Η ιστορία της κάθε πικραμένης

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Θα σου μιλήσω για τον πιο μακρινό, τον πρώτο μου έρωτα.
Όταν τελείωσα το σχολείο, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πήγα για κάποιους μήνες στην Αμερική. Εκεί ερωτεύτηκα για πρώτη φορά έναν άντρα αρκετά μεγαλύτερό μου, φίλο αυτών που με φιλοξένησαν.

Κάτω από το ένα ολόγιομο φεγγάρι, που όπως το έχω τώρα στο μυαλό μου, νομίζω ότι αν άπλωνα το χέρι μου θα το άγγιζα, μου μίλησε με τα ωραιότερα λόγια που μου έχει μιλήσει ποτέ άντρας.

Πρωτόγνωρα συναισθήματα, πρωτόγνωρες εμπειρίες.

Μετά από λίγο καιρό άρχισε να γίνεται αρκετά συγκρατημένος. Πριν φύγω μου είπε ότι θα έρθει σύντομα στην Ελλάδα να με δει. Και να με πάρει πίσω, συμπλήρωσε χαμογελώντας.

Γύρισα Ελλάδα τον Οκτώβριο, μια ηλιόλουστη, ζεστή μέρα κι ενώ στην Αμερική από αρχές Σεπτεμβρίου είχε αρχίσει για τα καλά το κρύο.

Καθόλου “homesick”, όπως με ρωτούσαν συνέχεια οι Αμερικανοί, πως μπορείς να είσαι “homesick” στα 18 σου; Με πολύ βαριά καρδιά γύρισα και δεν έφταιγε μόνο ο έρωτας.

Ήταν και η σκέψη πως γυρίζω σε μία χώρα που είναι 100 χρόνια πίσω από την πολιτεία που βρισκόμουν. Έτσι έλεγα στους φίλους μου και εκνευρίζονταν.

Ήταν τα απλά· το λεωφορείο που πέρναγε πάντα στην ώρα του και το καλημέρισμα από την χαμογελαστή οδηγό, η καθαριότητα των δρόμων, η υπομονή και η ευγένεια των ανθρώπων, η άνεση και η φυσικότητα με την οποία με δέχονταν σε κάθε παρέα, το ενδιαφέρον για τη χώρα μου, ακόμη και από αυτούς που δεν ήξεραν καν πού πέφτει, η πολυπολιτισμικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η απλότητα.

Μιλώντας για απλότητα, ζήτησα με το πού έφτασα σίδερο και μου το έδωσαν στο κουτί. Το είχαν χρόνια, αλλά δεν το είχαν χρησιμοποιήσει. Πριν καιρό ξεκίνησα καμπάνια κατά του σιδερώματος, η οποία δεν βρήκε, όμως, ανταπόκριση.

«Δεν προλαβαίνω, έχω σιδέρωμα». Νομίζω ότι, αν από κάποιες γυναίκες στερήσεις το σιδέρωμα, τους στερείς τη μισή τους υπόσταση.

Στο σχολείο ένας φιλόλογος μου διόρθωσε κάποτε μία έκθεση και σχολίασε: 44«Ως συνήθως, το ξεκίνησες καλά, συνέχισες με ό,τι ασυναρτησία σου ερχόταν στο μυαλό και προς το τέλος θυμήθηκες το θέμα και προσπάθησες να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα».

Ούτε ψυχογράφημα να μου έκανε. Τον θυμάμαι κάθε φορά που σου γράφω.

Μαζεύομαι , λοιπόν, στο θέμα μας. Θα σου κάνει εντύπωση αυτό που θα σου πω.

Θυμάμαι πολύ έντονα το αίσθημα της δυσαρέσκειας για αυτόν τον εκτυφλωτικό ήλιο μόλις βγήκα από το αεροπλάνο.

Σαν τον ήλιο που προκαλεί ξεραΐλα, που κάνει τη σκόνη να κάθεται, ζαβλάκωμα.

Επιστροφή στον ζαβλακωμένο κόσμο. Κάτι τέτοιο πρέπει να σκεφτόμουν. Το πιθανότερο είναι ότι, απλά, δεν ταίριαζε με τη διάθεσή μου.

Εκείνες τις μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, λεγόταν “Πάθος”, δεν θυμάμαι συγγραφέα, μια Γαλλίδα ήταν.

