό, που τόσο λείπει. Όσο για αυτό που γράφετε πως υποθέσατε πως θα συμμμετέχω στην κίνηση του Γιάνη Βαρουφάκη, εγώ θα στηρίξω με χαρά αυτή την κίνηση, αν κρίνω πως είναι καθαρή και τίμια. Εννοώ να την στηρίξω με τα κείμενά μου. Δεν έχω επιθυμία να γίνω πολιτικός. Εδώ να σας πω και μια “είδηση”: Και στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου μου έγινε πρόταση να είμαι υποψήφιος. Αρνήθηκα. Είμαι γραφιάς, δεν είμαι πολιτικός. Επίσης, έχω άλλα -πιο σημαντικά για εμένα- θέματα που με απασχολούν αυτή την εποχή. Πάντως, πιστεύω πως, αν η πολιτική θέλει να έχει μέλλον και ουσία, πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τους πολίτες. Πρέπει οι πολίτες να συμμετέχουν και να μην είναι θεατές. Δηλαδή, χρειάζεται νέο Σύνταγμα και δημοψηφίσματα για όλα τα θέματα, εκτός από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά. Να είστε καλά. Α, φωτογραφία έβαλα τον Αλέξη και τον Γιάνη μαζί. Για να δείτε πόσο αλλάζουν τα πράγματα από μέρα σε μέρα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.