Politically correct και νεολιμπεράλ

Πιτσιρίκο μου, δεν μπορώ να γράψω κάτι αστείο σήμερα.
Ας ξεκινήσω με το ότι ήμουν πολύ κουρασμένη και αγχωμένη, αλλά καλεσμένη σε γενέθλια. Δε θα έβγαινα καθότι είμαι σε introvert mode αυτή την περίοδο, αλλά περνάμε καλά με αυτή την παρέα, όποτε βγήκα.
Περάσαμε πολύ ωραία, ήπιαμε, γελάσαμε κτλ.

Φεύγοντας από το ρακάδικο, πήγαμε για σουβλάκια στο Μοναστηράκι.

Πιτσιρίκο, εδώ ζω και ξέρω τι γίνεται. Αλλά δεν μπορώ να το συνηθίσω:

Κάποτε ήταν ένας. Μετά τρεις, μετά πέντε. Μετά έξι.

Τώρα, καμιά δεκαριά άτομα, ξαπλωμένα στο παγωμένο πεζοδρόμιο με τις κουβέρτες τους. Κάθε κολώνα μπροστά κι ένας άνθρωπος. Έλληνες. Ξένοι. Νηφάλιοι ή αλκοολικοί, ναρκομανείς ή απλά άτυχοι άνεργοι, peu importe.

Κάθε φορά που μπαίνω στο σουβλατζίδικο, νιώθω τύψεις όταν τρώω τις πρώτες μπουκιές από το σουβλάκι μου. Μετά ξεχνιέμαι.

Σήμερα ένιωθα τύψεις για τη κρέμα ματιών που πήρα, τις βλακείες τετράδια που αγόρασα, το μόνιμο μανικιούρ που έκανα (2η φορά πάω –μη νομίζεις) και που θέλω να δώσω ένα σκασμό λεφτά για να κάνω το κομμάτι μου στο ωδείο.

Ένιωθα τύψεις που σκεφτόμουν ότι ίσως έπρεπε να είχα διαλέξει άλλες σπουδές.

Βλέποντας τους άστεγους, ένιωθα σα να έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τ’ αστέρια. Τα προβλήματά μου ήταν ανούσια μπροστά στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Ή μπροστά στη φτώχεια που ορθώνονταν μπροστά μου.

Ένιωθα τύψεις που μου αρέσει να ντύνομαι με στυλ και που γουστάρω να αγοράζω ρούχα. Ένιωθα τύψεις που είχα αγοράσει ρούχα από τα H&M που, πλέον, απασχολούν ανήλικα προσφυγόπουλα στα εργοστάσιά τους.

Ένιωθα τύψεις που γκρίνιαζα γιατί κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με την αδερφή μου πέρυσι, 30 χρονών γαϊδούρα.

Ένιωθα τύψεις γιατί στενοχωριόμουν για μία Ευρώπη που θεωρεί politically correct να πάρει τα τιμαλφή από τους πρόσφυγες για να τους δεχτεί (Δανία).

Για μία Ευρώπη που από την πίσω πόρτα πουλάει όπλα στην Μέση Ανατολή (Γερμανία, Γαλλία) ή φέρνει εμάς τους Νότιους και τους Ανατολικούς στην ανέχεια, ενώ από την μπροστά πόρτα δέχεται πρόσφυγες -κυριολεκτικά- με το σταγονόμετρο και μας πουλάει και υποχρέωση.

Φασισταριό. Politically correct φασισταριό.

Ένιωθα τύψεις που στενοχωριόμουν που δε μετανάστευσα σε μία Ευρώπη των hot spots, η οποία θέλει να μετατρέψει τα νησιά μας σε αποθήκες ψυχών και βασανιστηρίων.

Πώς ήταν παλιά η Γυάρος και ο Άη Στράτης; Ή ακόμα πιο παλιά το Νταχάου και το Άουσβιτς;

Απλά, τώρα έχουμε πιασάρικα ονόματα και μια αδύναμη χώρα που δεν μπορεί να κάνει κάτι μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα γιατί θα τη φάνε λάχανο.

Και αυτή τη φορά δεν αστειεύονται Πιτσιρίκο, είναι τρελοί.

Είναι σα τον Χίτλερ. Τον politically correct Χίτλερ.

Τον Χίτλερ που θα παραγγείλει μία χωριάτικη δια πέντε, αλλά θα τσιγκουνευτεί να δώσει γερμανικές αποζημιώσεις.

Που θα λαδώσει ένα φτωχό δουλέμπορο να μεταφέρει πρόσφυγες, αλλά δεν θα πιάσει ποτέ τον αρχιδουλέμπορα.

Ώρες ώρες, αναρωτιέμαι αν ο αρχιδουλέμπορας είναι ο ίδιος ο Χίτλερ και τα έχει σκαρώσει όλα…

Μου φάνηκαν όλα μου τα προβλήματα μηδαμινά. Μηδαμινά…

Ένιωθα ευλογημένη, πώς να στο πω;

Ένιωθα ευλογημένη που ακόμα ζω με τους γονείς μου, που τσακώνομαι με τα ενήλικα αδέρφια μου, γιατί δε μας χωράει το σπίτι, που με χώρισε ο πρώην μου και δε με πάντρεψαν με το ζόρι με κάνα παππού στα 13 μου –όπως στο Πακιστάν πχ.

