Μερικές αλληγορικές ιστορίες
Γεια σου πιτσιρίκο. Πολύ πρόσφατα (σήμερα για την ακρίβεια) έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, είμαι ήδη στα μισά της ανάγνωσής του και έχω ξεχωρίσει κάποια σημεία του που είναι αλληγορικά με τρόπο τόσο διασκεδαστικό όσο και θλιβερά παραστατικό, σε αντιστοιχία με τα γεγονότα που βιώνουμε εδώ και κάποια χρόνια. Είπα να τα μοιραστώ μαζί σου και με όποιον σε διαβάζει. Δεν αλλάζουν κάτι, αλλά όπως έχει πει και ο Mr Freeman -σου προτείνω να τσεκάρεις βιντεάκια του, είναι στα ρώσικα το πρωτότυπο, έχει μεταφραστεί από ένα τύπο στα ελληνικά και μπορεί οποιοσδήποτε να τα δει στο youtube- «Η αναγνώριση της υποδούλωσής σου είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία». Ξεκινά κάπως έτσι:
Όταν ήρθε μια εποχή που το τυρί άρχισε να λιγοστεύει επικίνδυνα, μαζεύτηκαν ως συνήθως όλες οι γάτες μαζί για να βρούνε λύση στο πρόβλημα. Τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα γιατί εν τω μεταξύ είχαν σηκώσει κεφάλι τα ποντίκια και ζητούσαν το μερίδιό που τους αντιστοιχούσε από τα αποθέματα. Στη μεγάλη αίθουσα των συνεδριάσεων υπήρχε μεγάλη αναταραχή, αντεγκλήσεις, νυχιές, δαγκώματα, χαμός. «Κάτω τα χέρια από τα ποντίκια! Είμαστε όλοι ζώα!» νιαούριζαν ακίνδυνα όσοι κάθονταν στα αριστερά. «Τα θεμελιώδη δικαιώματα των ποντικών είναι άμεση συνάρτηση των γατίσιων συμφερόντων» πετούσαν τη φαντεζί αρλούμπα τους, όπως πάντα, οι γάτες του κέντρου. «Εδώ δεν έχουμε να φάμε εμείς, θα ταίζουμε και τα ποντίκια τώρα; Να φύγουνε να πάνε αλλού!» ούρλιαζαν τα κωλόγατα από τη δεξιά πλευρά της αίθουσας.
Το προεδρείο κοιτούσε με απάθεια. Έτσι κι αλλιώς, οι αποφάσεις ήταν ήδη ειλημμένες: Τα ποντίκια φυσικά δεν είχαν καμιά ελπίδα. Με τα νέα μέτρα όμως, θα έμεναν και ένα σωρό γάτες ξεκρέμαστες, και αυτό μπορεί να οδηγούσε σε γενικότερες αναταραχές. Ο κεραμιδόγατος δημόσιας τάξης κοίταξε τον πρόεδρο της συνέλευσης και, από το βλέμμα που εισέπραξε, κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να ενεργοποιηθεί για άλλη μια φορά η προαιώνια, κατάπτυστη, ανίερη συμμαχία. Σήκωσε το τηλέφωνο, κάλεσε τον αριθμό, και μια τραχειά φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε: «Γαβ;».
……………………………………………..
Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα τη Τρίτη, φασόλια τη Τετάρτη και ούτω καθεξής. Επιπλέον, κάθε Κυριακή, τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας.
Μέχρι που μια μέρα, η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταίζουν τους κρατούμενος βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. «Μα θα γίνει εξέγερση, κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι, και με το δίκιο τους», λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στο πάγκο και ο μάγειρας θα σου βάζει μέσα κουράδες, τέλος.
Οι τσάτσοι αρχίζουν λοιπόν να κάνουν τη δουλειά τους, το νέο κυκλοφορεί αμέσως παντού και το σοκ φυσικά είναι τεράστιο. Υπάρχουν βέβαια αντιδράσεις, όχι όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί όσο ο άλλος δεν βλέπει ακόμα τη σβουνιά στο πιάτο του, κάπου μέσα του ελπίζει ότι μπορεί και να τη γλιτώσει.
Όσο οι μέρες περνάνε και οι αντιδράσεις ψιλοφουντώνουν, οι τσάτσοι αρχίζουν να παίζουν τεχνηέντως το παιχνίδι της ενοχής: «Εδώ που τα λέμε βέβαια, καλά να πάθουμε, που θέλαμε και μπουζούκια κάθε Κυριακή, να τα λέμε και όλα».
Κάποιοι λίγοι τρόφιμοι αντιδρούν και λένε ότι εμείς ρε παιδιά δεν γουστάραμε ποτέ μπουζούκια, ούτε ποτέ συμμετείχαμε στο γλέντι. Δε φτάνει που ανεχόμασταν κάθε Κυριακή βράδυ τα σκυλάδικά σας, πρέπει τώρα να την πληρώσουμε και εμείς μαζί με όλους; Φυσικά, κανείς δεν τους δίνει σημασία.