Μίλαγε λίγο πολύ για τον έρωτα που η απόσταση δε σου επιτρέπει να διεκδικήσεις. Έκλαιγα πάνω στο βιβλίο και πόναγε το σώμα μου. Τις πρώτες μέρες ξυπνούσα από ένα βάρος στο στήθος μου. Τι πρωτόγνωρα συναισθήματα!

Τώρα τα αναπολώ με χαμόγελο, τότε ήθελα να πεθάνω. Ήμουν χωρίς τον έρωτά μου, σε μια χώρα με περίεργους ανθρώπους.

Τελικά, είχα από πάντα θέμα με τους Έλληνες.

Η έναρξη της φοιτητικής ζωής με έκανε να ξεχαστώ για τα καλά.

Μετά από ένα χρόνο μίλησα στο τηλέφωνο με τον Ρ. Σχεδίαζε να έρθει στην Ελλάδα. Εγώ, στο μεταξύ, είχα πέσει στον έρωτα ενός συμφοιτητή μου.

Για κάποιο ανώριμο λόγο, που μου προκαλεί τεράστια οργή ακόμη και σήμερα, αποφάσισα πως δεν είναι σωστό να τον απατήσω.

Είπα του Ρ. ότι δεν μπορώ να τον δω. Σήμερα ξέρω μόνο ότι μετά από λίγα χρόνια παντρεύτηκε και έχει δύο παιδιά.

Έτσι έμεινε για πάντα ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο εξιδανικευμένος. Μαζί με αυτόν εξιδανίκευσα και την Αμερική.

Και όπως μπαίναμε σιγά σιγά στα χρόνια της ευμάρειας και της ανοησίας, άρχισα σιγά σιγά από ροκ να μεταλλάσσομαι σε μοντέρνα κοπέλα της εποχής μου. Ξόδεψα άπειρα λεφτά σε αηδίες και μεγαλώνοντας δεν άφησα μικροαστική συνήθεια για συνήθεια που να μην υποκύψω.

Κάποια στιγμή μου ξανάρθαν στο μυαλό σκέψεις για το πώς θα ήταν η ζωή μου αν τότε που το ‘χα εύκολο, γιατί τώρα δεν το ‘χω, με έπαιρνε ο έρωτας κοντά του στα ξένα.

Θα είχα παραμείνει ροκ, σκέφτομαι, θα είχα αποφύγει άπειρες κακές και ανούσιες συναναστροφές, θα μπορούσα να έχω καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη, δεν θα με είχε εξαντλήσει αυτή η χώρα, δεν θα είχα κάνει τόσους συμβιβασμούς, δεν θα με εκνεύριζαν τόσο οι πολίτες της, θα έβρισκα ή θα τα έβρισκα καλύτερα με τον εαυτό μου.

Τελικά, νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα κακά που σου κάνει αυτή η χώρα είναι ότι δεν σε βοηθάει καθόλου να βρεις τον εαυτό σου.

Τώρα, αν όλα αυτά είναι δικαιολογίες γιατί κοντεύω σε ηλικία θανάτου και ακόμη νιώθω, συχνά πυκνά, ότι θέλω να κάνω τα πάντα και μαζί τα αντίθετά τους κι αν είναι δυνατόν ταυτόχρονα, ας μη γίνει θέμα.

Για το γάμο έχω να πω ότι το μέιλ του Ηλία είναι πολύ ωραίο. Αυτό! ΟΚ, ας πω κάτι παραπάνω.

Η ξενιτιά δένει τους ανθρώπους ακόμα πιο πολύ. Έχω την αίσθηση ότι οι ξενιτεμένοι δύσκολα χωρίζουν.

Εξάλλου, δε μεταναστεύεις με τον άλλον, αν δεν είσαι σίγουρος για τα αισθήματα και των δύο.

Νομίζω ότι αυτό φταίει στην αναγνώστρια που την πήρατε απ’ τα μούτρα. Αν της το ζήταγε ο έρωτας της ζωής της θα έφευγε. Γιατί να φταίει αυτή που ψάχνει ηλίθιες, ΟΚ, δικαιολογίες να μη φύγει μαζί του και να μην φταίει αυτός που δεν φεύγει; Ποιος καταπιέζει ποιον;

Όταν αποκτάς παιδιά, συνειδητοποιείς την ασημαντότητα και τη γελοιότητα όλων των άλλων μορφών δέσμευσης.

Ξέρω, βέβαια, και κάποιες γυναίκες, κυρίως, που δεν μπορώ να τις φανταστώ εκτός γάμου. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν.

