Ελλάδα είναι ο τόπος που ο καθένας κάνει και από ένα κόμμα και τελικά κυβερνούν οι δανειστές

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Υπέροχο το κείμενο του Ηλία -που διαδέχθηκε εκείνο του Μάρκου.
‘Ετσι ακριβώς αισθάνομαι -και το έχω εκφράσει άπειρες φορές.

Ξέρετε, πολλοί ‘Ελληνες δεν αντιλαμβάνονται, όμως, γιατί τα λέμε αυτά.

Νομίζουν πως είμαστε απέναντί τους.

Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού ή του Αιγαίου, μπορεί.

Απέναντί τους, όμως;

Εσύ έγραψες ότι το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ.
Γιατί όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει.

Δηλαδή ο Σεφέρης τα έγραψε το 1936, με τον τρόπο του κυριολεκτικά.

Ο δε Γκάτσος σε ένα τετράστιχο;

“Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα `ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;”

Αυτά πολλοί άνθρωποι δεν τα αντιλαμβάνονται

.
Νομίζουν πως το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον τους κι εμείς μαζί του.

Να μου πεις, εδώ δεν αντιλαμβάνονται το ξεπούλημα της πατρίδας τους, θα καταλάβουν τι λέει ο διπλανός όταν εκφράζει ανοιχτά τις σκέψεις του;

Πάντως, περίμενες τουλάχιστον να υπάρχει μια κατανόηση για όσους πάμε έξω.

Δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς, αρκεί να σε καταλαβαίνει, όπως καταλαβαίνω εγώ αυτόν που θέλει να μείνει -όσο λάθος και αν το βρίσκω.

Ούτε αυτό.

Ο καθένας που αναρωτιέται γιατί δεν κάθομαι να αγωνιστώ, αλήθεια το κάνει ποτέ για τον εαυτό του;

Εντάξει, εγώ είμαι δειλός και την κοπάνησα και να το πω έτσι για χάρη της συζήτησης.

Εσύ που με κατακρίνεις, τι ακριβώς κάνεις διαφορετικά μένοντας πίσω;

Μήπως καταλάβουμε επιτέλους γιατί δεν υπάρχουν αντιδράσεις στην Ελλάδα.

Αλλά τώρα περιμένουμε την ανάπτυξη.

Μάλιστα, όταν έρθει, θα βγει η Βόσσου μαζί με τον Αλέξη στο Σύνταγμα -ή με τον Κούλη αν την κάτσει πιο καλά στους δανειστές- και θα τραγουδήσουν το γνωστό άσμα: “Θα ‘ναι σαν να μπαίνει η ανάπτυξη, θα είναι ουρανού κατάνυξη.”

Και το ΚΚΕ θα βγει να καταγγείλει τα botox της Βόσσου και τον καπιταλισμό που σκεβρώνει την γυναίκα μετά τα 40.

Ενώ η ΝΔ θα οργανώσει αντισυγκέντρωση γιατί απειλείται η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας με κεντρικό σύνθημα “δώστε κουτόχορτο offshore στο λαό”.

Μεταξύ μας: στα παπάρια μου για τα κόμματα και την πολιτική σκηνή του προτεκτοράτου.

Ούτως ή άλλως, οι βουλευτές απλά υπογράφουν κάθε μήνα χιλιάδες σελίδες νόμων που έρχονται απ’ έξω και από τις αγορές.

‘Οπως είπε εύστοχα ο Jo Di: “Ελλάδα είναι ο τόπος που ο καθένας κάνει και από ένα κόμμα και τελικά κυβερνούν οι δανειστές.”

Θα συμφωνήσω κιόλας σε κάτι κομπανιέρο, πως τα πρώτα χρόνια των μνημονίων τα πρόσωπα ήταν διαφορετικά, αν και δεν εννοούσα αυτό όταν σχολίασα τα πρόσωπα στη Γαλλία.

Η κατρακύλα στην Ελλάδα ουσιαστικά ξεκίνησε μετά το 2011, κυρίως μέσα στο 2012.

Επειδή αν το αναλύσουμε -όχι άλλη ανάλυση- θα τελειώσουμε αύριο, ας μείνουμε στο αποτέλεσμα, που ήταν η εκκωφαντική σιωπή που διαδέχθηκε τις εκδηλώσεις οργής και τις ανούσιες 24ωρες απεργίες αντί μιας γενικευμένης απεργίας διαρκείας.

Ειδικά, τον τελευταίο χρόνο με το ΣΥΡΙΖΑ, ισοπεδώθηκαν τα πάντα.

Λες και όλες οι κινηματικές δράσεις στηριζόντουσαν στον ερχομό της ελπίδας.