Προς το τέλος της εβδομάδας, έχει πια επικρατήσει κλίμα μοιρολατρίας, την αντίδραση έχει διαδεχθεί η απάθεια και την απείθεια η αδράνεια. Ο ξεθωριασμένος από τις συνεχείς πλύσεις εγκέφαλος των κρατουμένων είναι έτοιμος πλέον να δεχθεί το χειρότερο, ως δικαιολογημένα αναπόφευκτο.
Και έτσι φτάνει η Κυριακή, και αργά το απόγευμα παίρνει το μικρόφωνο ο διευθυντής και ανακοινώνει: «Κύριοι σας έχω ευχάριστα νέα. Ύστερα από κοπιώδεις προσπάθειες της διεύθυνσης και εμού προσωπικά, το μενού από αύριο δε θα είναι σκατά, αλλά βραστά καρότα!!!»
Και από κάτω φυσικά γίνεται της πουτάνας, αγκαλιασμένοι οι κρατούμενοι κλαίνε από χαρά, οι τσάτσοι ξελαρυγγιάζονται «ζήτω ο διευθυντής!», το πλήθος αγάλλεται για το θαύμα της τελευταίας στιγμής. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα».
«Όπου διευθυντής φυλακών βάλε κυβέρνηση, όπου φυλακή βάλε τη χώρα, όπου κρατούμενοι βάλε εγώ και εσύ, όπου τσάτσοι βάλε κανάλια και δημοσιογράφοι, όπου βραστά καρότα βάλε όλα τα μέτρα που μας πετάνε στη μάπα κάθε τόσο και, αντί να τους λιντσάρουμε, στο τέλος λέμε και ευχαριστώ».
…………………………………………………….
«Είχα μια γάτα και την τάιζα συνέχεια κροκέτες. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ κροκέτες, ίδια μάρκα, ίδια γεύση, μια ζωή κροκέτες. Κάποια μέρα της μαγείρεψα νοστιμότατο και ολόφρεσκο ψάρι και της το έβαλα στο πιάτο. Πλησίασε, το μύρισε και μετά έκατσε στα πίσω πόδια, έφερε την ουρά της μπροστά και με κοίταξε με ένα βλέμμα που έλεγε: « Που είναι οι κροκέτες ρε φίλε, τελείωνε!». Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Όταν τους ταίζεις μια ζωή ψέματα, ακόμα και αν τους δοθεί η ευκαιρία να μάθουν την αλήθεια, το ψέμα πάλι θα αποζητήσουν, αυτό έχουν ανάγκη και από αυτό εξαρτάται η ζωή τους».
«Πρώτα γεμίσανε για χρόνια ολόκληρα τη Δημόσια Διοίκηση με ασπόνδυλα, σε όλους τους νευραλγικούς τομείς και μετά, εκ του ασφαλούς, ευαγγελίζονται ότι θα πατάξουν τη διαφθορά και ότι θα «φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο». Αφού τα ασπόνδυλα δεν έχουν οστό ούτε για δείγμα ρε μεγάλε, όσο και να μπει το μαχαίρι, κόκαλο δε θα βρει, τι παραμύθια είναι αυτά που μας λες;»
«Και θα κλείσουμε τη παράστασή μας με ένα ανέκδοτο. Προσοχή, περιέχει τοποθέτηση προιόντων εγκλήματος: Μια παρέα σκεπτόμενων και αληθινά πολιτικοποιημένων φίλων μαζεύεται ένα βράδυ σε ένα σπίτι για να συζητήσουν για το ποιος φταίει για την οικονομική κρίση και τα αδιέξοδα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Αράζουν σε καναπέδες από τα IKEA, βλέπουν αρχικά ειδήσεις στη τηλεόραση SONY, μετά παραγγέλνουν πίτσες από την pizza DOMINO’S και πίνοντας μπύρα HEINEKEN και καπνίζοντας τσιγάρο MARLBORO καταλήγουν στο συμπέρασμα: «Για όλα φταίνε οι πολυεθνικές!».
«Σας ευχαριστώ για τη προσοχή σας, όποιος κύριος η κυρία επιθυμεί, μπορεί να βρει το c.d της παράστασης στο φουαγιέ, καληνύχτα σας».
Ε.
(Αγαπητέ φίλε, νομίζω πως έχουμε ξεπεράσει και την αλληγορία της ιστορίας με το φαγητό των φυλακισμένων. Εμείς, αν, αντί για τα σκατά που μας έταξαν, μας έδιναν βραστά καρότα, θα λέγαμε “Θέλουμε τα σκατά που μας τάξατε!”. Να είστε καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.