Γράμμα από τα σύνορα
Αγαπητέ Πιτσιρίκο καλημέρα.
Πραγματικά, δε με ενδιαφέρει αν θα το ανεβάσεις ή όχι, ούτως ή άλλως, πάνω κάτω τα έχουμε πει όλα, τα έχουμε διαβάσει όλα, αλλά ο καθένας σκέφτεται τα δικά του… αυτάρεσκα, οκνηρά και συμβολικά!
Απλά, σήμερα δεν πήγα στην Ειδομένη για να αναλάβω ευθύνη, από τις λίγες φορές από τον περασμένο Μάιο, γιατί ήμουνα πραγματικά σωματικά και ψυχολογικά ράκος. Έτσι είπα να σου γράψω.
Από το Μάιο στην Ειδομένη! Και κανένας από όλους αυτούς τους εθελοντές που βρέθηκε και βρίσκεται εκεί δεν το έχει κάνει και «θέμα.
Χιλιάδες άνθρωποι, εκκωφαντική σιωπή, χιλιάδες άνθρωποι με βλέμματα κενά, απροσδιόριστα να προσπαθούν να ξεχάσουν και να ξαναβρούν τη ζωή σε ένα τοπίο που, αν ζούσε ο Αγγελόπουλος, θα ήταν εκεί με την κάμερα του.
Είναι το μετέωρο βήμα του ανθρώπου πάνω σε έναν Δυτικό κόσμο που έχει χρεοκοπήσει πνευματικά και ηθικά.
Δεν ξέρω αν βοηθάω αλλά σίγουρα τους ευχαριστώ που μου επιτρέπουν να παραμείνω άνθρωπος.
Και αυτό, το προσφέρουν αυτοί οι δυστυχισμένοι. Πού να καταλάβουν τι ευλογία μας δίνουν.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί να μη θέλουν να μείνουν εδώ, γιατί φεύγουν με μανία προς το βορρά;
Τι είναι αυτό που τους κάνει να μοιάζουν σαν ψάρια που ανηφορίζουν τον άγριο χείμαρρο, αδιαφορώντας για κάθε κίνδυνο, με μια σκέψη μόνο, να φτάσουν εκεί που το ένστικτο τους προτάσσει;
Δεν καταλάβαινα.
Έκλεισαν όμως τα σύνορα και πλέον δεν είναι «ροές».
Σταμάτησαν και έφτιαξαν μαζί μας μια μικρή πόλη με αντίσκηνα και νάιλον.
Τώρα πλέον βλέπεις γνώριμα πρόσωπα. Θυμάσαι και ονόματα! Αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε γειτονιές σ΄ αυτήν την παράλογη έκταση.
Και τώρα; Τι;
Πλέον η επαφή δεν έχει μόνο: «Σαλάμ αλέκουμ», «please» και άλλες στερεότυπες φράσεις.
Τώρα πλέον μιλάμε, συζητάμε και τα πράγματα άρχισαν να ξεδιαλύνουν, όχι απόλυτα, αλλά υπάρχουν κάποιες απαντήσεις.
Και μία απ΄ αυτές είναι ότι: «Ο άνθρωπος ψάχνοντας να βρει το Θεό, έχασε τον άνθρωπο».
Δεν βρισκόμαστε, αγαπητέ, ούτε σε κάποια αρχή, ούτε στη μέση, ούτε σε κάποιο τέλος. Ήμαστε εδώ και εκατοντάδες χρόνια στο ίδιο σημείο.
Σε ένα σημείο που ανίκανοι να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε στροβιλιζόμαστε και χανόμαστε μέσα σε μια τερατώδη καινοφανή έπαρση που προκαλείται από τους ΜΥΘΟΥΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ.
Λένε ότι το ανθρώπινο είδος επιβίωσε επειδή έδειξε αλληλεγγύη κάποτε, για πρώτη φορά, αναγνωρίζοντας το ομοειδές πλάσμα απέναντί του. Και μου φαίνεται πολύ λογικό.
Αυτό το δίλημμα επανέρχεται συνέχεια όλα αυτά τα χρόνια.
Και άλλοτε χάνουμε τον «παράδεισο» και άλλοτε τον κερδίζουμε.
Δε θα εξαφανιστεί ο άνθρωπος θα εξαφανιστούν τα τέρατα, όπως γινόταν και πάντα.
Και ξέρεις, σ΄ αυτόν τον τόπο πήρε κάποτε απόφαση ο άνθρωπος να κάνει το μεγάλο βήμα, να περάσει από τον μύθο στο Λόγο.
Και από αυτόν τον τόπο θα ξεκινήσει ο «πόλεμος» εναντίων των μύθων της ύλης του Δυτικού «πολιτισμού».
Έγραψες ότι αν θέλουμε να τους βοηθήσουμε πρέπει να ρίξουμε τα σύνορα για να περάσουν.
Όχι φίλε μου. Πρέπει με κάποιο τρόπο να τους αφαιρέσουμε το ψευδεπίγραφο όνειρο για την ευημερούσα βόρεια Ευρώπη.
Δεν είναι μόνο ο πόλεμος που τους διώχνει αλλά είναι και μια ψεύτικη εικόνα που τους χειραγωγεί, τους μαγνητίζει και τους εξευτελίζει.
Την Παρασκευή παρατήρησα ότι κάποιοι, ελάχιστοι αλλά έστω κάποιοι, απομακρύνθηκαν από τις λάσπες και άρχισαν να μαζεύουν χόρτα, ραδίκια, ζοχιές κτλ., για να τα βράσουν.
