Το ζητούμενο είναι να γνωρίζεις ότι δε γνωρίζεις

Αγαπημένε μου πιτσιρίκο γεια σου.
Σκέφτηκα να σου στείλω αυτό το κείμενο μήπως και το δημοσιεύσεις
για να το κάνω share στο Facebook από τη σελίδα σου, μπας και το διαβάσει κανείς.
Οι περισσότεροι βαριούνται να διαβάσουν οτιδήποτε, εκτός βέβαια αν είναι το πολύ 4 γραμμές σοφό stickerάκι, ή αν το δημοσιεύσει κάποιος με κύρος που παρακολουθούν.

Ανήκω σε μια γενιά τεχνολογικών Κενταύρων, από τη μέση και πάνω online, κι από τη μέση και κάτω με χαλίκια στα γόνατα. 30 κάτι δηλαδή.

Είμαστε από τους τελευταίους που μεγαλώσαμε χωρίς διαδίκτυο αλλά μας βρήκε σε νεαρή ακόμα ηλικία.

Πλέον γεννιούνται internetικά power babies μέσα στην ευκολία της πρόσβασης σε όλα τα είδη της πληροφορίας.

Για να μην παρεξηγηθώ, γουστάρω την τεχνολογία και υπεραγαπώ τη νέα γενιά.

Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο και, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αυτός πιστεύω είναι ο λόγος που γράφεις κι εσύ.

Κατά πολύ βάθος, πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα φως μέσα στην κουραδοφωλιά που ζούμε.

Ε αυτό το φως, αν υπάρχει φυσικά και δεν είναι μια ψευδαίσθηση που έχει δημιουργήσει το υποσυνείδητό μας για να μη γίνουμε σκατόψυχα παρτάλια ή φουντάρουμε από κανα βουνό, δεν μπορεί παρά να το φέρουν οι νέοι.

Υπεραγαπώ τους νέους λοιπόν και γουστάρω την τεχνολογία, προσπαθώ όμως συνειδητά να την έχω και γραμμένη.

Διάβασα ποίηση μετά από πολύ καιρό την τελευταία φορά που μου κόπηκε η σύνδεση, και σκέφτηκα “ΟΚ, τεχνολογία, that’s enough!”.

Από δω και πέρα, θα είσαι εσύ το πουτανάκι μου και όχι το αντίστροφο.

Γιατί το αντίστροφο πιστεύω πως συμβαίνει σε γενικές γραμμές.

Δούλευα σαν dj σχεδόν 15 χρόνια και είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω κάτι που σε μένα τουλάχιστον φαίνεται τρομακτικό.

Σταδιακά το ενδιαφέρον των νέων για τη μουσική μειώθηκε.

Παλιότερα δεν προλάβαινα να παίξω όλα τα requests των παιδιών.

Με ρωτούσαν συνέχεια ποιό ήταν αυτό ή το άλλο τραγούδι.

Πλέον αυτό δε γίνεται σχεδόν καθόλου.

Στα bar αναπτύσσονται νέες δεξιότητες, σε 3 δευτερόλεπτα έχει βγει η selfie και είναι ήδη ανεβασμένη και χασταγκιασμένη #besttimeofmylife κτλ.

Θα μου πει κανείς, ρε man, εδώ ο κόσμος χάνεται, οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε κι εσύ ασχολείσαι με το αν ακούνε οι νέοι μουσική;

Θα συμφωνήσω φίλε/η αλλά το point μου είναι άλλο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα που έρχεται μαζί με την ευκολία και την ταχύτητα.

Αυτό λέγεται μη εμβάθυνση.

Αν δεν διαβάσεις, πώς θα μάθεις να γράφεις, κάτι που ανέλυσες πολύ εύστοχα φίλε μου πιτσιρίκο σε παλιότερη ανάρτησή σου.

Δεν πιστεύω στο ρητό “η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια”.

Από το να είσαι τελείως κούτσουρο, καλύτερα είναι να ξέρεις κάτι.

Το ζητούμενο είναι να γνωρίζεις ότι δε γνωρίζεις.

Κι όχι επειδή παρακολουθείς εκπομπές απλουστευμένης επιστήμης, να νομίζεις πως έγινες Einstein ξαφνικά.

Το λέει η ίδια η λέξη “απλουστευμένη”.

Μια απλουστευμένη νέα γενιά θα ήθελα, αν είχα το ψώνιο να κυβερνήσω τον πλανήτη.

Αυτοί να είναι απλουστευμένοι κι εγώ γαμώ τους διαβασμένους.

Βλέπω στο Facebook τέρατα. Ψεύτικες ειδήσεις να postάρονται για πραγματικές.

Και μετά μιλάμε για κριτική σκέψη, λογική κι ότι, αν δεν φτιάξουμε τους εαυτούς μας πρώτα, πώς θα βοηθήσουμε τον δίπλα μας κτλ.

Φτιάχνει ο κάθε κεφτές μια σελίδα και σου “μαθαίνει” σε μία παράγραφο -με όλα κεφαλαία φυσικά- τι έγινε στον εμφύλιο, ποιός ήταν ο Fidel, πόση την έχεις κ.α.

Το Facebook είναι ο Αντίχριστος!

Έχει φανερώσει το πρόσωπό του αλλά αφού πρώτα μας σφράγισε σχεδόν όλους.

Φίλοι μου, νέοι, αν δημοσιεύτηκε αυτό το κείμενο και το διαβάζετε.

Προσέξτε τους εαυτούς σας.

Μαζί με το χαβαλέ συζητήστε και σοβαρά θέματα με την παρέα.

Γυρίστε σπίτι από τη σχολή ή τη βόλτα σας με πιο ακονισμένη σκέψη.

