Με τον έρωτα, τσίμπησα

Πιτσιρίκο, ενώ σε διαβάζω χρόνια, δεν σκέφτηκα ποτέ να σου γράψω. Με τον έρωτα όμως, τσίμπησα.
Είμαι 40 και τώρα πια (νομίζω ότι) ξέρω γιατί δεν έχω αγαπηθεί, όπως θα ήθελα να αγαπηθώ. Γιατί ο έρωτας και η αγάπη, έχουν ένα δομικό στοιχείο: την αποδοχή.

Το να είναι κανείς διατεθειμένος να δει τον άλλον γι’ αυτό που είναι πραγματικά, να τον αναγνωρίσει, να τον αποδεχτεί και να τον αγαπήσει έτσι ακριβώς.

Με όλα του τα ελαττώματα, τα σύνδρομα, τις αδυναμίες, τις αντιθέσεις και τις συνθέσεις.

Συνήθως όμως, ερωτευόμαστε το φαντασιακό μας. Και μας ερωτεύονται γι’ αυτό που θα ήθελαν να είμαστε.

Γνώρισα τον Α. στα 24 μου, ήμασταν μαζί για περίπου 10 χρόνια, ερωτευτήκαμε παράφορα μέσα από ιδιάζουσες συνθήκες, αγαπιόμασταν, κάναμε υπέροχο σεξ για πάρα πολλά χρόνια, ταξιδεύαμε, γελάγαμε, έζησα μαζί του τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου και όταν χωρίσαμε, πίστευα ότι αυτό ήταν, η ζωή μου τελείωσε.

Παράτησα δουλειά, σπίτι, άλλαξα ζωή, άλλαξα σχεδόν πλανήτη.

Ο Α. λοιπόν, ήθελε – γενικά – να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.

Αυτό ήταν το κουτάκι που είχε στο κεφάλι του και έπρεπε να το γεμίσει.

Από την άλλη, εγώ ποτέ δεν είχα τέτοιες τάσεις, αλλά το άφηνα πάνω του.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, έπειθα τον εαυτό μου ότι για χάρη του, θα μπορούσα ίσως να σκεφτώ τον εαυτό μου νύφη, στα σκαλιά της εκκλησίας, αν και αυτήν την εικόνα, την έβρισκα πάντα γελοία.

Και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν μου το πρότεινε, τόσο η γελοιότητα έφτανε να γίνεται μία μορφή δικαίωσης μέσα στο κεφάλι μου.

Ντρέπομαι που έστω και σκέφτηκα κάτι τέτοιο, όμως ομολογώ ότι το σκέφτηκα.

Προς υπεράσπισή μου, θα δηλώσω ότι δεν το διεκδίκησα, ούτε καν το συζήτησα ποτέ. Το σκέφτηκα όμως.

Και σίγουρα όλοι οι υπόλοιποι γύρω μας, θεωρούσαν την ευτυχή κατάληξη ως αυτονόητη.

Αμφισβητούσα τον εαυτό μου και τις πραγματικές μου επιθυμίες, σκεπτόμενη ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν όλοι οι άλλοι άδικο και γω δίκιο.

Και ο Α. επέμενε να μην προτείνει τίποτα. Δεν του έχω κακιώσει γι’ αυτήν του την απροθυμία. Σωστά έπραξε. Με λάθος κίνητρο όμως.

Βλέπεις, ο Α., ανά τακτά χρονικά διαστήματα, περνούσε κρίση ταυτότητας και το κουτάκι στο κεφάλι του, απαιτούσε ικανοποίηση.

Έβλεπε εμένα δίπλα του και ήξερε ότι δεν θα έκανε ποτέ οικογένεια μαζί μου.

Μου έλεγε ότι μ’ αγαπούσε, ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα, αλλά για κάποιον – άγνωστο – λόγο, δεν μπορούσε να προχωρήσει μαζί μου.

Και με τσάκιζε στα δύο.

Όχι γιατί δεν με παντρευόταν, αλλά επειδή πίστευα ότι αυτό που είμαι, τον έκανε να αισθάνεται ανασφαλής.

Γιατί πίστευα ότι ήμουν ανίκανη να κάνω τον άνθρωπο που αγαπούσα, να αισθανθεί ότι μπορεί να βασιστεί πάνω μου, να αισθανθεί ότι μπορεί να με εμπιστευτεί σε ορίζοντα ολόκληρης ζωής.

Και έτσι προσπαθούσα λίγο περισσότερο και μετά λίγο ακόμη και λίγο ακόμη, μέχρι που έγινα το χαλάκι για την πόρτα του.

Και με απάτησε.

Ενδεχομένως, να το είχα διαχειριστεί και αυτό, εάν είχε το θάρρος να είναι ειλικρινής.

“Ενδεχομένως” όμως.

Δεν υπόσχομαι τίποτα και δεν θα μάθουμε και ποτέ.

Την απιστία θα μπορούσα να τη βάλω μέσα στο παιχνίδι, την ανειλικρίνεια όχι.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, τελείωσε κάτι, που φαινόταν σαν μεγάλος έρωτας, αλλά δεν ήταν.

Βλέπεις ο Α., κάποια χρόνια αργότερα, παραδέχτηκε σε κοινή μας φίλη, ότι αφενός όντως με απάτησε, αφετέρου ο λόγος που δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του να ικανοποιήσει το κουτάκι του μαζί μου – αυτός ο Άγνωστος, για χρόνια, Λόγος – ήταν ότι είμαι φτωχή και θα του ήμουν “κάτι σαν βάρος”.

