Εδώ Κωλοχανείο, Εδώ Κωλοχανείο!

polutexneioΚαλημέρα Πιτσιρίκο,
Διαβάζοντας το άρθρο σου για τη γενιά του Πολυτεχνείου και τον Ανδρέα Παπανδρέου, συνειδητοποίησα ότι αύριο είναι η 17η Νοέμβρη. Ξαφνιάστηκα που αποκόβομαι από την ελληνική πραγματικότητα και σκέφτηκα τι ακριβώς μου προσέφεραν τα χρόνια πίσω στη πατρίδα.

Για μένα η 17η Νοέμβρη είναι μεγάλη στιγμή της Ελληνικής Ιστορίας και για το πώς προσωπικά εξελίχτηκα σαν άνθρωπος ή μάλλον για το πώς θα ήθελα να είναι η Ελληνική Ιστορία, και συνεπώς το παρόν μας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που έπαιρνα από τα τραγούδια, τις εικόνες και τα ντοκιμαντέρ γύρω από τη μαύρη και ένδοξα εκμεταλλευμένη εορτή.

Τα άτομα που τότε πολέμησαν για τις ιδέες τους, χωρίς να σκέπτονται το κόστος, θαφτήκαν κάτω από μια λαίλαπα ανθρωπισμού που έτρεξε να οικειοποιηθεί τις πράξεις τους και να λάβει τις δάφνες για τους δικούς τους υποτιθέμενους αγώνες.

Έτσι, ο Έλληνας έμαθε να παίζει ρόλους, όχι καλά, αλλά τόσο πειστικά, ώστε να μαγέψει το λαό και να τον πείσει ότι μπορεί να τον σώσει.

Οι υποτιθέμενες μάχες που έδωσαν οι υποκριτές του Πολυτεχνείου ήταν τα χρυσά πολιτικά εισιτήρια που εξαργυρωθήκαν ως επιταγές για δεκαετίες μετά.

Οι «μαχητές» αυτοί επάνδρωσαν κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις συνεχίζοντας να παίζουν ρόλους.

Όταν ξεκινάς με μια καλή ερμηνεία πρέπει να την διανθίσεις και να την συνεχίσεις και ο λαός θα ακολουθήσει γιατί του το αρέσει το θέατρο.

Στο θέατρο, βλέπεις κάτι χωρίς να μπορείς να το αλλάξεις, είσαι θεατής μιας ιστορίας, μιας εποχής, μιας κατάστασης.

Η αφαίρεση ευθύνης είναι μεγάλο πράγμα για τον Έλληνα, μεγάλη ελάφρυνση.

Μέχρι να φτάσει η κατάσταση στο Αμήν και ακόμη παραπέρα, η απάθεια και μη συμμετοχή του δίνει το μεγαλύτερο όπλο. Να μην αναλάβει ευθύνες.

Ακούω την μανά μου να μου λέει στο τηλέφωνο “ Ο Τσίπρας είπε θα έρθει ανάπτυξη! Αν γυρίσεις πίσω όλα καλά θα πάνε. Και δουλειά θα βρεις και η ζωή σου θα είναι όπως ήταν πριν.”

Πού να καταλάβει ότι, όταν έχεις δει την αλήθεια -ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της- και δεν αντέχεις πια τη δυσωδία και το ψέμα, δεν υπάρχει γυρισμός;

Υπάρχει μόνο περιθώριο για να παλέψεις όπως μπορείς αλλά όχι να γυρίσεις πίσω να πάρεις τη θεσούλα που σου αναλογεί και την έχεις εξασφαλίσει όπως η Ελληνική κοινωνία μας έμαθε να σκεπτόμαστε.

Εξασφαλίσου εσύ και άσε τους άλλους.

Όλα τα σόγια έχουν έναν επαναστάτη, έναν που δεν γυρνά με κλειστά τα μάτια στους δρόμους αλλά τα ανοίγει και κοιτάει γύρω του.

Για μένα, αυτός ήταν ο παππούς μου το μοναδικό φως σε μια κατά τα άλλα κλασική ελληνική οικογένεια.

Με έμαθε -έμμεσα, γιατί πέθανε νωρίς- ότι πολεμάς το κακό με φωτιά, δεν το δροσίζεις με νερό η το εξευγενίζεις με δώρα.

