Τι ακριβώς ζητάνε κι από ποιον;
Πιτσιρίκο μου,
αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, μου έδωσε τούτη η φωτογραφία, στην οποία απεικονίζονται άνθρωποι πάνω-κάτω της ηλικίας μου, δίπλα στο πανό που γράφει «θέλω τη ζωή μου πίσω τώρα».
Να ξεκαθαρίσω κατ’ αρχήν, πως δεν τους ξέρω τους ανθρώπους και να προσθέσω επίσης για την οικονομία του λόγου, ότι δέχομαι εκ προοιμίου πως πρόκειται για ανιδιοτελείς αγωνιστές, που ποτέ δε στήριξαν τις επιλογές της κάθε μαριονέτας που παρίστανε κατά περιόδους κάποιον Μάγιστρο του Προτεκτοράτου.
Όταν –εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα- μπήκα σ’ αυτό που λέγεται «αγορά εργασίας», διαπίστωσα ότι για να βρεις δουλειά αντίστοιχη με τα προσόντα σου, ή πασοκόσκυλο έπρεπε να είσαι ή να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη» – κατά το κοινώς λεγόμενο.
Χωρίς να διαθέτω τίποτα απ’ αυτά, αλλά με υπαρκτή την ανάγκη του βιοπορισμού και με μεγάλη διάθεση – μικρό παιδί ήμουν – αρκέστηκα για κάποιο διάστημα να τρέχω σαν το Βέγγο δεξιά κι αριστερά, συνήθως ανασφάλιστος και με περιορισμένες οικονομικές απολαβές.
Άλλωστε, η πλειονότητα όσων βρίσκονταν στη δική μου κατάσταση, κάπως έτσι προσπαθούσε να την παλέψει κι ευχαριστημένοι ένιωθαν όταν έτρωγαν ένα ξεροκόμματο· μια ζωή έτσι έμαθαν να τη βγάζουν.
Κάποια στιγμή θεώρησα ότι τα αφεντικά με είχαν περισσότερη ανάγκη απ’ όση τους είχα εγώ κι απαίτησα να εργάζομαι με ένσημο, ασχολούμενος με θέματα της ειδικότητάς μου, παύοντας να παριστάνω το παιδί για τα θελήματα και λαμβάνοντας ό,τι προέβλεπε η συλλογική σύμβαση εργασίας· πράγματα που έγιναν δεκτά, χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίδραση από μέρους τους, μ’ εξαίρεση ότι απέκτησα το προσωνύμιο «τσεκεβάρας».
Εδώ μια παρένθεση, γιατί δε συνηθίζω να παριστάνω το μάγκα ή να υποτιμώ τους άλλους: εγώ δεν είχα οικογένεια πίσω μου να σκεφτώ, ήμουν νέος και είχα κάποια προσόντα που στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, τα αφεντικά τα πλήρωναν.
Σε άλλη χρονική στιγμή, με άλλες ανάγκες, σε άλλη ηλικία και με την αγορά να αμείβει άλλου είδους προσόντα, μάλλον τον πούλο θα έπαιρνα, μαζί με το παρατσούκλι.
Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ενενήντα, στο δημόσιο απέκτησαν μια κάπως περιορισμένη πρόσβαση και κομματόσκυλα της Δεξιάς του Κυρίου -ας όψεται ο Εφιάλτης συγγενής του ζαβού-, ενώ στο δεύτερο μισό της ίδιας δεκαετίας, σε ό,τι αφορά το δημόσιο, αποκαταστάθηκε η τάξη των πράσινων χμερ, αλλά στον ιδιωτικό τομέα άρχισε να συντελείται μια μετάλλαξη της αγοράς εργασίας.
Από τη μία, το χρήμα άρχισε να ρέει άφθονο· ας όψονται τα πάσης φύσεως κοινοτικά κονδύλια και θαλασσοδάνεια που αβέρτα – κουβέρτα χορηγούσαν τράπεζες, οι οποίες άρχισαν να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια σε κάθε γειτονιά.
Από την άλλη, ο τομέας παροχής υπηρεσιών απογειώθηκε στην κυριολεξία, καθώς φτάσαμε στο σημείο να παρέχουμε αφειδώς υπηρεσίες ο ένας στον άλλον, παραβλέποντας και αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο πρωτογενής κι ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας έσβηναν από το χάρτη.
Ο τόπος γέμισε κοστουμαρισμένους γιάπηδες, που κυνηγούσαν το αμερικάνικο όνειρο, «ασχολούμενοι» άλλοι με μάρκετινγκ και άλλοι με μανατζάρισμα -δεν γνώρισα άνθρωπο του είδους να τα λέει στα ελληνικά-, μιλώντας με νεολογισμούς και χρησιμοποιώντας γκρήκλις, μιμούμενοι άπαντες τα πρότυπα που λάνσαρε ο αμόρφωτος Βολιώτης του ΚΛΙΚ και του ΝΙΤΡΟ.
