Σκέψεις από την πλατεία

Την περασμένη Κυριακή, πήγα στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για το Ασφαλιστικό. Δεν ξέρω γιατί πήγα. Όλο λέω πως δεν θα πάω ξανά σε διαδήλωση αλλά όλο και πάω. Υποθέτω πως, για λόγους συνείδησης, ήθελα να είμαι μπροστά στη Βουλή, όταν ψηφιζόταν το Ασφαλιστικό. Για να ξέρω πως ήμουν τουλάχιστον εκεί.

Πέρασα πολύ ωραία στην διαδήλωση γιατί ήμουν με την Δέσποινα Κουτσούμπα και τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο. Πάντα περνάω πολύ ωραία μαζί τους.

Στη διάρκεια της συγκέντρωσης, κοιτούσα τους ανθρώπους.

Ήττα. Αυτό. Μόνο αυτό.

Οι περισσότεροι ήταν μιας κάποιας ηλικίας, ενώ οι νέοι απουσίαζαν.

Φυσικά, η συγκέντρωση ήταν πολύ μικρή.

Συνθήματα δεν ακούστηκαν. Πηγαδάκια και ανάλυση. Και άδεια βλέμματα. Ένα “τι κάνω εγώ εδώ;”.

Η συγκέντρωση ζωντάνεψε με κάτι μικροεπεισόδια με τους αναρχικούς και τα ΜΑΤ, αν και η πιο ωραία φάση -από αυτές που αντιλήφθηκα εγώ τουλάχιστον- ήταν όταν μια ομάδα αναρχικών πήγε να την πέσει σε έναν τύπο που καθόταν σε καφέ της πλατείας Συντάγματος επειδή κρατούσε μια ελληνική σημαία αλλά δεν συμφώνησαν αν πρέπει να τον δείρουν, οπότε δεν τον έδειραν και πλακώθηκαν μεταξύ τους.

Καθώς κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου, σκεφτόμουν πως αυτό που συμβαίνει είναι μια παράσταση.

Δηλαδή, η κυβέρνηση κάνει πως είναι κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει πως είναι αξιωματική αντιπολίτευση και πως διαφωνεί με την κυβέρνηση· βέβαια, αν ήταν ανάποδα, θα έπαιρνε η μία τον ρόλο της άλλης: αυτοί που ψήφισαν το νομοσχέδιο θα έλεγαν όχι και αυτοί που δεν το ψήφισαν θα έλεγαν ναι.

Εμείς απέξω κάναμε πως διαδηλώνουμε.

Οι αναρχικοί έκαναν πως είναι πολύ θυμωμένοι.

Οι αστυνομικοί έκαναν πως αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς.

Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα.

Η Ελλάδα κάνει πως είναι ανεξάρτητη χώρα, ενώ είναι και επίσημα προτεκτοράτο.

Όλοι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν και πριν, αδιαφορώντας για το ότι δεν μετράει ούτε η δική τους άποψη, ούτε της κυβέρνησης.

Φυσικά, κανείς δεν κάνει κουβέντα για αυτό το θέμα. Οι πάντες προσποιούνται πως όλα είναι όπως πριν. Δεν είναι.

Αν κάτι συνειδητοποίησα μετά την χρεοκοπία της χώρας -και βλέποντας τον τρόπο που αντέδρασαν οι Έλληνες-, είναι πως οι Έλληνες δεν είναι ένας λαός. Οι Έλληνες είναι πολλοί και διαφορετικοί λαοί. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να αντιδράσουν συλλογικά.

Επίσης, συνειδητοποίησα το μίσος των Ελλήνων μεταξύ τους.

Βαθύ μίσος. Απερίγραπτο.

Ο στόχος των περισσότερων Ελλήνων δεν είναι η εξουσία αλλά ο άλλος Έλληνας.

Αυτό εξηγεί τα πάντα.

Προφανώς, όλη αυτή η υστερία περί αλληλεγγύης που υπήρξε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια -στα λόγια μόνο-, είχε στόχο να κρύψει αυτό το μίσος.

Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι κανούργιο.

Αυτό ήταν που έκανε τον Διονύσιο Σολωμό να γράψει στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν:

“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”.

Όχι, Νιόνιο μου, δεν τους πρέπει.

Άσε που δεν την θέλουν κιόλας.

Αν την ήθελαν, θα την διεκδικούσαν.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.