Όλα φαίνονται να κρέμονται από μια κλωστή
Γεια σου πιτσιρίκο,
Είπα να βάλω μια σειρά και να κόψω αυτό το αγκάθι που έχει παραχωθεί μέσα στο μυαλό, οι σκέψεις μάλλον παραχωμένες μέσα στο ρημάδι που δεν σταματάει να επιστρέφει σε αυτήν την καταραμένη πατρίδα.
Δεν θα μπω να αναλύσω τις εμπειρίες του ταξιδιού, ο καθένας ξέρει αυτά που κουβαλεί και είναι βάρος πολύ ήδη, να αρχίζουμε να αραδιάζουμε· καλύτερα στο δια ταύτα, τα του παρόντος:
Βρίσκομαι έξω 4 χρόνια, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές, έχοντας βρει μια δουλειά, μία σύντροφο και ένα σπίτι, βρίσκεσαι εκεί μακριά, στα εξωτερικά της χώρας, ζώντας αυτό το μέλλον που διαγραφόταν καλύτερο από εκείνο που άφησες πίσω, της μιζέριας, της απαισιοδοξίας , της χρεοκοπίας κράτους και αξιών, του ελληνικού καφενέδικου τέλματος που έχει κάνει κατάληψη την σκέψη του γένος αυτού εδώ και αιώνες.
Στο μέλλον που γίνηκε παρόν πλέον εδώ για μένα, στην “ελεύθερη” και “πολυπολιτισμική” Ευρώπη, η διατήρηση των status quo της στέγασης, της τροφής και της εργασίας διατρυπά την καθημερινότητά σου και συνειδητοποιείς ότι όλη η δουλειά σου και τα χρήματα που θα σου αποφέρει θα φύγουνε απ’το παράθυρο για να έχεις μια στέγη πάνω απτο κεφάλι σου, μερικές ώρες κατανάλωσης και ανάπαυσης μέσα στην μέρα και την κάλυψη βασικών εξόδων, ενός αστικοποιημένου ανθρώπου.
Και μήνα με το μήνα, μετράς το ένα και το άλλο.
Είσαι δούλος/υπάλληλος και όλες οι κινήσεις σου καθορίζονται με κοινό παρονομαστή την υποτέλειά σου.
Λες θα καθήσω εδώ έξω να δουλέψω σαν το σκυλί και να εξαγοράσω την ελευθερία μου σε μερικά χρόνια για πίσω.
Να φτιάξω την καριέρα και την σύνταξή μου.
Ποια καριέρα; Ποια σύνταξη; Στα 65 να αρχίσει το παιχνίδι δηλαδή;
Σε γραφεία και αεροπλάνα;
Μέσα σε πλαστικά και ανοξείδωτα;
Και πού είναι ο ήλιος, η θάλασσα, το χώμα, η φωτιά;
Τι εξαγοράζουμε στην ουσία;
Και στο ενδιάμεσο γινόμαστε μέρος του Α.Ε.Π της Ελλάδας, απολαμβάνοντας την χώρα μας τα καλοκαίρια;
Μέσα από τι; Από 10 μέρες ξόδεμα σε αεροπλάνα, πλοία, ταβέρνες, νοικιαστά και ποτάκια στο μπιτσόμπαρο;
Τι γίνεται, αν θες να ανεβαίνεις στα Άγραφα, στις παραλίες του Πηλίου, της Ικαρίας και τις κορφές της Κρήτης όποτε γουστάρεις;
Τι γίνεται, αν θες ο χρόνος ανάπαυσης ή διασκέδασης να σταματήσει να υφίσταται απο τις 5 μ.μ και έπειτα, το ξύπνημα στις 8, αλλά ο χρόνος να ορίζεται από σένα;
Τι γίνεται, όταν θες να καλλιεργήσεις ψυχή και σώμα σε μία τέχνη, χωρίς προσδοκία αμοιβής ή αναγνώρισης, πέρα από την προσδοκία για γνώση και πράξη χωρίς όρια;
Πώς εξαγοράζονται όλα αυτά;
Πως εξαγοράζεται αυτή η χρυσόσκονη που τρέχει μέσα από τα χέρια μου χωρίς σταματημό και φορές που κυλάει τόσο γρήγορα που δεν παίρνω πρέφα πού ξοδεύτηκε;
Και είναι ο νόστος που νιώθεις εν τέλει για την ελευθερία σου και όχι για την πατρίδα που αναζητάς και ξεψαχνίζεις και ψυχανεμίζεσαι;
Ρωτάς τον εαυτό σου ξανά:
Η Ελλάδα μπορεί να μην προσφέρει πλέον τίποτα από αυτά που θα είχες από ένα οργανωμένο κράτος της Ευρώπης-Δύσης, ακόμη και εδώ όμως όλα φαίνονται παροδικά όσο αναφορά αυτές τις ασφάλειες.