Ήταν αντιστασιακός με την αγνή έννοια του να βοηθάς τους ανθρώπους -εξόριστους στη συγκεκριμένη περίπτωση-, να φροντίζεις τα γυναικόπαιδα και να μην κατεβάζεις το κεφάλι μπροστά στο κίνδυνο ακόμη και μπροστά στο νόμο όταν είναι άνομος.

Όλα αυτά τα είδα μέσα από τα μάτια της μαμάς μου που, όταν συνελήφθη ο παππούς μου, ήταν μαζί του κρεμασμένη στους ώμους του.

Ίσως γι’ αυτό πάντα συγκινούμαι την 17η Νοέμβρη, θα ήθελα να είναι μια επέτειος που θα ενώνει το λαό και θα ανάβει τη φλόγα και όχι μια αφορμή για να μοιράζουμε στεφάνια από δω και από κει που στην ουσία δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ.

Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.

Φόρους τιμής αποτίνεις όταν ο πόλεμος έχει τελειώσει, έχεις ελευθερωθεί από τα δεσμά και αυτόνομος προχωράς στο μέλλον.

Αυτό σήμερα δεν γίνεται, με μια χώρα που είναι υπό Χούντα και μια κοινωνία που κοιμάται και απλά έχει παραιτηθεί.

Πώς να νοιώσεις εθνική υπερηφάνεια, όταν δεν έχεις κεφάλι να σηκώσεις ψηλά η και αν είχες να το σηκώσεις ο ουρανός είναι μαύρος, κατάμαυρος;

Μια χώρα που ζει στο παρελθόν και έχει παραισθήσεις μεγαλείων και ελευθερίας είναι καταδικασμένη να ζει σε μια λούπα για πάντα.

Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία ήταν το σύνθημα αλλά όλοι για το ψωμί έτρεξαν και ακόμη τρέχουν…

Αρνούμαι αυτή τη λούπα και τις γιορτές τους.

Εγώ θα γιορτάσω και θα πιω στη μνήμη του παππού μου, όταν τελειώσει όλο αυτό…

Αν τελειώσει, και αν ζω ακόμα…

Ειρήνη από Amsterdam

(Αγαπητή Ειρήνη, εμένα αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι που κρίνουν αυτούς που ήταν στο Πολυτεχνείο -αυτούς που πραγματικά ήταν στο Πολυτεχνείο, όχι την “γενιά του Πολυτεχνείου” που ήταν γενιά της χούντας και ήταν στο σπίτι της– άνθρωποι που σήμερα τους έχουν πάρει κυριολεκτικά τη χώρα, και δεν τολμούν να πουν λέξη. Κατά τα άλλα, κρίνουν αυτούς που ήταν στο Πολυτεχνείο το 1973. Οι γελοίοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι γελοίοι. Επίσης, δεν καταλαβαίνουν πως είναι ακριβώς ίδιοι με τους Έλληνες που δεν αντιδρούσαν στη χούντα του Παπαδόπουλου. Νομίζουν ότι είναι αγωνιστές επειδή γράφουν παπαριές στο Facebook.   Βρε Ειρήνη μου, εμένα άλλο πράγμα με προβληματίζει, όμως. Όλοι στο Άμστερνταμ είστε; Εγώ τι κάνω εδώ; Γιατί δεν είμαι κι εγώ στο Αμστερνταμ; Ειρήνη, μην ακούς την μάνα σου. Η μάνα σου σε θέλει στην Ελλάδα γιατί σε αγαπάει και θέλει να σε πρήζει -σαν σωστή Ελληνίδα μάνα- από κοντά και όχι από το τηλέφωνο κι απ’ το Skype. Ειρήνη, μην κάνεις κάνα λάθος και γυρίσεις στην Ελλάδα. Μόνο το καλοκαίρι για διακοπές στα νησιά. Τώρα ετοιμάζεται ακόμα μεγαλύτερη έξοδος από την Ελλάδα. Άνθρωπος δεν θα μείνει. Θα μείνουν στην Ελλάδα μόνο οι πασοκοσυριζαίοι, οι νεοδημοκράτες και αυτοί που διόρισαν. Όλοι οι υπόλοιποι έξω. Θα τους βρει η ανάπτυξη τους Έλληνες. Στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, εκεί θα μας πετύχει η ανάπτυξη. Να είσαι καλά, Ειρήνη. Ik hou van jou.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.