Και όταν αυτή έγινε λεπίδα, βγάλαμε και οι τελευταίοι το σκασμό.

Αυτό που αντικρύζω σήμερα δεν είναι κίνημα αλλά support group, μετά συγχωρήσεως.

Θυμήθηκα και τον Ηλεκτρικό Θησέα του Παύλου Σιδηρόπουλου, ένα τραγούδι του 1987, ευχαριστώ τον αναγνώστη που μου το θύμισε.

‘Εχει δυο τετράστιχα το τραγούδι, σκέτη απόλαυση:

“Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;”

Τα υπόλοιπα τα βρίσκετε με μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ -στην εποχή του διαδικτύου βρίσκεις τα πάντα, αρκεί να θες.

Αυτό πάντως που δεν κάνει εντύπωση -ενώ θα έπρεπε- είναι το γεγονός ότι παραμένουν επίκαιρα τα τραγούδια και τα ποιήματα που γράφτηκαν πριν από τριάντα και περισσότερα χρόνια.

Γιατί συμβαίνει αυτό, άραγε;

Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη που είναι κολλημένη στα ίδια και τα ίδια.

Εντάξει, καπιταλισμός παντού και τα σχετικά, αλλά η Ελλάδα είναι μια κατηγορία μόνη της.

Δεν θέλει να μάθει από την ιστορία της και είναι καταδικασμένη να την επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, και μυαλό δεν βάζει.

Και δεν συνειδητοποιεί κανείς τι είναι αυτό που διώχνει διαχρονικά τους ‘Ελληνες προς τα έξω -και όχι μόνο τους ‘Ελληνες, ούτε οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο πρόσφυγες δεν θέλουν να κάτσουν στην Ελλάδα.

Και τελικά, όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει.

Θέλω να πω σε αυτό το σημείο πως καλό θα ήταν οι ‘Ελληνες να πάψουν να νομίζουν πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους.

Αν δεν ματώσουν, αν δεν διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, δεν πρόκειται κανείς να τους λυπηθεί.

Μάλιστα, όσο περισσότερο αδιάφορα συμπεριφέρονται, τόσο πιο αδιάφοροι θα είναι οι άλλοι προς αυτούς.

Γιατί πως περιμένεις να σε σεβαστεί ο άλλος, όταν δεν σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;

Η χώρα θα είναι προτεκτοράτο για όσο καιρό οι κάτοικοι της θα συμπεριφέρονται σαν δούλοι.

Και όπως πολύ σωστά έγραψε ο Ηλίας, πάνω στον σταυρό όλο το βράδυ και θα έχεις ξεψυχήσει μέχρι το πρωί.

Δεν γίνεται να καίγεται το δάσος από άκρη σ’ άκρη και να περιμένεις να σωθείς επειδή κάθεσαι στο ξέφωτο.

Οι ‘Ελληνες νομίζουν πως θα σώσουν τα σπίτια τους, τις συντάξεις τους, τις δουλειές τους, την περιουσία τους σε μια ξεπουλημένη χώρα.

Αυτό πραγματικά με ξεπερνάει.

Αλλά δεν απογοητεύομαι.

Για κάποιον λόγο, είμαι πολύ χαλαρός τελευταία.

Παρ’ ότι θα πάρουν τώρα σειρά τα εργασιακά, αργότερα τα επιδόματα, η Υγεία, η Παιδεία και γενικά δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο.

Και δεν είμαι χαλαρός επειδή θα είμαι μακριά.

Αλλά οι ‘Ελληνες δεν νοιάζονται οπότε τζάμπα τα λέμε.

Ξέρω πως ακούγεται “εξυπναδίστικο”, αλλά γύρισα στην Ελλάδα, πάλεψα όσο μπορούσα, και το μόνο που έβλεπα τους τελευταίους μήνες ήταν η αποδοχή της ήττας.

Και είναι γεγονός πως η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει.

Θέλει να αλλάξουν όλα χωρίς να αλλάξουν.

Βοήθεια, θα τρελαθώ.

Εφτά χρόνια κοντεύουν από την παράδοση της χώρας στους δανειστές.

Δεν οδηγήθηκε κανείς στη δικαιοσύνη, πλην του Παπακωνσταντίνου ο οποίος έφαγε την εξοντωτική ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή.

Δεν τιμωρήθηκε κανένα από τα δυο κόμματα εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία του 2010 -ακόμα και το ΠΑΣΟΚ άλλαξε όνομα και συνεχίζει ακάθεκτο ως ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ανατράπηκε καμία απολύτως πολιτική και δεν άνοιξε ρουθούνι.

‘Ολη η σαπίλα της χώρας συνεχίζει ανενόχλητη το έργο της.