Όλα φαίνονται να κρέμονται από μια κλωστή.
Μα να, έχεις ένα σπίτι άδειο πίσω στο χωριό , το πατρικό σου δίπλα και μερικά κομμάτια γης για να τα δουλέψεις.
Ξέρεις ότι έχεις να αντιμετωπίσεις μία αφασία και μία αποσύνθεση.
Το βλέπω από τότε που έφυγα όταν έρχομαι για επίσκεψη.
Ίδια και απαράλλαχτα , γλυκόπικρα φιλιά σου δίνει πάντα αυτή η μπουρδελιάρα χώρα.
Εξασφαλίζεις την στέγαση, εξασφαλίζεις την τροφή σου, όσο μπορείς.
Το ίντερνετ να δουλεύεις online.
Και ο χρόνος πλέον διαθέσιμος για να αφοσιωθείς στην τέχνη σου.
Να διαχυθείς παντού και να καταρρίψεις τα πάντα, για να χτίσεις αυτό που μόνο εσύ βλέπεις.
(Θα) είναι όμως έτσι μια επιστροφή;
Μπορεί η αυτονομία, ατομική και έπειτα συλλογική, για τα βασικά αγαθά, που μας έχουν καθηλώσει να παλεύουμε με νύχια και με δόντια για αυτά, την “ιδιοκτησία μας” και την ασφάλεια μας, να μας λευτερώσει, να είναι αυτό το κλειδί;
Ή γίνεται ένας φαύλος κύκλος, όπου η μισθωτή δουλεία θα αντικαταστηθεί από τη δουλεία της γης;
Η απάθεια των γύρω και ο καφενές θα μολύνουν και σένα;
Η γη, πιτσιρίκο, είναι αφεντικό τρανό που θέλει προσοχή και παρουσία για να αποφέρει καρπούς, ακόμη και ένα μπαχτσέ να έχεις καλλιεργήσει καμιά φορά θα ξέρεις τι εννοώ.
Και οι γύρω σου, όσο σκληρός και να είσαι, θα σε πονέσουνε, είτε είναι γονείς για τις ανησυχίες τους, είτε φίλοι που χαθήκανε, είτε συγγενείς που δεν είδες ξανά είτε παιδιά που, αντί να είναι στο δρόμο, είναι στον καφενέ και ανακατεύουν με ροζ καλαμάκι τον freddo.
Συνειδητοποιείς ότι οι λύσεις για να πραγματοποιήσεις βήματα εκτός ενός κύκλου, με προδιαγεγραμμένη ασφάλεια και διάμετρο, θέλει πόδια και χέρια τολμηρά, πειθαρχία και σκληρό κατάρτι για να κρατιέσαι.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξω, αλλά πλέον δεν έχω λόγους να φοβάμαι.
Μονάχα πράττω εκεί που φτάνω με τα χέρια μου απλωμένα και ελπίζω.
Η πατρίδα είναι η καρδιά μας, σωστά το έχεις πει κι εσύ και πολλοί αναγνώστες που σου έχουν γράψει, αλλά πού είναι τα χρωστούμενα για όλους τους ονειροπαρμένους;
Αυτά ψάχνω, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα και με έχουνε φάει το κεφάλι.
Την αγάπη μου
Μ.
(Αγαπητέ φίλε, οι βεβαιότητες έχουν τελειώσει. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η εποχή άλλαξε και εμείς πρέπει να το αντιληφθούμε. Οι περισσότεροι αρνούνται. Είναι αυτοί που -κάποια στιγμή- πέφτουν από τα σύννεφα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή είναι μια εποχή για να είσαι “ελαφρύς”. Χωρίς ιδιοκτησίες, περιουσίες -και τα ρέστα- και πάντα έτοιμος να μετακινηθείς. Πάντα έτοιμος να αλλάξεις, για να παραμείνεις ο εαυτός σου. Είναι μια εποχή για το ένστικτο, όχι για τη λογική. Σας εύχομαι να βρείτε τον τρόπο για τη ζωή που επιθυμείτε. Άλλωστε, αυτό ήταν πάντα μια πολύ προσωπική υπόθεση. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.