Βραχυκύκλωμα

Φίλε Πιτσιρίκο
έχω αραιώσει τα γράμματά μου, το ξέρω. Προσπάθησα εξάλλου να καταλάβω ποιός ήταν ο λόγος που έγραφα, παράταγα στη μέση και στο τέλος κατέληξα να πατήσω ‘διαγραφή’ και να στείλω στον κάδο απορριμάτων της ηλεκτρονικής πραγματικότητας κάποιες δεκάδες μισοτελειωμένα μέηλ. Τα οποία θα μπορούσαν κάποτε να κοσμούν τα βιβλία φιλοσοφίας στο κεφάλαιο ‘Διαδικτυακή φιλοσοφία: Πιτσιρίκιος σχολή και η επιρροή της στην παγκόσμια σκέψη, μαθητές, ακόλουθοι και μιμητές’.

Να φταίει μήπως η πολλή δουλειά; Καλά, έχει δουλειά αλλά δεν είμαι και στα ορυχεία.

Να φταίει ο καλός καιρός; Περισσότερες οι πιθανότητες να βρεθώ σε ορυχείο παρά να κάνει καλό καιρό.

Ή να είναι η γυναίκα μου η αιτία, που με μαλώνει γιατί πολές φορές διηγούμαι πρώτα σε εσένα τις σκέψεις μου και τις περιπέτειές μου και μετά σε αυτή;

Νομίζω τελικά πως δεν φταίει τίποτα από όλα αυτά.

Έχω πλέον σχηματίσει την εντύπωση πως ένα κομμάτι του εαυτού μου παρέδωσε τα όπλα και θέλει να σταματήσει να σκέφτεται.

Μπορεί να είναι επακόλουθο της ηλικίας. Όχι πως γέρασα, αλλά η ποσότητα πληροφοριών που έχει συλλέξει ο εγκέφαλός μου αυτά τα χρόνια μάλλον έχει δημιουργήσει βραχυκύκλωμα και δυσλειτουργία στα κυκλώματα επίλυσης προβλημάτων.

Θα μου πεις τώρα εσύ, θα έλυνα εγώ τα προβλήματα του κόσμου; Φυσικά και όχι.

Θα έλεγα κάτι ριζοσπαστικό, θα διατύπωνα κάποια θεωρία που θα τάραζε συθέμελα τα βαλτωμένα νερά της πολιτικοοικονομικής ιντελιγκέντσιας; Δεν νομίζω πως κανείς από όσους σου γράφουν έχει τέτοιες προσδοκίες ή φιλοδοξίες.

Όπως λες και εσύ πολύ σωστά, για εκτόνωση γράφουμε.

Εκτόνωση όμως σημαίνει πως η ένταση αποβάλλεται – έλα και οι ετυμολογικές εξυπναδίτσες.

Αλλά όπως έχουν γίνει τα πράγματα, διαβλέπω μια κλιμάκωση της εσωτερικής έντασης, είτε γράφω είτε δεν γράφω.

Το προαναφερθέν βραχυκύκλωμα μοιάζει να γίνεται χειρότερο και να ανατροφοδοτείται κάθε φορά που αρχίζω να γράφω κάτι.

Ένα μείγμα απελπισίας και αίσθησης ανικανότητας απλώνεται στο μυαλό μου, που καταλήγει σχεδόν σε αδιαφορία και παράδοση.

Όχι με την καταθλιπτική χροιά, με την διανοητική αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Σαν να συνειδητοποιεί κανείς ξαφνικά πως προσπαθεί να αδειάσει τον ωκεανό με το κουτάλι.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά πως ταυτόχρονα υπάρχει και κάποιος γ@μιόλης στην άλλη πλευρά του ωκεανού και τον γεμίζει ταυτόχρονα με τον κουβά.

Κάποιος αναγνώστης του μπλογκ ανέφερε τον Πανούσιο όρο ‘υπαρκτός σουρρεαλισμός’.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο πετυχημένο ορισμό του τι συμβαίνει στον κόσμο.

Αν αυτή η πραγματικότητα παιζόταν στον κινηματογράφο σαν ταινία, ο κόσμος θα αποχωρούσε μαζικά από τις αίθουσες και οι κριτικές θα ήταν καταστροφικές.