Ένιωθα ευλογία που ζω σε αυτή τη μπανανία που λέγεται Ελλάδα –με παραδείγματα νησιωτών που βοηθούν- και όχι σε politically correct βόρειες χώρες που αυτοκτονούν από την κατάθλιψη της υπεραφθονίας. Χωρίς να σημαίνει ότι εδώ δεν έχουμε αυτοκτονίες. Καταλαβαίνεις πως το εννοώ…

Όσο έτρωγα τις πρώτες μπουκιές απ’ το σουβλάκι, αναρωτιόμουν: Μήπως κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα; Μήπως παραέχω empathy;

Άραγε, οι γύρω μου σκέφτονται τα ίδια;

Μήπως θα ήταν καλύτερα να έχω γεννηθεί sociopath; Θα ήταν. Δεν θα ένιωθα. Ούτως ή άλλως, sociopaths κινούν τα νήματα της Ευρώπης, γι’ αυτό και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Βγαίνοντας από το σουβλατζίδικο, η μία φίλη μου είπε ότι τα είχε πάρει με τον κολλητό της. Του είχε πάρει ένα ακριβό ηλεκτρονικό δώρο -δεν θυμάμαι τι- με οικονομίες μηνών και αυτός δεν το χρησιμοποιούσε. Και του φώναζε στη μέση του δρόμου. Δεν είχε συνειδητοποιήσει τους άστεγους γύρω, την ώρα που του το έλεγε.

Μ: «Μαλάκα δεν τους είχα δει. Ένιωσα τρομερά άσχημα. Εγώ του φώναζα για το ηλεκτρονικό, και γύρω μου ήταν άνθρωποι που δεν έχουν που να κοιμηθούν, το καταλαβαίνεις;; Ένιωσα τρομερά άσχημα».

Ένιωσα μία απέραντη ανακούφιση. Δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα τύψεις. Ούτε ήμουν η τρελή υπερευαίσθητη.

Μ: «Και πάνε ρε μαλάκα – που είναι έτσι όπως είναι η κατάσταση- και κάνουν εθελοντισμό».

Εγώ: « Εγώ είμαι κατά του εθελοντισμού. Το πρόβλημα είναι πολιτικό, δε λύνεται με φιλανθρωπίες κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα».
(Κολλάμε το χέρι)

Μ: «Κι εγώ αυτό πιστεύω, είναι πολιτικό. Γι’ αυτό το λέω. Μα είναι δυνατόν; Το βολεύει το σύστημα ο εθελοντισμός. Και κάθονται κι εκμεταλλεύονται ανθρώπους που πάνε με την καλή τους την καρδιά να κάνουν κάτι, αλλά δε λύνεται έτσι το πρόβλημα, διαιωνίζεται. Γιατί βολεύεται το σύστημα πάνω τους».

Φιλικά

Κωνσταντίνα

ΥΓ: Μετά από λίγο, χωριστήκαμε. Μπήκα στο μετρό. Ανακατευόμουν… Όχι απ’ το ποτό, δεν είχα πιεί πολύ. Μάλλον είναι αυτό που λένε στη yoga ότι επηρεάζονται τα chakra. Εμένα το chakra που βρίσκεται στο στομάχι μου, σκεφτόταν τους αστέγους, τους πρόσφυγες, τη νεολιμπεράλ νεοναζιστική, νεόπτωχη Ευρώπη και κάτι φούρνους Χωριάτικο και Αττικούς που λειτουργούν ανενόχλητοι και έλεγε: «Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ανακατεύομαι».

(Αγαπητή Κωνσταντίνα, όλοι τα ίδια σκεφτόμαστε. Το κακό είναι ότι μένουμε στη σκέψη και στη συζήτηση. Για τους άστεγους, ένα πράγμα που δεν άντεχα στην Αθήνα ήταν αυτό. Είχα ενοχές για κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω. Κωνσταντίνα, στην Κύπρο δεν έχω δει ακόμα άστεγο. Υπήρξαν, μου είπαν, κάποιες περιπτώσεις αλλά αντέδρασε η κυπριακή κοινωνία. Οι Κύπριοι δεν το επιτρέπουν. Οι Ελλαδίτες το επέτρεψαν. Οι Ελλαδίτες ανέχτηκαν να υπάρχουν εκατοντάδες άστεγοι, ενώ υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια. Περαστικά τους. Η φιλανθρωπία δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Άλλο φιλανθρωπία, άλλο ανθρωπισμός. Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν. Η φιλανθρωπία δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ως λέξη. Αλλά αν δεν υπήρχε η φιλανθρωπία, πώς θα περνούσαν τον πολύ ελεύθερο χρόνο τους οι σύζυγοι των ολιγαρχών της Μαφιοκρατίας; Ο εθελοντισμός έχει νόημα σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Διαφορετικά, ο εθελοντισμός γίνεται επάγγελμα. Και βέβαια, η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα. Να είσαι καλά, Κωνσταντίνα, Ταπεινή μου γνώμη, φύγε τουλάχιστον από την Αθήνα. Οι μεγάλες πόλεις δεν έχουν καμία ελπίδα. Είναι βαριά άρρωστες. Και να μην χάνεσαι.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.