Η τέντα

Φίλε Πιτσιρίκο,
Πάνε τώρα έξι βδομάδες που δεν έχω δει το φως του ήλιου. Σκοτεινός ουρανός και βροχή με διακοπές. Κάποιες μέρες έτσι για ποικιλία κάνει και κρύο. Η βροχή και η σκοτεινιά, όμως, υπάρχει σε σταθερή βάση. Φυσικά, ζυγώνει ο καιρός που θα εγκαταλείψω την βασιλευομένη Εσπερία κι από ό,τι υπολογίζω ο καινούργιος χρόνος θα με βρει κάτω από την σκιά των χιονισμένων Άλπεων. Μια άσπρη μέρα ξημερώνει όπου να ‘ναι.

Τώρα που φεύγω, μπορώ να πω ότι, από την εδώ εμπειρία μου, δυο πράγματα θα θυμάμαι με όμορφα συναισθήματα:

Το ένα είναι η ανεκτικότητα της Βρετανικής κοινωνίας προς τους ξένους. Το δεύτερο οι οικονομικές απολαβές στην βασιλευομένη Εσπερία.

Βέβαια, στην ζωή δεν είναι –για μένα τουλάχιστον– το χρήμα πιο σημαντικό από όλα τα άλλα.

Το τελευταίο διάστημα, η εργασία εδώ ήταν σχεδόν αφόρητη και ο λόγος απλός:

Πλήρης έλλειψη δημιουργικότητας και τεράστια γραφειοκρατία.

Άρα, η απόφαση δεν ήταν και πολύ δύσκολη. Μάζεμα της τέντας και πάμε για αλλού.

Τυχερός, βέβαια, αφού η ομορφιά μου έχει ήδη βρει απασχόληση στην χώρα του Γουλιέλμου Τέλλου και δεν θα πεινάσουμε, μέχρι να βρω και εγώ κάτι να κάνω.

Στην ζωή λοιπόν υπάρχουν –μεταξύ των άλλων– τρείς κινητήριες δυνάμεις: Ο έρωτας, η ανάγκη και η περιέργεια.

Ο έρωτας λοιπόν άργησε να έρθει στην ζωή μου, αλλά ευτυχώς ήρθε. Με βρήκε κάπου στην Εθνική οδό αλλά ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση.

Μόνη επιλογή που είχα ήταν να σηκώσω –για πρώτη φορά στην ζωή μου– χειρόφρενο, να καβαλήσω το διάζωμα και να αλλάξω τα πάντα σε μια ζαριά.

Ευτυχώς, τόλμησα. Ο έρωτας με ευλόγησε κι ευχαριστώ τον θεό -όπως τον θεωρεί ο καθένας- για αυτό.

Τρία χρόνια νωρίτερα ήρθε να μου κτυπήσει τον ώμο και η ανάγκη. Η ανάγκη και ο φόβος για όλα όσα έβλεπα ότι θα συμβούν στην χώρα μας, μας οδήγησε στην βασιλευομένη Εσπερία.

Όμως, η ανάγκη –όσο ισχυρή δύναμη κι αν έχει– δεν φτάνει για να δικαιολογήσει μια ζωή εντελώς αντίθετη από τις προσδοκίες που έχεις.

Φτάνεις και σε μια ηλικία που συνειδητοποιείς πως δεν είσαι αθάνατος και πως η δυνατότητα που έχεις να διορθώνεις τα λάθη των περασμένων σου επιλογών δεν είναι απεριόριστες.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσαρμόζεσαι στις μεταβαλλόμενες καταστάσεις. Το αντίθετο θα έλεγα.

Άλλο όμως η προσαρμοστικότητα κι άλλο η αιώνια υπομονή και καρτερικότητα.

Η υπομονή σίγουρα είναι εξαιρετική για τις χελώνες που ζουν 300 χρόνια, όχι όμως για τους ανθρώπους. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Και φτάνω στην περιέργεια, στην δίψα για το καινούργιο. Εκείνο που παλιότερα μου προκαλούσε πόνο, τώρα μου είναι αδιάφορο.

Σκεφτόμουν πως με ανάγκασαν να φύγω από την χώρα μου –την βόλεψή μου;– και να ξεκινώ από την αρχή στα σαράντα φεύγα μου.

