Στο μυαλό του Αριστείδη Μπαλτά
Μιλώντας συνέχεια για αριστερούς και δεξιούς πολιτικούς, ξεχνάμε πως είναι άνθρωποι. Βέβαια, οι πολιτικοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι αλλά και ποιος είναι;
Αφού οι Έλληνες δεν αντιδρούν και οι ελληνικές κυβερνήσεις υπογράφουν τα πάντα, θα αφήσω για λίγο την πολιτική και θα περάσω στην ψυχολογία.
Θα προσπαθήσω να μπω στο μυαλό του Αριστείδη Μπαλτά.
Δεν είμαι ο Αριστείδης Μπαλτάς αλλά θα προσπαθήσω να σκεφτώ σαν τον Αριστείδη Μπαλτά.
Ας πούμε λοιπόν πως είμαι ο Αριστείδης Μπαλτάς.
Είμαι καθηγητής πανεπιστημίου και τυγχάνω σεβασμού από πολλές πλευρές, αν και είναι γνωστό σε όλους πως είμαι από τα ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, είμαι 73 ετών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας μου αναθέτει το υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Η ανακοίνωση της ανάληψης του υπουργείου από εμένα προκαλεί θετικά σχόλια, αφού το υπουργείο Παιδείας αναλαμβάνει επιτέλους κάποιος που είναι σχετικός με την Παιδεία και όχι ένα πρόσωπο γνωστό από την τηλεόραση.
Κάνω μια δήλωση για την αριστεία και αντιμετωπίζω μια γενική επίθεση εναντίον μου, λες και είπα πως πρέπει να καταργηθεί η ελληνική γλώσσα και τα Ελληνόπουλα να μαθαίνουν τούρκικα.
Μετά από λίγες εβδομάδες, παίρνω πίσω την δήλωση για την αριστεία, γιατί συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα ουσιαστικό, αφού όλοι οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε για αυτό.
Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται με την Τρόικα –ή κάνει πως διαπραγματεύεται-, ο καιρός περνάει χωρίς έργο από τα κυβερνητικά στελέχη, αφού όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, και φτάνουμε στο δημοψήφισμα.
Στο δημοψήφισμα το ΟΧΙ παίρνει 61,3% αλλά ο Αλέξης Τσίπρας κάνει συμφωνία και η κυβέρνηση ψηφίζει Μνημόνιο.
Εγώ δεν το ψηφίζω γιατί δεν είμαι εκλεγμένος. Αλλά δεν παραιτούμαι. Το δέχομαι όλο αυτό. Άρα, συμφωνώ.
Τον Αύγουστο η κυβέρνηση παραιτείται και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου –που γίνονται με λίστα πια- εκλέγομαι.
Ο Αλέξης Τσίπρας μου αναθέτει το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Το υπουργείο Παιδείας το αναθέτει στον Νίκο Φίλη.
Κανονικά, πρέπει να πάρω ανάποδες αλλά είμαι ο Αριστείδης Μπαλτάς και είμαι πολύ ήρεμος, πολιτισμένος και σοβαρός άνθρωπος, οπότε δεν λέω κουβέντα.
Χρήματα για πολιτισμό δεν υπάρχουν, όπως δεν υπήρχαν και για την Παιδεία. Αλλά αυτά τα ήξερα από πριν αναλάβω.
Αφού δεν υπάρχουν χρήματα, το ρίχνω στην νομιμότητα.
Απομακρύνω τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιώργο Λούκο, μετά την αποκάλυψη πως υπάρχει μαύρη τρύπα 2,7 εκατ. ευρώ.
Δέχομαι γενικευμένη επίθεση από καλλιτέχνες και δημοσιογράφους του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ.
Άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει άχνα για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά την χρεοκοπία της χώρας, επαναστατούν για την απομάκρυνση του διευθυντή ενός Φεστιβάλ. Κάπως περίεργο δεν είναι αυτό;
Για μια στιγμή, σκέφτομαι να παραιτηθώ και να προτείνω να αναλάβει υπουργός Πολιτισμού ο Λούκος –που παρουσιάζεται σαν θεός- αλλά όλοι αυτοί τον θέλουν στο Φεστιβάλ• για υπουργός δεν τους κάνει.
Μετά την απομάκρυνση του Λούκου, κανένας Έλληνας δεν θέλει να αναλάβει το Φεστιβάλ. Τρελοί είναι;
Καταφέρνω να πείσω τον Γιαν Φαμπρ να αναλάβει καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ και τους παγώνω όλους.
Κανείς δεν περίμενε τέτοιο όνομα, οπότε πέφτει σιωπή.
Πάνω που νομίζω πως επιβλήθηκα, γίνεται η πρώτη συνέντευξη Τύπου για το Φεστιβάλ και η επίθεση πια λαμβάνει διαστάσεις ευθυνών για εθνική καταστροφή.