Μάλιστα.

Βλέπεις ο Α., είναι πλούσιος από κούνια, αντιθέτως με μένα, που είμαι φτωχή από κούνια.

Να δηλώσω εδώ, ότι ίσως να είμαι η μοναδική φτωχή γκόμενα, που χώρισε από πλούσιο γκόμενο και άρχισαν να της μένουν λεφτά στην τσέπη.

Έχει πολλά έξοδα παραστάσεως το να κυκλοφορείς με πλούσιο γκόμενο και να επιθυμείς να πληρώνεις το μερίδιό σου.

Επειδή δεν θέλω να είμαι άδικη, να δηλώσω επίσης, ότι σε περιπτώσεις που η τσέπη μου δεν σήκωνε, με κάλυπτε.

Επίσης, με είχε βοηθήσει σε συνθήκες που χρειαζόμουν βοήθεια, μεθ’ επιστροφής φυσικά, αλλά βοήθησε.

Δεν του κακιώνω. Κακιώνω στον εαυτό μου.

Δεν φταίει αυτός που σκούπιζε τα πόδια του, φταίω εγώ που έκανα το χαλάκι.

Το έκανα αυτοβούλως, χωρίς καν να μ’ ενδιαφέρει να παντρευτώ, ούτε καν έναν πλούσιο γκόμενο.

Το έκανα από αγάπη, προσπαθώντας να μονταριστώ σε κάτι που δεν είμαι. Όμως, είπαμε, δεν είναι αγάπη αυτό.

Και γω που έχω ταξική επίγνωση, θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα, ότι δεν γίνεται να ταυτιστούν δύο άνθρωποι, όταν ο ένας έχει μεγαλώσει με δίχτυ ασφαλείας, ενώ ο άλλος, αν πέσει, τσακίστηκε.

Αυτή και μόνο η διαφορά, κάνει τόσο διαφορετική την αντίληψη της πραγματικότητας, που εμείς μπορεί να πιστεύαμε ότι συνεννοούμεθα, αλλά η αλήθεια είναι ότι μιλούσαμε άλλη γλώσσα.

Για την ιστορία να πω, ότι ο Α. παραμένει άγαμος, άτεκνος και νομίζω μετανιωμένος.

Εγώ παραμένω άγαμη, άτεκνη, μόνη ερωτικά, φτωχή οικονομικά, αλλά πλούσια σε αληθινούς φίλους, που με αποδέχονται και με αγαπούν, πλούσια σε εμπειρίες, που δεν είναι απαραίτητα όλες καλές ή ευχάριστες, αλλά δεν τις μετανιώνω.

Και παρόλο που κακιώνω στον Α., επειδή μου κατέστρεψε το παραμύθι ότι “η αγάπη όλα τα νικά”, παραμένω αισιόδοξη ότι κάποια στιγμή, θα συναντηθώ με ένα σύντροφο, που θα με αποδεχθεί και θα τον αποδεχθώ και θα αγαπηθούμε βαθιά και ειλικρινά.

Και ακόμη και αν δεν προκύψει, δεν πολυπειράζει.

Θα γηροκομηθώ με τους αγαπημένους μου φίλους, που θα καλούν την αθυρόστομη, γεροντοκόρη φίλη στα οικογενειακά τραπέζια, με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και θα τους λέω πιπεράτες ιστορίες από τα νιάτα των γονιών και των παππούδων τους.

Και έχω πολλές πιπεράτες ιστορίες να πω και σκοπεύω να συλλέξω κι άλλες.

Τόσες, που τα οικογενειακά τραπέζια των φίλων, να καταλήγουν σε οργιαστικά γέλια, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.

Υ.Γ. Επιθυμώ την ανωνυμία μου, γιατί ντρέπομαι. Ευχαριστώ.

(Αγαπητή φίλη, είστε ωραία. Σιγά που δεν θα τσιμπάγατε με τον έρωτα. Όλοι τσιμπάμε με τον έρωτα. Δεν έχετε δει στην παρέα τι σιωπή πέφτει, μόλις σκάει νέος έρωτας και ξεκινά η περιγραφή; Μου αρέσει που ντρέπεστε. Κανείς δεν ντρέπεται πια για τίποτα. Ξεδιάντροποι όλοι. Οι φίλοι είναι καλύτεροι κι από τον έρωτα, γιατί ο έρωτας περνάει, ενώ οι φίλοι μένουν. Άλλωστε, και η φιλία είναι έρωτας χωρίς σεξ. Μάλιστα, αιώνιος έρωτας. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω καταλάβει γιατί δεν ρίχνουμε γλωσσόφιλα με τους φίλους μας. Και λίγες αγκαλιές, λίγα χάδια, λίγο τριψιματάκι, λίγο τα γυμνά κορμιά μας να ενώνονται. Ωραία θα ήταν. Αν μάλιστα το κάναμε και δέκα φίλοι μαζί, θα ήταν πολύ υπέροχο. Ανοίγω το δημόσιο διάλογο για το θέμα. Πάντως, μετά τον έρωτα, θα ζητήσω από τους φίλους αναγνώστες να γράψουν για τον πιο αγαπημένο τους φίλο. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.