Εγώ, τα Περιστέρια και τα ψάρια

Αγαπημένε πιτσιρίκο, δεν έχω να σου στείλω ποδοσέλφι αλλά θα σου στείλω μια μικρή δραματική θαλασσινή ιστορία.

Εγώ είμαι εγώ.

Τα Περιστέρια είναι τοποθεσία στην Σαλαμίνα στο νοτιοανατολικό της άκρο.

Λίγο πριν την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, έχει μία μικρή πανέμορφη παραλία την μοναδική -από όσες έχω συναντήσει στην Σαλαμίνα-με χοντρό κάτασπρο βότσαλο.

…και τα ψάρια.

Είναι τέλη Οκτωβρίου, μιαν ηλιόλουστη μέρα.

Φθάνω στο έρημο πάρκινγκ της παραλίας, στα Περιστέρια, και πηγαίνω στην έρημη ακρογιαλιά.

Εγώ και η θάλασσα.

Βάζω την μάσκα με τον αναπνευστήρα και ξανοίγομαι κολυμπώντας παράλληλα με τις βραχώδεις ακτές.

Στην επιστροφή πέφτω σε ένα παράξενο θέαμα.

Δεν είμαι πλέον μόνη στην παραλία.

Κάποιος κολυμβητής έχει ρίξει δίχτυα κοντά στην ακτή για να πιάσει μαρίδες· κυκλικά έχει περιορίσει κάποια τετραγωνικά μέτρα.

Πλησιάζω και μένω κατάπληκτη από το θέαμα. Όλα τα βλέπω μέσα από την μάσκα.

Βλέπω πλήθος μικρών ψαριών, περικυκλωμένα από τα δίχτυα.

Κάποια ψαράκια να παλεύουν να ξεφύγουν από τα δίχτυα, να πέφτουν επάνω και να παλεύουν συνεχώς να διαφύγουν από διαφορετικά μέρη κάθε φορά, με μιαν απελπισία που και εγώ την αισθανόμουν.

Έμεινα λίγη ώρα να τα χαζεύω, ζούσαν την αιχμαλωσία, αλλά πάλευαν να ξεφύγουν· ίσως να ήταν εφικτό αν έπεφταν με την κατάλληλη γωνία πάνω στο δίχτυ.

Κανένα από τα εγκλωβισμένα δεν ήταν αμέριμνο. Όλα έμοιαζαν να έχουν συναίσθηση του κινδύνου που τα περιέβαλε.

Νόμιζα, ως τότε, ότι τα ψάρια είναι χαζά και δεν καταλαβαίνουν την αιχμαλωσία.

Αλλά έκανα λάθος, παρ’ όλο που είχαν χώρο να κινηθούν μέσα στον κύκλο του διχτυού, αυτά κατάλαβαν την αιχμαλωσία και πάλευαν ενάντια στην μοίρα τους.

Εμείς πάλι είμαστε πιο χαζοί από τα ψάρια.

Δεν αντιλαμβανόμαστε την αιχμαλωσία.

Μόνον όσοι είναι κοντά στα δίχτυα· οι άλλοι στην καρακοσμάρα τους.

Την αγάπη μου

Λευκή

Υ.Γ. Αυτό που έκανε ο τύπος με το δίχτυ είναι -λένε- παράνομο. Αλλά για μερικά κιλά μαρίδα…

(Αγαπητή φίλη, λένε πως, όταν τρώμε ένα ζώο, τρώμε μαζί και την …αγωνία του για τον θάνατό του. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό αλλά έχω δει ζώα να πεθαίνουν -εξαιτίας των ανθρώπων- μπροστά στα μάτια μου, και δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα τους. Πάντα τρελαίνομαι με αυτό το ζώο ή με αυτόν τον άνθρωπο που είναι εγκλωβισμένος και ξέρει πως πλησιάζει το τέλος του. Στα “Ταξιδιάρικα Πουλιά”, η σκηνή που έκλεισα τα μάτια μου -και είπα στη φίλη μου να μου πει πότε τελείωσε- ήταν η σκηνή που τα καβούρια έχουν περικυκλώσει το τραυματισμένο πουλί. Πάντως, για την παράνομη αλιεία στη χώρα μας φταίνε η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι Εβραίοι. Και μια σκηνή που είδα σήμερα στην Αποστόλου Παύλου. Μια νεαρή μητέρα με το μικρό παιδί της που περπατάει δυο μέτρα μακριά της. Εμφανίζεται μηχανάκι με δυο αναβάτες. Το μηχανάκι σταματάει λίγα μέτρα μετά τη μητέρα και το παιδί, και ο ηλικιωμένος κύριος που κάθεται πίσω από τον οδηγό βάζει τις φωνές στη μητέρα που αφήνει το παιδί της να περπατάει και μπορεί να το χτυπήσει κάποιο όχημα. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω σε έναν πεζόδρομο. Δηλαδή, ο τύπος έχει κάνει την παρανομία και κάνει και επίθεση στη μητέρα που πήγε το παιδί της να περπατήσει στον πεζόδρομο. Θαύμασα την ηρεμία και την ψυχραιμία της μητέρας. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν την αιχμαλωσία. Δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Είναι σαν εκείνα τα πουλιά που, όταν ανοίγει η πόρτα του κλουβιού, δεν βγαίνουν έξω να πετάξουν μακριά. Το ακόμα πιο θλιβερό είναι εκείνα τα πουλιά που βγαίνουν από το κλουβί, πετάνε για λίγο και επιστρέφουν στο κλουβί. Να είστε καλά. Και ελεύθερη. Μακριά από το δίχτυ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.