Τους πλησίασα και άνοιξα κουβέντα μαζί τους. Μου είπαν ότι η γη εδώ είναι εύφορη και θα μπορούσαν μείνουν εδώ γιατί έχει και φιλόξενους ανθρώπους.
Με ρώτησαν ακόμα και πόσο κοστίζει για να αγοράσουν ίσως κάποιο κτήμα.
Τους απάντησα ότι δεν γνώριζα αλλά και ότι μετά τόσους μήνες ίσως να ήταν οι πρώτοι που σκέφτονταν κάτι τέτοιο.
Και παίρνοντας θάρρος, τους είπα ότι είναι τρελό να θέλεις να πας σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το δράμα σου. Γιατί με τα δικά τους όπλα σε έδιωξαν.
Τους είδα ότι αναστατώθηκαν, και ζητώντας συγγνώμη απομακρύνθηκα.
Δεν ξέρω τι είπαν μετά, αλλά νομίζω ότι έκανα το σωστό. Πέτυχα νομίζω να δημιουργήσω κάποιο ρήγμα στο «ροζ όνειρο» της Ευρώπης.
Αυτό πρέπει να κάνουμε. Τώρα είμαι σίγουρος.
Αν θέλουμε λοιπόν να τους βοηθήσουμε, πρέπει να τους δείξουμε ποια πραγματικά είναι η Ευρώπη.
Να διαλύσουμε το μύθο και να επικρατήσει ο Λόγος.
Να κλείσουμε εμείς τα σύνορα στους Ευρωπαίους και να αρνηθούμε συλλογικά, με όλους αυτούς που θα καταλάβουν, την παρουσία μας εκεί.
Και φυσικά, θα ήθελα να δω τα πρόσωπά τους, όταν όλοι θα παρακαλούσαν να μείνουν στην Ελλάδα αδιαφορώντας για όλους αυτούς.
Το μεγαλύτερο όπλο μας, φίλε μου, είναι η άρνηση του μύθου τους.
Ας το κάνουμε και ο Άνθρωπος θα έχει νικήσει.
Με εκτίμηση από το Λυκόστομο Αριδαίας
Σάββας Λαμπρίδης
15/03/2016
(Αγαπητέ φίλε, πολύ ενδιαφέρον που μου γράφει κάποιος που είναι στην Ειδομένη για μήνες. Έγραψα να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα γιατί αυτό θέλουν οι πρόσφυγες. Δεν έγραψα τι θέλω εγώ, έγραψα τι θέλουν οι πρόσφυγες. Και οι πρόσφυγες θέλουν να περάσουν τα σύνορα και να πάνε στις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Δεν θέλω να αποφασίζω εγώ για το τι θα κάνουν οι άλλοι στη ζωή τους, και δεν θέλω να αποφασίζουν οι άλλοι τι θα κάνω εγώ στη δική μου ζωή. Επίσης, δεν λέω κάτι αυθαίρετο· λέω αυτό που λέει και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ο οποίος δήλωσε ευθέως πως το κλείσιμο των συνόρων είναι παράνομο. Αν το κλείσιμο των συνόρων είναι παράνομο -σύμφωνα με τον ΟΗΕ-, πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα για τους προσφυγες, ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι. Εγώ είμαι πάντα με την νομιμότητα. Λέτε να δείξουμε στους πρόσφυγες ποια πραγματικά είναι η Ευρώπη. Ένας τρόπος υπάρχει να μάθουν οι πρόσφυγες ποια είναι η Ευρώπη: να πάνε στην Ευρώπη και να ζήσουν εκεί. Για να απομυθοποιήσεις κάτι, πρέπει να πας στη βάση του. Και η βάση του ευρωπαϊκού μύθου για τους πρόσφυγες είναι η Ευρώπη. Την Ελλάδα, οι πρόσφυγες δεν την θεωρούν ευρωπαϊκή χώρα. Είναι προφανές αυτό. Το λένε μόλις φτάνουν στη χώρα μας: “Εμείς θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη”. Από την άλλη, πώς να πείσουμε τους πρόσφυγες να μείνουν στην Ελλάδα, όταν οι Έλληνες την εγκαταλείπουν μαζικά για να πάνε σε ευρωπαϊκές χώρες; Οι πρόσφυγες ακολουθούν τους Έλληνες στο φευγιό από την Ελλάδα. Πάντως, μην ανησυχείτε. Ο μύθος της Ευρώπης διαλύεται. Και για τους Έλληνες και για τους πρόσφυγες και για τους Ευρωπαίους πολίτες. Η Ευρώπη δείχνει πια το πραγματικό της πρόσωπο και δεν είναι καθόλου όμορφο. Δυστυχώς, η Ευρώπη μοιάζει να νοστάλγησε τις μέρες της δεκαετίας του ’30. Και θα το πληρώσει πάλι πολύ ακριβά. Τελικά, οι πρόσφυγες βοηθούν την Ευρώπη να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, τον πραγματικό της εαυτό. Και πρέπει να τους ευγνωμονούμε για αυτό. Τώρα που η Ευρώπη δείχνει ανοιχτά τα προβλήματά της -και δεν τα κρύβει κάτω από το χαλί των “ιδεών” και των “αξιών”-, θα μπορέσουμε επιτέλους να ασχοληθούμε με την επίλυσή τους. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.