Μόνο ο Σημίτης λείπει να γυρίσει για να είναι μετά η Ελλάδα, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Αλλά οι ‘Ελληνες αναρωτιούνται γιατί η χώρα τους είναι έτσι.

‘Ελα ντε, γιατί, πέφτω από τα σύννεφα.

Στο μεταξύ, χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν στο εξωτερικό, αυτοεξόριστοι και πληγωμένοι -δεν ήθελαν να φύγουν, να δω σε πόσες δεκαετίες θα το καταλάβουν κάποιοι.

Με ξεπερνάει που μέχρι και ο ΓΑΠ κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά το πρόβλημα των ιθαγενών είναι ο μετανάστης που ήρθε στη χώρα τους ή αυτός που έφυγε για μια καλύτερη ζωή.

Οπότε σκέψου λίγο ρε -εσένα λέω που με βρίζεις γιατί έφυγα- πριν ξεστομίσεις την ατάκα σου για Παρίσια και γιατί δεν κάθομαι να πολεμήσω.

Εξάλλου, από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή.

Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια.

Και το ξαναγράφω πως η ζωή είναι πολύ μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι.

Αλλά είναι και πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή.

Οι ‘Ελληνες κατάφεραν να την κάνουν ένα θλιβερό καρναβάλι, εύγε.

Και ας σπαστούν με μένα πάλι ή με σένα κομπανιέρο που τα ανεβάζεις, αλλά εγώ θα λέω πάντα αυτά που σκέφτομαι.

Στο μεταξύ, βλέπω αυτές τις μέρες πως η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Από την μια είναι υγεία που ζούνε τη ζωή τους παρά την επιδρομή των μέτρων, αλλά από την άλλη είναι και αρρώστια γιατί κάποια στιγμή θα έρθουν και για εκείνους.

Λαός που θυσιάζει την ελευθερία για την καλοπέραση/ασφάλεια ή το ανάποδο, δεν αξίζει να έχει τίποτα από τα δυο, νομοτελειακό.

Και γράφε Πιτσιρίκο, γράφε χαχαχα.

(Συγγνώμη πάλι για τις μπερδεμένες σκέψεις, ελπίζω να βγάζω άκρη)

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, δεν ντρέπεσαι, ρε αλήτη, που έφυγες και δεν έκατσες στην Ελλάδα να πολεμήσεις, όπως πολεμούν μέρα-νύχτα αυτοί που έμειναν; Άρη, μην δίνεις σημασία τι γράφει ο ένας και ο άλλος. Εγώ αυτό κάνω 11 χρόνια. Αδιαφορώ. Αν έδινα σημασία στα σχόλια του καθενός, θα είχα σταματήσει από την πρώτη εβδομάδα. Αυτό είναι το καλό του να μη έχεις αφεντικό, γιατί, διαφορετικά, μπορεί να με έπαιρνε τηλέφωνο ο Κοντομηνάς και να μου έλεγε να ζητήσω συγγνώμη που λέω αυτά που σκέφτομαι και πιστεύω εγώ, και όχι αυτά που συμφέρουν αυτόν. Επίσης, συγγνώμη, δεν ακούγεται όμορφα αυτό που θα γράψω -και υποτίθεται πως πρέπει να κολακεύεις τους αναγνώστες σου αλλά αυτό εμένα μου προκαλεί εμετό-, αλλά πόση σημασία να δώσεις σε ανθρώπους που έχουν φάει μια χρεοκοπία και τέσσερα Μνημόνια σε έξι χρόνια και ακόμα λένε τις ίδιες ανοησίες και τις ίδιες δικαιολογίες που έλεγαν πριν από έξι χρόνια; Πόση σημασία να δώσεις στη γνώμη ανθρώπων που θέλουν να είναι δούλοι; Γράφε λοιπόν εσύ και μην μπαίνεις στην διαδικασία να απαντάς σε σχόλια στο Facebook. Αυτά είναι για αργόσχολους – τίγκα η χώρα. Άρη, χώνε, χώνε! Η ζωή είναι μικρή για να ασχολούμαστε με τις γνώμες των άλλων. Ας κάνουν ένα μπλογκ -τζάμπα είναι- κι ας τις γράψουν τις γνώμες τους. Εδώ λέμε τις δικές μας γνώμες. Και σε όποιον αρέσουμε. Αρέσουμε σε πολλούς. Να είσαι καλά, Άρη. Α, σου έφαγα το ποίημα στο τέλος γιατί, βρε αγόρι μου, δεν χρειάζεται σε κάθε κείμενο ένας Σεφέρης, ένας Λειβαδίτης κι ένας Μπρεχτ. Εμείς γράφουμε καλύτερα!!! Και είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.