Ο Φαμπρ κανιβαλίζεται συντονισμένα από καλλιτέχνες και ΜΜΕ, ενώ το έργο του –για το οποίο έχουν γραφτεί διθυραμβικές κριτικές στο εξωτερικό αλλά και εδώ- απαξιώνεται και γελοιοποιείται εντελώς από ανθρώπους που δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ μια παράστασή του.
Μάλιστα, οι καλλιτέχνες κάνουν και συγκέντρωση έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας.
Ο Φαμπρ παραιτείται αμέσως και την κάνει –χαζός είναι;- , ενώ εγώ δέχομαι επίθεση σαν να είμαι αυτός που χρεοκόπησε τη χώρα και έφερε και τα τρία Μνημόνια.
Καθώς ο χρόνος πιέζει, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ αναλαμβάνει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος είχε αρνηθεί την θέση όταν του την πρότεινα.
(σ.σ. Εδώ αναρωτιέμαι και γιατί πάει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και μπλέκει με όλους αυτούς τους κανίβαλους –αντί να προτιμήσει την ησυχία του, την δημιουργία του και τα μπάνια του- αλλά τώρα είμαι ο Αριστείδης Μπαλτάς και έχω τα δικά μου θέματα.)
Και τώρα, έρχομαι στο ερώτημα:
Γιατί εγώ, ο Αριστείδης Μπαλτάς, τα κάνω όλα αυτά;
Τι δουλειά έχω εγώ με όλους αυτούς τους μικρονοϊκούς;
Εδώ γίνομαι πάλι πιτσιρίκος και λέω τι μου είπε ένας άλλος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ –νεότερος σε ηλικία-, όταν του έκανα το ίδιο ερώτημα• δηλαδή, όταν τον ρώτησα γιατί ασχολείται με όλα αυτά τα πράγματα.
Μου είπε πως, όταν είσαι στην κυβέρνηση, μπορείς να πετύχεις κάποια πράγματα, τα οποία δεν μπορείς να πετύχεις όταν δεν είσαι στην κυβέρνηση.
Την ίδια ακριβώς απάντηση έδωσε άλλος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ σε μια φίλη μου που τον ρώτησε το ίδιο πράγμα.
Όπως καταλαβαίνετε, όλοι λέμε τις απορίες μας στους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει μια λογική αυτό που λένε αλλά μόνο σαν υπόθεση· στην πράξη ξέρουμε πως δεν γίνεται να λερωθείς λίγο· θα λερωθείς κι από μέσα και από έξω. Κοιτάξτε όχι μόνο πώς είναι σήμερα κάποιοι φερέλπιδες κάποτε πολιτικοί αλλά κι όλοι αυτοί οι αριστεροί δημοσιογράφοι που μπήκαν “καθαροί” στα ΜΜΕ, και κατάντησαν σκυλάκια των ολιγαρχών.
Από την άλλη, ποια πράγματα να πετύχεις σε μια χώρα που είναι χρεοκοπημένη και προτεκτοράτο;
Τα προτεκτοράτα δεν έχουν ούτε πολιτισμό, ούτε παιδεία, ούτε τίποτα.
Για να πετύχεις κάποια πράγματα, θα πρέπει πρώτα η Ελλάδα να έχει μια σχετική –έστω- ανεξαρτησία.
Αυτό το ξέρουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Αριστείδης Μπαλτάς το ξέρει -λόγω πορείας στη ζωή- καλύτερα.
Αλλά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Κάνει ό,τι έκαναν και οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ. Υπογράφει τα πάντα. Και έχει εξαπατήσει τους πολίτες.
Οπότε, γιατί;
Για τα χρήματα;
Τόση πείνα πια;
Για την δόξα;
Ποια δόξα; Τους βρίζουν όλοι.
Για την ματαιοδοξία να σε αναγνωρίζουν στο δρόμο και να σε αποκαλούν «κύριε υπουργέ»;
Αυτό είναι η ψυχολογία του λούμπεν, όχι ενός πανεπιστημιακού.
Αν είσαι 40 χρονών, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να πιστεύεις πως έχεις χρόνο μπροστά σου να γυρίσεις την κατάσταση και να ανατρέψεις την αρνητική γνώμη που έχεις προκαλέσει.
Αλλά ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι 73 ετών.
Είναι σε φάσμα θανάτου πια. Πολλοί φίλοι του έχουν πεθάνει.
Δεν έχει τον χρόνο να αλλάξει την κατάσταση, αφού η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα και πια έχει και ο ίδιος –με την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει- ευθύνη για αυτό.
Οπότε, γιατί εγώ, ο Αριστείδης Μπαλτάς, τα κάνω όλα αυτά;
Ποια είναι η δικαιολογία ή η αιτιολογία που βρίσκω εγώ, ο Αριστείδης Μπαλτάς;
Ειλικρινά, δεν ξέρω.
Και δεν θα καταλάβω ποτέ.
Και αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν θα καταλάβω.
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.