Όλα τούτα τα αγράμματα κνώδαλα, καρποί της αρχής της ήσσονος προσπάθειας που επί σειρά ετών καλλιεργήθηκε στην κοινωνία του Προτεκτοράτου – με ιδιαίτερη θέρμη μάλιστα στον τομέα της Παιδείας – έμαθαν να αμείβονται με πριμ και με μπόνους, κυνηγώντας στόχους υποτίθεται κι αδιαφορώντας για συλλογικές συμβάσεις και συναφείς κομμουνιστικές μαλακίες…
Με την είσοδο του νέου αιώνα, ήρθαν τα πάνω κάτω στο χώρο της εξαρτημένης εργασίας, καθώς πλέον τα μπλοκάκια έγιναν θεσμός, η πολυαπασχόληση καθεστώς, η απλήρωτη εργασία, υπερωρία και υπερεργασία καθιερωμένες συνήθειες, όχι μόνο για όσους γύρευαν να κάνουν καριέρα -και καλά-, αλλά για όποιον ήθελε απλά και μόνο μια δουλειά.
Όσοι από μας επιμέναμε να προσπαθούμε να μιλήσουμε για συλλογικές συμβάσεις, για ωράρια, για αξιοπρέπεια, ήμασταν απλά οι γραφικοί του συστήματος, ευρισκόμενοι διαρκώς μεταξύ της σφύρας του κατεστημένου – που μας ήθελε κοστουμαρισμένα άβουλα ανθρωπάκια – και του άκμονος του ΚΚΕ – που, όσο κι αν είχε δίκιο στα όσα έλεγε, μας ήθελε εξίσου, ίσως και περισσότερο, άβουλους συντρόφους.
Ο τρίτος δρόμος της «ανανεωτικής αριστεράς», που, μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο για ξεθεμέλιωμα κάθε είδους δικαιώματος του κόσμου της εργασίας, επέμενε να μιλάει συνεχώς για τα δικαιώματα που έχουν οι φώκιες της Γροιλανδίας στο να συμβιώνουν ελεύθερα με ομόφυλους κι ετερόφυλους συντρόφους, δυστυχώς με άφηνε πάντα εντελώς ασυγκίνητο…
Και λέω «δυστυχώς», γιατί αν δεν επέμενα πάντα τόσο να τους λοιδορώ, όλο και κάποιο κονδυλιάκι θα έτρωγα κι εγώ απ’ αυτά που σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα οι ίδιοι κατασπάρασσαν διαχρονικά από Προτεκτοράτο κι Ευρώπη· άσε που τώρα θα έβλεπα τη Μενεγάκη, παρέα με στρατηγικούς και λοιπούς συμβούλους, εισπράττοντας αργομισθίες.
Τέλος πάντων, ας μην το γ@μήσω πάλι, ασχολούμενους με τους γελοίους.
Ο δικός μου προβληματισμός είναι άλλος: ποια ακριβώς ζωή ζητάνε πίσω αυτοί που διαμαρτύρονται;
Να μη σταθώ στο τι μπορεί να έκαναν μέχρι το 2007, άντε 2008, οπότε κι άρχισε να γίνεται ορατό ότι φούσκα είναι και θα σκάσει, ούτε κι αφότου έσκασε και μας πήραν όλους τα σκάγια.
Την Κυριακή το απόγευμα, πήγα στο Σύνταγμα, να δω αυτόν τον Πελετίδη και τους ανθρώπους που είχαν το κουράγιο να κάνουν διακόσια τόσα χιλιόμετρα, ζητώντας πέντε συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία πρέπει να είσαι χοντρός μ@λ@κ@ς, για να πεις ότι είναι λάθος.
Αδιαφόρησα για το κομματικό καπέλωμα της συγκέντρωσης, κρατώντας μόνο ότι τα αιτήματά τους είναι δίκαια, γ@μώ το φελέκι μου.
Θρη εντ δε κούκος μπαντ ήμαστε εκεί. Οι ίδιοι και οι ίδιοι γραφικοί.
Τα σιχάματα γέμισαν τον τόπο μπάτσους κι απέκλεισαν την Ηρώδου Αττικού, λες και τη βρήκαν κληρονομιά απ’ τον πατέρα τους.
Αυτοί που τους κλάπηκαν οι ζωές, πού στο διάολο ήταν;
Πόσες χιλιάδες διμοιρίες των ΜΑΤ θα μπορούσαν να φυλάξουν το αγραβάτωτο κωλοπαίδι, αν όλοι αυτοί που θέλουν πίσω τη ζωή τους ήταν εκεί;
Όποιο δίποδο θέλει τη ζωή του πίσω, ας ξεκαθαρίσει πρώτα μέσα του τι είδους ζωή επιθυμεί.
Αν επιθυμεί τη συμφωνία, να πάει να σταθεί στο πλάι του Κούλη του ζαβού και του Άδωνι, που χτες βράδυ εξηγούσε αναλυτικά, ανερυθρίαστα, με πάθος, παρρησία, αναλγησία κι αμοραλισμό, τι σημαίνει συμφωνία, στο κανάλι του Κουρή.
