Το λένε Χάος – Το λέμε Σπίτι
Πιτσιρίκο γεια,
ο λόγος για την Πόλη. Δεν θα αναφερθώ στο γιατί δεν έγινε το ζε σουί τούρκιγιε, ζε σουί ιστάνμπουλ μετά το τελευταίο χτύπημα, εξάλλου πάντα ήμουν εναντίον τέτοιων μοδών. Θα μιλήσω για την Πόλη που ζω τα τελευταία 6 χρόνια.
Όταν την επισκέφτηκα πρώτη φορά πριν από περίπου 11 χρόνια, είχα πάθει πλάκα· τέτοια οικειότητα μόνο με το Αθηνάκι μου ένιωθα.
Τότε, αν και μόλις 16 χρονών -με μεγάλη διεκδίκηση και τσακωμούς στο σπίτι κατάφερα να πάω-, είπα πως “εγώ εδώ θέλω να ζήσω”.
Ερωτεύτηκα σου λέω, τους ανθρώπους, τις μυρωδιές, τα σοκάκια, τις αντιφάσεις, τις γάτες, τις μουσικές.
Περπατούσα χαζεμένη πάνω κάτω και σχεδόν ήθελα να κλαίω από τις ανείπωτες αισθήσεις που μου προκαλούσε η ίδια η πόλη.
Η χαρά μου γινόταν πιο μεγάλη όσο άρχισα να ζω εκεί, όχι ως τουρίστας πλέον αλλά ως φοιτήτρια και μετά ως νόμιμη πολίτης.
Όταν μπορούσα πλέον να παραγγείλω απ’ το τηλέφωνο κάτι να φάω ή όταν μπορούσα να δώσω οδηγίες σε κάποιον ντόπιο για κάποιον δρόμο ή όταν είδα πρώτη φορά όνειρο στα τούρκικα.
Όταν μπορούσα πλέον να κρίνω και να αναπροσδιορίσω διάφορα εξιδανικευμένα πράγματα που ζούσα στην αρχή της διαμονής μου εκεί.
Η αλήθεια είναι πως πήγα σε μια ηλικία εύθραυστη, μόλις που είχα τελειώσει τη σχολή, τα έβλεπα όλα τόσο αισιόδοξα, ρούφαγα τους ανθρώπους, τα βιβλία, τα τοπία και προσγειώθηκα απότομα.
Γιατί οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ ευγενικοί αλλά θέλει διάκριση για να καταλάβεις τι είναι ευγένεια και τι είναι χειρισμός.
Είναι δύσκολο να πρέπει να επαναπροσδιορίζεις την ταυτότητά σου και σκέψεις που ήταν δεδομένες και εν εξελίξει να πρέπει να τις επαναδιαπραγματεύεσαι εδώ, γιατί τίποτα απ’αυτά δεν ήταν δεδομένο.
Παρ όλη τη δυσκολία, όμως, του να είσαι κορίτσι που γίνεται γυναίκα εδώ -και δη ξένη- το σπίτι μου επέλεξα να είναι εδώ και είναι εδώ.
Πονάω όποτε συμβαίνει κάτι εδώ, πνίγομαι, οργίζομαι, μου φαίνονται όλα τόσο πολύπλοκα και πολύπλευρα που κουράζομαι να σκέφτομαι.
Εδώ δεν είναι μόνο ισλομοφασίστες ερντογανικοί και στρατόκαβλοι ατατουρκιστές.
Υπάρχουν τα “παιδιά” του Γκεζί.
Υπάρχουν οδοκαθαριστές που περιμένουν να ξεκοκαλίσει η γάτα την τροφή που βρήκε ώστε μετά να μαζέψουν τα απομεινάρια.
Υπάρχουν τραβεστί που κάνουν πιάτσα και είναι οι μόνες που θα σε προστατεύσουν αν συμβεί κάτι (κυρίως από τους καθωσπρέπει υποψήφιους πελάτες τους).
