Δυο κορίτσια στην παραλία
Είναι μια ήσυχη ημέρα, είμαι στην παραλία, έχω βρει το ωραίο και ήσυχο σημείο -μακριά από τους ανθρώπους- και διαβάζω το βιβλίο μου. Ρίχνω και τις βουτιές μου, τέλεια.
Όπως διαβάζω, βλέπω κίνηση στα δεξιά μου.
Πλησιάζει μια γυναίκα γύρω στα 30.
Σταματάει μπροστά μου, απλώνει την πετσέτα της, γδύνεται και μπαίνει στην θάλασσα. Όπως την γέννησε η μαμά της. Μόνο κάπως πιο μεγάλη.
Την κοιτάω. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ακριβώς μπροστά μου.
Βγαίνει από την θάλασσα, μου λέει “hi”, της λέω “hi there” με χαμόγελο.
Σκουπίζεται, ξαπλώνει. Ανάσκελα.
Έχει κορμάρα. Ξανθά μακριά μαλλιά, αδύνατη, κρεατωμένη στα σωστά σημεία, καλλίπυγος, ευνοημένη μάλλον από τη φύση γιατί δεν μοιάζει από τα κορίτσια που ιδρώνουν στα γυμναστήρια.
Κοιτάω την παραλία αριστερά, κοιτάω δεξιά, είναι άδεια.
Και ήρθε και έκατσε μπροστά μου. Είναι φαρδιά η παραλία αλλά έκατσε ακριβώς μπροστά μου.
Ξαφνικά, αισθάνομαι πολύ παιδαράς και σίγουρος για τον εαυτό μου. Αισθάνομαι θεός.
Με κυνηγάνε τα θηλυκά στις ερημιές να με …διακορεύσουν.
Ενώ ζω στιγμές τεράστιας αυτοπεποίθησης, βλέπω κίνηση στα αριστερά μου.
Ξανθιά, κοντά μαλλιά, αθλητικό κορμί με ελάχιστα κιλά παραπάνω. Το σώμα που μου αρέσει. Κρεβατογεμίστρα.
Μάλλον Γερμανίδα. Λίγο πάνω από τα 30 αλλά μπορεί και να με ξεγελάει το σώμα της.
Απλώνει την πετσέτα της λίγο πιο αριστερά από μένα και μπροστά μου.
Γδύνεται, μπαίνει στην θάλασσα.
Έχω απογειωθεί. Αισθάνομαι γαμάτος. Ο μοναδικός άνδρας στον κόσμο. Και δεν ξέρουν καν το υπέροχο, μοναδικό και λαμπερό μυαλό μου. Με θέλουν μόνο για το κορμί μου.
Βγαίνει από την θάλασσα, κάθεται στην πετσέτα, κοιτάει προς τα εμένα και μετά προς την κοπέλα.
Τις φαντάζομαι να ξεμαλλιάζονται για το ποια θα κερδίσει το θεϊκό κορμί μου, κι εγώ να μπαίνω στη μέση, να τις χωρίζω και να τους λέω “κορίτσια, μην τσακώνεστε, όλοι οι καλοί χωράνε”.
Γυρίζω μπρούμυτα, για να ξεμαλλιαστούν με την ησυχία τους για πάρτη μου, και βάζω μουσική στα ακουστικά, γιατί αισθάνομαι κολακευμένος αλλά δεν μπορώ και τις υστερίες.
Όταν γυρίζω, βλέπω την κρεβατογεμίστρα να πασαλείβει με λάδι την πλάτη του γκομενακίου.
Οπ, τι έγινε ρε παιδιά;
Μιλάνε αγγλικά. Ακούω ό,τι λένε. Η κρεβατογεμίστρα είναι Γερμανίδα, η άλλη είναι Δανέζα.
Μπαίνω στην θάλασσα, δεν γυρνάνε ούτε το κεφάλι τους να με κοιτάξουν.
Μετά από λίγο μπαίνουν κι αυτές στην θάλασσα και αρχίζουν τα παιχνίδια με το νερό. Εμένα δεν με παίζουν. Θα πάρω την θάλασσά μου και θα φύγω.
Βγαίνω από την θάλασσα, βγαίνουν κι αυτές.
Οι πετσέτες τους είναι πια δίπλα η μια στην άλλη. Κολλητά.
Τις κοιτάω που μιλάνε, γελάνε, αγγίζονται και περνάνε καλά. Με αυτό τον τρόπο που έχουν τα κορίτσια.
Τις ζηλεύω λίγο. Με την καλή έννοια.
Δεν έχω ξαναδεί γυναίκα να καμακώνει γυναίκα. Τουλάχιστον μπροστά μου. Είναι κάπως διαφορετικό.
Τα κορίτσια φεύγουν παρέα.
Έχω πάλι όλη την παραλία δικιά μου αλλά η αυτοπεποίθησή μου έχει καταβαραθρωθεί.
Εντάξει, δεν το παίρνω και προσωπικά. Και ο Τζορτζ Κλούνεϊ να ήμουν, δεν θα τις ενδιέφερα.
Το απόγευμα πίνουμε καφέ με μια παρέα σε ένα καφέ πίσω από την παραλία, και τα κορίτσια τσιμπολογάνε στο διπλανό τραπέζι.
Πίνουν ούζο, οπότε τους στέλνω ένα καραφάκι ούζο, να το πιουν στην υγειά μου.
Όντως, σηκώνουν τα ποτήρια τους προς εμένα, σηκώνω κι εγώ το νερό της παρηγοριάς, χαμογελάμε.
Στην υγειά μας, βρε παιδιά!
(Η ιστορία έχει και συνέχεια. Η κρεβατογεμίστρα Γερμανίδα έκανε διακοπές με τον άνδρα της. Υποθέτω πως οι αμφισεξoυαλικοί άνθρωποι είναι πολύ περισσότεροι από όσο νομίζουμε. Ίσως να ήταν ήταν πάντα έτσι αλλά τα κοινωνικά ταμπού να μην επέτρεπαν να φανεί. Το αξιοσημείωτο είναι πως μάλλον -δεν είμαι και σίγουρος- κάποιοι από τους συντρόφους των αμφισεξoυαλικών ανθρώπων γνωρίζουν τις επιθυμίες των συντρόφων τους και τις αποδέχονται. Ζούμε σε έναν νέο κόσμο. )
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.