Από την άλλη, -δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι κάποιοι άνθρωποι είναι απροσάρμοστοι, εγωιστές με το να θέλουν να κάνουν πράγματα αποκλειστικά για τον εαυτό τους, τα ζώδια, δυσκολεύομαι να βρω τώρα πιο επιστημονική απάντηση – θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου στη φύση του ανθρώπου η συγκατοίκηση που επιβάλλει ο γάμος.

Ο καθένας, λογικά, θα πρέπει να έχει το χρόνο και κυρίως, τον χώρο του.

Ο γάμος δε θα ήταν, ίσως, τόσο ανυπόφορος αν έμεναν σε διαφορετικά σπίτια.

Αλλά η ουσία του γάμου αυτή είναι: Να τρως τον άλλον στη μάπα ανά πάσα ώρα και στιγμή, θες δε θες. Και να έχεις το σεξ εξασφαλισμένο. Αυτό.

Αναπολώντας τους περασμένους έρωτες, μου έρχονται στο μυαλό δύο φράσεις:

Η μία είναι της Μήδειας, όπως την είχε αποδώσει η Μαλβίνα : «Άντρας που δεν είναι τώρα δεν ήταν ποτέ». Τόσο ψυχρά, τόσο απλά.

Παρεμπιπτόντως, πόσο λείπει αυτή η γυναίκα από αυτόν τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια;

Μια γυναίκα που είχε κάνει σημαία της το ότι «τον έρωτα πρέπει να τον ζεις με όλο το θάνατο που κουβαλάει». Αυτή είναι η δεύτερη. Αλλά αυτές είναι άλλες ιστορίες.

Τα φιλιά μου

Κ.

Σημείωση: Για εσωτερική κατανάλωση μου κάνει, γι’ αυτό δε βάζω τίτλο. Ωστόσο, αν χρειαστείς τίτλο βάλε ότι θες. Όπως για παράδειγμα “Η ιστορία της κάθε πικραμένης”.

(Αγαπητή φίλη, ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι Ο έρωτας. Έχω εντυπωσιαστεί από φίλους -που είναι σε γάμο η σε σχέση- που μου λένε ποια γυναίκα θα ήθελαν. Δεν μιλάμε για σταρ του Χόλιγουντ, μιλάμε για γυναίκες που είναι γύρω μας. Το εντυπωσιακό είναι πως οι περισσότεροι πιστεύουν πως αυτή η γυναίκα που θέλουν κολασμένα είναι πολύ καλύτερη από αυτούς. Παίζει πολύ στους μεγάλους έρωτες να πιστεύεις πως ο άλλος είναι καλύτερος από εσένα και του αξίζει κάτι καλύτερο από εσένα , ενώ παίζει πολύ και το “Εμένα θα γυρίσει να κοιτάξει τώρα αυτή η θεά;”. Ακόμα και άνθρωποι με τρελή έπαρση και αυτοπεποίθηση, παθαίνουν κρίση χαμηλή αυτοεκτίμησης, όταν ερωτεύονται. Είναι πολύ ανθρώπινο αυτό. Βέβαια, οι περισσότερες γυναίκες ερωτεύονται με το αυτί -το γράψατε κι εσείς-, αν και με την αμερικανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και τον ανάποδο σεξισμό, πήξαμε στις γυναίκες που έλεγαν “το πρώτο πράγμα που κοιτάω σε έναν άνδρα είναι ο κώλoς του”. Κοίτα, κι αν περιμένεις αρκετή ώρα θα δεις και μια κουράδα. Αν είναι ωραία, είναι ο έρωτας της ζωής σου. Τι παπαριές λένε οι άνθρωποι; Κι εγώ γιατί σας γράφω όλα αυτά τα άσχετα τώρα; Θα με μαλώσει κι εμένα ο καθηγητής σας. Πάντως, την δική μου έκθεση την διαβάζαμε πάντα στο σχολείο. Οι καθηγητές μου πίστευαν σε εμένα, εγώ δεν με πίστευα. Την φράση που απέδωσε η Μαλβίνα, εγώ την έχω κάνει “άνθρωπος που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ”. Σκληρό αλλά σε βοηθάει να γλιτώνεις χρόνο και να πηγαίνεις παρακάτω. Μη μετανιώνετε για τίποτα. Ένα παιχνίδι είναι η ζωή. Ωραίο παιχνίδι, όμως. Να είστε καλά, Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.