Ήρθε αλλά εγώ δεν πήγα

Γεια σου πιτσιρίκο,
διάβασα το άρθρο σου “Θα έρθει” και σκέφτηκα ένα βράδυ, πριν μήνες στα Εξάρχεια, πήγα στο μαγαζί. Του είχα πει να έρθει, θα τον περιμένω, μου είχε πει πως δεν θα φανεί.

Αλλά πήγα, κάθισα, ήπια δυο ποτά, μόνη μου, κοιτάζοντας την πόρτα και παρακαλώντας να μην περάσει η ώρα, γιατί όσο περνούσε, τόσο σιγουρευόμουν πως αυτός δεν θα έρθει.

Αλλά περίμενα, περίμενα και δεν ήρθε ποτέ.

Ήταν μια βασανιστική αλλά γλυκιά αναμονή.

Σκεφτόμουν τους πίνακες του Edward Hopper, ίσως φαινόμουν στους άλλους θλιβερή, αλλά δεν υπήρχε τίποτε που να μπορέσει να με κάνει να μην τον περιμένω.

Δεν ήρθε και έφυγα, το ήξερα ότι δεν θα φανεί, αλλά τον περίμενα.

Δεν γινόταν να κάνω αλλιώς, ήταν αδιανόητο να μην περιμένω αυτόν που είχα ερωτευτεί.

Πριν λίγες μέρες, έλαβα ένα μήνυμά του, ότι θα έρθει κάτω από το σπίτι μου, θα κάνει ένα τσιγάρο και αν δεν έχω βγει μέχρι να το καπνίσει, θα φύγει.

“Δεν θα έρθω” του είπα.

Ήρθε, μου είπε ότι είναι από κάτω, θα καπνίσει ένα τσιγάρο και θα φύγει, αν δεν έχω κατέβει ως τότε. Και δεν θα με ενοχλήσει ποτέ ξανά.

Τον σκεφτόμουν να περιμένει αυτά τα πέντε λεπτά που μπορεί να διαρκέσει το κάπνισμα ενός στριφτού.

Σκεφτόμουν εμένα να περιμένω τότε, ένοιωθα το βλέμμα του να κοιτάει την πόρτα μου και αυτή να μην ανοίγει.

Μακάρι να ήμουν μαζί του, αλλά δεν πήγα.

Με το κείμενό σου , μου θύμισες αυτήν την απίστευτη αίσθηση της αναμονής, αυτών που περιμένουν μάταια, κάποιον που δεν φτάνει ποτέ.

Να είσαι καλά.

Που μας κάνεις να συνειδητοποιούμε πως είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και -υπό τις ίδιες συνθήκες- νιώθουμε τα ίδια πανανθρώπινα συναισθήματα.

Να μην αφήνετε αυτούς που αγαπάτε να περιμένουν. Δεν ξέρετε ποτέ αν αύριο θα είναι κοντά σας.

Με αγάπη

Νάνσυ

(Αγαπητή Νάνσυ, δεν σχολιάζω γιατί είναι προσωπικό. Όχι, θα σχολιάσω. Νάνσυ, εγώ θα πήγαινα. Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Νάνσυ, είδες πόσο περίεργος αισθάνεσαι όταν είσαι ερωτευμένος; Και νομίζεις πως όλοι σε κοιτάνε περίεργα. Σαν να είσαι εξωγήινος. Μάλλον τους ερωτευμένους τους προδίδει η αγωνία. Αλλά και τι τρομερή αίσθηση -σε έναν κόσμο κέρδους και ιδιωτείας- να παραδίδεις τον εαυτό σου στον άλλον, να του λες “κάνε με ό,τι θες, είμαι δικός σου”, και μην σε νοιάζει ούτε εγωισμός, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε τίποτα. Πολύ κουραστικό, όμως. Και ψυχοβγαλτικό. Αν ήμασταν συνέχεια ερωτευμένοι, θα πεθαίναμε στα 25. “Απεβίωσε λόγω έρωτος”. Ωραία φάση θα ήταν να πεθαίναμε από έρωτα. Λοιπόν, για να προσγειωθούμε -γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε και λογαριασμούς να πληρώσουμε-, περνάω στον Λακάν που έχει πει ότι “Αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει”. Τέλεια ατάκα αλλά ούτε αυτή βοηθάει. Να είσαι καλά, Νάνσυ. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.