Αναμένοντας το “τυχαίο”
Γεια σου φίλε Πιτσιρίκο
μπορεί να συντρέχουν όλοι οι λόγοι του κόσμου για να γίνει το “μπαμ” και να αλλάξουν όλα, αλλά τελικά όμως σχεδόν ποτέ δεν γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει.
Είναι εκείνο το γαμήμενο το τάιμινγκ, ο χρόνος εκείνος που με συγκεκριμένους ανθρώπους σε έναν τόπο, μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ξαφνικά, απρόσμενα.
Το “τυχαίο”, που όμως ποτέ πραγματικά δεν είναι “τυχαίο”. Το σπίρτο στη βενζίνη, ο καταλύτης εκείνος, το ένζυμο, “η κοινωνική χημική αντίδραση”, το “έσπασε ο διάολος το ποδάρι του”, δεν ξέρω πώς να το ονομάσω.
Ένας μικροπωλητής φρούτων στην Τυνησία, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στην Κροατία, ένας δολοφονημένος πρίγκηπας στο Σαράγεβο, μια “ηλεκτροπληξία” σε υποσταθμό στη Γαλλία, λίγο LSD στην λίμνη του Μαραθώνα; Δεν ξερω.
Οι “τυχαίες” σφαίρες στον Αλέξανδρο στις 6 Δεκέμβρη πυροδότησαν μια κοινωνική έκρηξη που αντανακλούσε την καταπίεση της κοινωνίας, την κρατική καταστολή, το τέλμα της δήθεν καπιταλιστικής ευμάρειας και του καταναλωτισμού, τη μιζέρια των μητροπόλεων, το εξεγερσιακά ελεύθερο πνεύμα της νεολαίας.
Ήταν το τάιμινγκ εκείνο που άνοιξε τον δρόμο σε μια υπέροχη εξέγερση.
Οι λόγοι πάντα συνέτρεχαν ώστε να γίνει και νωρίτερα, ποτέ όμως δεν συνέβαινε.
Το γνωστό κωλοπαίδι είχε την ιστορική ευκαιρία να επιταχύνει τις διεργασίες του κοινωνικού μετασχηματισμού σε δρόμους περισσότερο ελευθέρους και κοινωνικά δίκαιους.
Με το δημοψήφισμα και την αποδοχή που είχε το ΟΧΙ, θα μπορούσε το κωλοπαίδι να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Σε ένα δημοψήφισμα που είχε σκοπό το ναι, η “η τυχαία” γενναία αντίσταση 3.500.000 ψήφων, ενός λαού απέναντι στον χυδαίο πόλεμο των μίντια και των τραπεζών που τον έφτασε στο “αμήν”, θα μπορούσε να αλλάξει όλη την ιστορία του ελλαδικού τουλάχιστον χώρου.
Ήταν το γαμημένο τάιμινγκ…που τελικά προδόθηκε.
Γιατί το αμήν τελειωμό δεν έχει.
3.500.000 ανθρωποι συναίνεσαν προς στιγμή να δοθεί ένα τέλος στην οριστική μετατροπή ενός κράτους σε προτεκτοράτο με την βούλα.
Το δημοψήφισμα άγγιξε προς στιγμήν το αίσθημα της πλήγωμενης περηφάνιας ενός λαού.
Είπε ΟΧΙ προς στγμήν, γιατί μετά απο 2 μήνες είπε άλλα.
Πάντα τον θεωρούσα φλώρο, αλλά ποτέ κωλοπαίδι. Το ένα υποδηλώνει φόβο, τίποτα μεμπτό. Το άλλο όμως υποδηλώνει κάτι αήθες, εντελώς μεμπτό.
Αδίστακτος, εξουσιομανής, απατεώνας ολκής, λιγόψυχος, προδότης από τους λίγους, πουλημένο τομάρι.
Πούλησε το ΟΧΙ και την ελπίδα να αλλάξει προς το καλύτερο η κοινωνία, πιο γρήγορα και σχεδόν αναίμακτα, κυρίως αναίμακτα, καθώς πλέον η γενική απεργία διαρκείας και η στάση πληρωμών, είναι ίσως το τελευταίο όπλο αναίμακτης αντίστασης που έχουμε.
Γιατί αντίσταση κάποια στιγμή, έστω και αιματοβαμμένη, θα υπάρξει.
Πλέον, όμως, με έναν λαό τσαλακωμένο, προδομένο και ταυτόχρονα υποταγμένο και υπνωτισμένο, ίσως και να αργήσει να ξαναρθεί το τάιμινγκ.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις κιόλας.
Όπως και να έχει, έτσι κι αλλιώς, θα είμαστε πάντα έτοιμοι.
Κι αν όχι εμείς, οι επόμενοι.
Να είσαι καλά
Θόδωρος
(Αγαπητέ Θόδωρε, υπάρχει πάντα το απρόοπτο στην Ιστορία. Σαν την μαϊμού που δάγκωσε τον βασιλιά Αλέξανδρο τον Α΄, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να πεθάνει και να αλλάξει -μάλλον- η Ιστορία της Ελλάδας. Αν και στην Ελλάδα ταιριάζει πολύ μια μαϊμού. Το απρόοπτο γίνεται η αφορμή, δεν είναι η αιτία. Οι αιτίες υπάρχουν ήδη. Και σήμερα υπάρχουν. Και οι αφορμές υπάρχουν. Δεν το ψάχνω. Είναι σαν να ψάχνουμε γιατί σηκώνεται ξαφνικά ένας άνθρωπος να χορέψει. Σηκώνεται. Γιατί αυτό θέλει η ψυχή του. Όταν θελήσει η ψυχή μας, θα γίνουν όλα. Αλλά πρέπει να έχουμε και ψυχή. Αν δεν έχουμε εμείς, θα έχουν οι επόμενοι. Να είσαι καλά. Καλές γιορτές.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.