Υπάρχουν τσιγγάνες που τέτοιο καρσιλαμά δε θα χεις ματαδεί να χορεύουν αλλού.
Υπάρχουν υπάλληλοι σε δημόσιες υπηρεσίες που γυρνούν τα φλιτζάνια του καφέ και διαβάζει ο ένας του άλλου το ριζικό.
Υπάρχουν παιδάκια σε Ρωμαίικα σχολεία που μέσα σε μια πρόταση χρησιμοποιούν αράβικες, ελληνικές και τουρκικές λέξεις.
Υπάρχουν πολλές καθημερινότητες, ομορφιές, ασχήμιες, συντηρητισμός, επαναστάσεις, μικρές καθημερινές αλλαγές και επαναλήψεις.
Και ξαφνικά, να σου κάτι τύποι που παρόλο που βλέπουν τη ζωή μπροστά τους- τις κυρίες στη λαϊκή, έναν νυσταγμένο κουλουρτζή, ένα γκρινιάρικο παιδάκι, μια γάτα να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο- πατάει ένα γαμημένο κουμπί και πέραν του ότι παρεμβαίνει στην ζωή των γύρω του κόβοντάς την, παρεμβαίνει εμμέσως και στη ζωή όσων μένουν εκεί, επιβάλλοντας τον φόβο.
Ε, δεν το δέχομαι.
Δεν θέλω να φοβάμαι, δεν θέλω να περιμένω τον θάνατο χωρίς να ζήσω, δεν θέλω να φοβάμαι μη στενοχωρηθούν οι δικοί μου περισσότερο από το εάν όντως πάθω κάτι εγώ.
Θέλω να είμαι ελεύθερη να ζω συγκεντρωμένη στο παρόν.
Δεν είναι δεδομένο για μένα το να αφήσω το σπίτι μου και να πάω στην Ελλάδα, λες και ήταν ένα καπρίτσιο μου το να μείνω εδώ.
Θέλω ό,τι αποφασίσω να μην είναι υπό την απειλή του φόβου.
Μας κόβουν την χαρά και την ζωντάνια τόσο εύκολα και εξοργίζομαι με τον εαυτό μου που τσιμπάω.
Ρε είμαστε ζόμπι ρε, δεν θα νικήσετε!
Θα χτυπάτε και εμείς θα επιμένουμε να ζούμε, σε έναν κόσμο όμορφο, δίκαιο, χαρούμενο, εξελίξιμο.
Πίσω όρνια… πίσωωωωω.
Α.
Υ.Γ. Βαρέθηκα να χωριζόμαστε σε καλούς και κακούς, σκεπτόμενους και μη κ.ο.κ. Πιστεύω σε μια κοινή λογική και σε ένα κοινό αίσθημα που όλοι μπορούμε να το βρούμε αν προσπαθήσουμε να τιθασεύσουμε την απληστία μας και την ανασφάλειά μας. Θέλω μια νεραϊδούλα -μάνα εξ ουρανού- να μας κοιμήσει, να ηρεμήσουμε. Τον μπάτσο που βαράει, την μάνα που θρηνεί, τον πρόσφυγα που χαροπαλεύει στη θάλασσα, τους τύπους που ψηφίζουν αψήφιστα, όλους μας, έναν έναν… και να ηρεμήσουμε, να πλησιάσουμε τον εαυτό μας και όταν ξυπνήσουμε να είμαστε αλλιώς. Πιο μαλακοί και διαλλακτικοί ή πιο σκληροί και αδιάλλακτοι… τι να σου πω…δεν ξέρω.
(Αγαπητή φίλη, σας καταλαβαίνω. Δεχόμαστε επίθεση -από παντού- στους τόπους που ζούμε. Φυσικά, θα το παλέψουμε. Και στην Πόλη και παντού. Θα σας έλεγα να μην σκέφτεστε με το συναίσθημα. Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι λαοί της Μεσογείου και της Ανατολής. Πολύ συναίσθημα. Μας έχει διαλύσει το τόσο συναίσθημα. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.