Το θεωρούσα τότε μια τιμωρία. Τώρα μοιάζει να είναι ευλογία. On move!

Θυμάμαι πως, όταν ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για την βασιλευομένη Εσπερία, φοβόμαστε και κρατιόμαστε αγκαλιά για να περιορίσουμε το αίσθημα της αγωνίας για το αύριο.

«Κι αν όλα πάνε στραβά, τί θα κάνουμε;».

Τώρα είναι όλα αλλιώς. «Κι αν όλα πάνε στραβά, τί θα κάνουμε;» ρωτά ο ένας τον άλλο ξανά.

Μα τώρα γελάμε. «Θα πάμε στην Σιγκαπούρη ή στην Αυστραλία» είναι η απάντηση.

Μπορεί και στην Νέα Ζηλανδία με τα καταπληκτικά τοπία που θαυμάσαμε στον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών».

Θα πάμε κάπου αλλού, Πιτσιρίκο.

Κι αυτή η σκέψη που κάποτε με τρόμαζε, τώρα πια με λυτρώνει. Δεν πρόκειται να πεθάνω κάπου που δεν θα ήθελα ποτέ να ζω. Τελεία και παύλα.

Είναι πάντως η πρώτη φορά από τότε που έφυγα από την Ελλάδα, που νιώθω τέτοιο ενθουσιασμό για ένα διαφορετικό ταξίδι. Η πρώτη φορά που δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πίσω αλλά κάπου αλλού.

Πιτσιρίκο, δεν ξέρω ειλικρινά πώς μου βγήκε να γράψω αυτό το κείμενο. Μοιάζει σαν να βρίσκομαι ξαπλωμένος στον καναπέ του Βασίλη.

Ίσως ένα δικό του κείμενο για τον έρωτα, την ανάγκη και την περιέργεια-δίψα να πρόσθετε πολλά. Άβυσσος γαρ, η ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Πιτσιρίκο, ειλικρινά σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα. Σε αισθάνομαι φίλο κι ας μην έχουμε συναντηθεί ποτέ από κοντά.

Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Είναι σκληρό μερικές φορές αλλά συνάμα και όμορφο να πακετάρεις και να στήνεις ξανά την τέντα. Άλλωστε μια φορά μετανάστης, πάντα μετανάστης. Ή μήπως καλύτερα ταξιδευτής, λέξη που με κάνει να αισθάνομαι πιο όμορφα;

(Αγαπητέ Ηλία, η ζωή είναι ένα ταξίδι. Κι αν δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε, μπορούμε να ονειρευτούμε. Αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Κι αν καταφέρουν δυο άνθρωποι να “συντονίσουν” τα όνειρά τους, είναι ανίκητοι. Ηλία, δεν χρειάζονται ανάλυση αυτά που νιώθουμε. Αν το αναλύατε πάρα πολύ, δεν θα είχατε φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Ένα καλοκαίρι πήγα διακοπές με μια φίλη μου. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ρίξαμε νόμισμα αν θα πάμε βόρεια ή νότια. Βγήκε βόρεια. Πήγαμε βόρεια. Οπότε, δεν χρειάζεται καμία ανάλυση. Ηλία, οι Ελβετοί -που δεν τους συμπαθεί σχεδόν κανείς- εμένα μου είναι πολύ συμπαθείς. Επίσης, έχουν καλύτερη δημοκρατία και κοινωνία από εμάς. Α, και οι Ελβετοί εφαρμόζουν το αποτέλεσμα στα δεκάδες δημοψηφίσματα που κάνουν. Δεν τα κάνουν για πλάκα. Άρα, πιο κοντά στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας οι Ελβετοί από εμάς που ζούμε στην Αθήνα. Περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σου για μια κοινωνία που μπορούν να συζητούν για ημέρες αυτόν που πέταξε τα σκουπίδια του εκεί που δεν έπρεπε. Ηλία, περιμένω κι εγώ ένα κείμενο από τον Βασίλη. Σε ευχαριστώ. Την αγάπη μου. Ηλία, σημασία έχει να αγαπάς.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.