Διαβάστε πολύ και ασχοληθείτε με την τέχνη.

Αντισταθείτε σε αυτούς πους σας θέλουν ακίνδυνους.

Είναι πιο όμορφη η ζωή έτσι…

Μ.

(Αγαπητέ φίλε, για την τεχνολογία, το Διαδίκτυο και όλα αυτά ισχύει ο στίχος του Ελύτη από τη “Μαρία Νεφέλη”: “Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της”. Ανήκω σε αυτούς που η τεχνολογία τους άλλαξε τη ζωή. Ποτέ δεν θα είχα μάθει πως μπορώ να γράψω κάτι που να αφορά και άλλους ανθρώπους, αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο. Βέβαια, εγώ είχα προλάβει να διαβάσω σχεδόν τα πάντα -αγαπάω το διάβασμα από παιδί-, γιατί στα παιδικά μου χρόνια δεν υπήρχε Διαδίκτυο, ενώ, μετά από απόφαση των γονιών μου, δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση στο σπίτι. Και να φανταστείτε πως εκείνη ήταν μια “πολιτισμένη” κρατική τηλεόραση -που έπαιζε από σειρές με έργα του Καζαντζάκη και του Καραγάτση μέχρι Φελίνι, Αγγελόπουλο, Μπέργκμαν, Χίτσκοκ κλπ-, και όχι η αγοραία και χυδαία ιδιωτική τηλεόραση που ακολούθησε. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι ποτέ η τεχνολογία αλλά η χρήση της. Στο Διαδίκτυο υπάρχουν τα πάντα. Από όλη την ποίηση του κόσμου, μέχρι το τελευταίο σκουπίδι. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να δει και ποιος θέλει να γίνει. Βέβαια, πρέπει να σε μάθει κάποιος να επιλέγεις. Από την άλλη, ζούμε μια τεράστια αλλαγή. Η βράβευση του Μπομπ Ντίλαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας δείχνει πως κάτι έχει αλλάξει. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα νέα βιβλία δεν συγκινούν όπως αυτά του παρελθόντος. Μετά το Διαδίκτυο, η συγγραφή δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Είμαι βέβαιος πως τα επόμενα χρόνια το Νόμπελ Λογοτεχνίας θα πάει σε κάποιον μπλόγκερ ή σε κάποιον άνθρωπο που γράφει στο Διαδίκτυο, και κρίμα που δεν θα είμαι εγώ αυτός, για να μπορώ να ζήσω μια πιο άνετη ζωή. Εμένα με ευχαριστεί ότι όλοι γράφουν -έστω και στο Facebook- γιατί η γραφή βοηθάει τους ανθρώπους. Από την άλλη, σιχαίνομαι το Facebook και το χρησιμοποιώ αναγκαστικά λόγω της δουλειάς μου. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εργάζονται δωρεάν για τον Ζούκερμπεργκ και εξευτελίζουν οικειοθελώς την ιδιωτική τους ζωή. Αλλά αφού αυτό τους δίνει χαρά και ικανοποίηση, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Εγώ ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς Facebook. Μόνο Twitter! Χαχαχαχαχαχα! Πάντως, το Facebook δείχνει πόση μοναξιά υπάρχει στον κόσμο. Πολλή μοναξιά. Μοναξιά, φόβος, οργή, ανάγκη αναγνώρισης, δύσκολα τα πράγματα. Κοιτάξτε πώς ποζάρουν οι άνθρωποι στις φωτογραφίες στο Facebook. Στην έκφρασή τους είναι όλη τους η ύπαρξη. Το απλουστευμένο έχει διαφορά και από το απλοϊκό και από το απλό. Είναι τέχνη να γράφεις απλά. Και είναι δύσκολο να γράψεις απλά, δεν είναι εύκολο. Υπάρχει πολλή “αναπηρία” στον κόσμο. Κι αυτή η “αναπηρία” κρύβεται συχνά σε τάχα μου βαθυστόχαστα έργα και νοήματα. Όχι, εγώ δεν γράφω από αγάπη για τους νέους. Γράφω για προσωπική εκτόνωση, για ψυχαγωγία, και για να επιβιώσω. Τα τελευταία χρόνια γράφω μόνο για να επιβιώσω. Δεν χαίρομαι όπως πριν. Επίσης, γράφω γιατί μου είναι εύκολο. Αν έπρεπε να σφίγγομαι για να γράφω, δεν θα έγραφα τίποτα. Για να συνοψίσω αυτά που γράψατε εσείς -αν τα κατάλαβα καλά- και αυτά που σας έγραψα εγώ, “Δεν είναι κακό να μην ξέρεις, κακό είναι να μην θέλεις να μάθεις”. Ε, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν. Γιατί η γνώση απαιτεί κάποια διαδικασία, κάποια προσπάθεια, και κανείς δεν τους έμαθε πόσο ευχάριστο και όμορφο είναι να προσπαθείς. Η γνώση και το διάβασμα παρουσιάζονται συστηματικά και εντέχνως σαν κάτι επίπονο, ενώ είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Επίσης, οι περισσότεροι θέλουν να φτάσουν στην γνώση, χωρίς να περάσουν από την διαδικασία της μελέτης. Δεν ξέρουν πως η διαδικασία είναι η ουσία. Σχεδόν όλοι έχουν διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη, ελάχιστοι κατάλαβαν και τίμησαν το νόημά της. Όλοι θέλουν να φτάσουν στον προορισμό, χωρίς το ταξίδι. Θέλουν το αποτέλεσμα, χωρίς την διαδικασία. Ε, δεν θα πας πουθενά χωρίς το ταξίδι. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.