Αν δεν επιθυμεί, να βγει στο δρόμο.
Ή ταν ή επί τας έλεγαν κάποιες μάνες κάποτε στους γιους τους.
Σ’ αυτόν τον τόπο ζούσαν.
Στον ίδιο τόπο βέβαια, ζούσαν και οι Μήλιοι, που στείλαν τους άρχοντες να διαπραγματευτούν με την υπερδύναμη της εποχής, αν θα τους γ@μήσουν οι Αθηναίοι με το καλό ή αν θα τους γ@μήσουν με το ζόρι.
Αντικείμενο της διαπραγμάτευσης ήταν αν θα γίνει με τη θέλησή τους ή όχι. Το γ@μήσι ήταν δεδομένο.
Ο συγχωρεμένος ο Ραφαηλίδης μου είπε κάποτε: «πρόσεξε, μη διαβάσεις Θουκυδίδη από την ίδια έκδοση που διάβασε ο Ζουράρις, θα μείνεις σκεπάρνι».
Φέρτε μου ρε ένα αντίτυπο από αυτήν την έκδοση, μπας και ηρεμήσω…
Με την αγάπη μου
Σ.Α.Μ.
(Αγαπητέ Σ.Α.Μ. είσαι απολαυστικός. Και αφοπλιστικός. Σ.Α.Μ., κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάποιοι διαδηλωτές δεν θέλουν τη ζωή τους πίσω αλλά τα νιάτα τους πίσω. Αυτό ζητούν: να τους επιστραφούν τα νιάτα τους. Δυστυχώς, η επιστήμη δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Δεν ξέρω ποια ζωή θέλουν πίσω αυτοί που το λένε, αλλά, αν θέλεις πραγματικά ζωή, πρέπει να είσαι κι έτοιμος να πεθάνεις για να την διεκδικήσεις. Δεν βλέπω και πολλούς πρόθυμους να πεθάνουν, για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ζήσουν. Πληθωρισμός διαδηλώσεων, πληθωρισμός συνθημάτων αλλά μέχρι εκεί. Σ.Α.Μ., πολλοί από τους χτεσινούς διαδηλωτές έχουν βολευτεί σήμερα με μια θεσούλα ή μια θεσάρα στο Δημόσιο. Κάποιοι χτεσινοί διαδηλωτές είναι και στο Μαξίμου πια, με τους μπάτσους -που κατηγορούσαν μέχρι να πάρουν την θέση- να τους προστατεύουν. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που έκοψα τις διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις -αν δεν είναι συγκρουσιακές, έξυπνες και με συγκεκριμένο στόχο- είναι απλά συστημικές. Επίσης, οι διαδηλώσεις από μόνες τους δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Η διαδήλωση είναι ένα κομμάτι της αντίδρασης και της αντεπίθεσης. Πού στην ευχή είναι οι περίφημοι Έλληνες χάκερ να κάνουν τους “εταίρους” μας να τρέχουν και να πετύχουν αποτέλεσμα πιο χρήσιμο από χίλες διαδηλώσεις; Επίσης, αδυνατώ να καταλάβω πώς θα καταπολεμηθεί η ανεργία, περπατώντας από την Πάτρα ως την Αθήνα. Χώρια που εγώ είμαι κατά της εργασίας και πιστεύω πως κανείς δεν πρέπει να δουλεύει. Θυμήθηκα την πορεία των Ισπανών ανθρακωρύχων που περπάτησαν 400 χιλιόμετρα μέχρι τη Μαδρίτη, για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να δουλεύουν κάτω από τη γη σαν ποντίκια. Εν τω μεταξύ, είναι προφανές από τα Panama Papers αλλά και από το γεγονός πως 62 άνθρωποι έχουν περισσότερο πλούτο από τον μισό πληθυσμό της γης, πως μπορεί να υπάρχει βασικό εισόδημα για όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Αλλά ο καθένας θέλει πίσω τη ζωή του. Προσοχή, όχι τις ζωές μας, την ζωή μου. Όχι τη χώρα μας, την ζωή του. Δηλαδή, να διαδηλώνεις για την πάρτη σου, και να νομίζεις πως κάνεις επανάσταση. Και να περνάει η ζωή σου, και να παραμένεις ηλίθιος. Όχι τίποτε άλλο, αλλά όλοι αυτοί οι τύποι νομίζουν ότι είναι και πρωτοποριακοί. Εγώ λέω να κατέβω στην επόμενη διαδήλωση με πλακάτ που θα γράφει “Θέλω μια δουλειά για να συνεχίσω να είμαι δούλος”. Νομίζω πως θα γνωρίσω την αποθέωση, για το επαναστατικό μου σύνθημα. Σ.Α.Μ. άντε να φύγεις ξανά με το καλό, γιατί η Ελλάδα είναι τοξική. Βλάπτει σοβαρά την υγεία. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.