Εκτός από μερικούς αβαν-γκαρντ θεατές και κριτικούς που θα υμνούσαν τις αρετές του σκηνοθέτη, την έμπνευση του σεναριογράφου και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Θα συμπλήρωναν, λέγοντας πως τα εκπληκτικά οπτικά εφέ των μαζικών σφαγών και οι σεναριακές παραλείψεις και τρύπες στην πλοκή δεν αφαιρούν τίποτα από την καλλιτεχνική αξία του έργου και πως δεν πρέπει να θεωρηθεί τελικά ένα μπλοκμπάστερ αλλά ένα δημιούργημα ισάξιο των κλασσικών αριστουργημάτων του Κουροσάβα, του Ταρκόφσκι και του Γκοντάρ.

Δεν θέλω, όπως συνήθως, να καταλήξω κάπου.

Δεν έχω όρεξη να βρίσω τον Αλέτσι, την Χ.Α., τον Ομπάμα και την Μέρκελ σήμερα.

Ήθελα απλά να καταφέρω επιτέλους να σου στείλω ένα μέιλ για να πω ένα ‘γειά’.

Να είσαι καλά και να τα περνάς όσο καλύτερα μπορείς. Και σκίσε τα μπάνια και για εμάς!

Με φιλικούς χαιρετισμούς από την επίσης σουρρεαλιστική Σκανδιναβία

Βασίλης

Υ.Γ. Έρχεται προχθές η προϊσταμένη και λέει πως πήγε στην συνάντηση της κλινικής για το ‘σχέδιο καταστροφής και έκτακτης ανάγκης’ και απογοητεύτηκε γιατί δεν ήταν σχεδόν κανείς από τους άλλους. Οπότε της απάντησα πως ελπίζω ότι ο Γκοντζίλα θα κάτσει στον βυθό της Ιαπωνικής θάλασσας, οι μετεωρίτες θα περάσουν ξυστά και οι εξωγήινοι θα ξεμείνουν από βενζίνη και θα αναβάλλουν την εισβολή (ναι, τα σουηδικά μου είναι πλέον επαρκή για να τους δουλεύω). Αυτή και ο νεαρός φοιτητής δίπλα χαζογέλασαν, αλλά εγώ τους εξήγησα ότι κατά τη δική μου άποψη είμαστε ήδη σε καταστροφική φάση σαν σύστημα, οπότε το μόνο χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι κάτι από τα προαναφερθέντα και πως σίγουρα δεν θα μας σώσουν οι προϊστάμενοι των κλινικών. Αν είναι να δουλευόμαστε και να λέμε μαλ@κίες, ξέρω να λέω καλύτερες από αυτούς.

(Αγαπητέ Βασίλη, όταν ήμουν μικρός και είχα αγωνία για τα πάντα, νόμιζα ότι οι μεγάλοι ήξεραν. Τους έβλεπα έτσι κάπως ήρεμους και ψύχραιμους, και σκεφτόμουν πως ξέρουν κάτι που εγώ δεν ξέρω αλλά θα το μάθω κι εγώ όταν μεγαλώσω. Τώρα που μεγάλωσα -και δεν ξέρω την τύφλα μου-, έχω καταλάβει πως ούτε αυτοί ήξεραν αλλά το είχαν αποδεχτεί και το είχαν πάρει απόφαση πως δεν θα μάθουν ποτέ τίποτα. Γιατί περνάει η ζωή και -προσπαθώντας να μάθεις όλο και περισσότερα- καταλήγεις να ξέρεις όλο και λιγότερα, οπότε στα βαθιά γεράματα, όποιος φτάσει, έχει τη γνώση και τη σοφία ενός μωρού. Βασίλη, με αυτά που συμβαίνουν, με αυτά που διαβάζω και ακούω, έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι έχουν χάσει το μυαλό τους. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Δηλαδή, πάντα συνέβαινε αυτό αλλά υπήρχαν και οι αντίθετες φωνές που φώναζαν “ξυπνήστε”. Τώρα είναι σαν να έχει γενικευτεί η αφασία. Αλλά έρχεται το καλοκαίρι. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Τι πιο όμορφο για έναν άνθρωπο, για ένα πουλί, για κάθε πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη; Βασίλη, κι εγώ δεν ήθελα να σου πω κάτι συγκεκριμένο. Ένα γεια ήθελα να σου πω αλλά έκανα και μια βόλτα πριν. Να είσαι καλά, Βασίλη.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.