Για τους “πυλώνες” της δημοκρατίας

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Βλέπω αρκετούς ανθρώπους -και ιδιαιτέρως τους (αυτο)αποκαλούμενους ανθρώπους του πνεύματος- να στεναχωριούνται πολύ που έκλεισαν ή κινδυνεύουν να κλείσουν μεγάλες εφημερίδες και κανάλια.

Αν και, όπως κάθε άνθρωπος δεν στερούμαι πνεύματος γιατί αλλιώς δεν θα λογαριαζόμουν για άνθρωπος, δεν νιώθω λύπη που κλείνουν οι μεγάλες αυτές εφημερίδες.

Θυμάμαι, όταν πήγαινα στο Λύκειο, την αγαπημένη μου φιλόλογο -όλοι έχουμε κάποιον αγαπημένο καθηγητή που συχνότερα τυχαίνει να είναι φιλόλογος-, η οποία μας προέτρεπε να διαβάζουμε τις επιφυλλίδες των κυριακάτικων εφημερίδων, για να γίνουμε καλύτεροι στην έκθεση.

Κυρίως, επειδή δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι, έμπαινα σε αυτήν τη –βαρετή τότε- διαδικασία να διαβάζω εφημερίδα, αν και προτιμούσα να διαβάζω βιβλία.

Ήταν η εποχή που τις Κυριακές αγοράζαμε δυο και τρεις εφημερίδες και τις καθημερινές τουλάχιστον μία.

Ήταν η εποχή που στο τέλος του φαγητού ακούγαμε τους μεγάλους να συζητούν κάτι που τους είχε φανεί ενδιαφέρον στην εφημερίδα και τις απόψεις κάποιων δημοσιογράφων που τους θεωρούσαν σημεία αναφοράς.

Δεν ήταν πολύ μακριά και εκείνη η άλλη εποχή που η αγορά μιας εφημερίδας ήταν πράξη θάρρους και συχνά συνδυαζόταν με μια μικρή Οδύσσεια· σε απομακρυσμένα, κεντρικά συνήθως περίπτερα με άγνωστους περιπτεράδες για ευνόητους λόγους.

Η εφημερίδα, όπως και το βιβλίο, δεν περιλαμβανόταν στη λίστα καταναλωτικών αγαθών που είχα στο μυαλό μου.

Ανήκαν στα πνευματικά αγαθά που έχουν –αναγκαστικά- κάποιο τίμημα δυσανάλογα μικρό πολλές φορές συγκριτικά με την αξία τους.

Οι εποχές αυτές έσβησαν σιγά σιγά.

Κάποια στιγμή αγοράζαμε εφημερίδες για να προμηθευτούμε cd που είχαμε ήδη σε δίσκους αλλά το πικάπ είχε χαλάσει και δεν μπορούσαμε να τους ακούσουμε.

Έχω πάψει εδώ και πολύ καιρό να «καταναλώνω» εφημερίδες -τουλάχιστον τις μεγάλες, τους πυλώνες της δημοκρατίας- για να χρησιμοποιήσω κατά κάποιο τρόπο την έκφραση δημοσιογράφου μεγάλης εφημερίδας, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει επιλογή στο ερώτημα «να είμαστε με την πλευρά των τραπεζών ή με την πλευρά των καταναλωτών».

Ομοίως, τα τελευταία έξι χρόνια δεν βλέπω τηλεόραση και δεν έχω προμηθευτεί αποκωδικοποιητές ή όπως τους λένε.

Θυμάμαι ότι εκνευριζόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα τα δελτία ειδήσεων τόσο που κάποιες φορές μου ερχόταν να πετάξω πράγματα στην τηλεόραση.

Την ενημέρωση που μου πρόσφεραν, την ένιωθα σαν ένα καθημερινό βιασμό, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης.

Αποφάσισα -περισσότερο για να προστατέψω τον εαυτό μου, παρά για να τους τιμωρήσω- να σταματήσω απλά να τους βλέπω.

Τους ίδιους αλαζονικούς τηλεοπτικούς αστέρες τους έβρισκα να καθοδηγούν την ενημέρωση και στις μεγάλες εφημερίδες.

Σταμάτησα να αγοράζω αυτές τις εφημερίδες.

Μπορεί να υπήρχαν και καλοί δημοσιογράφοι στις εφημερίδες αυτές αλλά δυστυχώς δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να τους γνωρίσω.

Και πάλι, όμως, δεν γλίτωσα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναπαράγονται καθημερινά τα λεγόμενα των εντεταλμένων αυτών εκτελεστών της αλήθειας είτε για να καυτηριαστούν ή για να προβληθούν.

Σαν να μην έχει ο κόσμος να πει τίποτε άλλο, σαν να μην έχει μια δική του ιστορία να περιγράψει παρά πρέπει να ανακυκλώνει τα λεγόμενα αυτών.

Παρατηρείται ένα φαινόμενο που το έχω βαφτίσει «ανακύκλωση των μέσων»: το ένα μέσο σχολιάζει το άλλο κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που κάθε μέρα μετατρέπει σε μείζονα τα ελάσσονα και τα ελάσσονα σε μείζονα.

Όσο λοιπόν κι αν θρηνούν κάποιοι που χάνονται «οι πυλώνες της δημοκρατίας», δεν ξέρω καμιά δημοκρατία να ανθεί με ψεύτικη και καθοδηγούμενη ενημέρωση για την προστασία συμφερόντων που κάθε άλλο παρά των αναγνωστών είναι είτε με το να μετανιώνουμε στα στερνά που δεν υποστηρίξαμε τον πελάτη (αναγνώστη).

Ίσως είναι ευχής έργο να κλείσουν αυτές οι εφημερίδες μήπως και οι επόμενες που ανοίξουν κάποτε προσπαθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους : να υπηρετούν την αλήθεια άσχετα από συμφέροντα.

Xαρά

(Αγαπητή Χαρά, εφημερίδες δεν κλείνουν μόνο στην Ελλάδα· κλείνουν εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Όποια εφημερίδα δεν “συμφιλιώθηκε” με το Διαδίκτυο, δεν είχε και πολλές πιθανότητες να επιβιώσει. Το λάθος πολλών ελληνικών εφημερίδων ήταν πως είδαν το Διαδίκτυο σαν εχθρό. Και έχασαν το τρένο. Η αλήθεια είναι πως, από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο, πρέπει οι Έλληνες να διαβάζουν το Spiegel. Φτάνει το Spiegel, δεν χρειάζονται ελληνικές εφημερίδες. Όσο για τους δημοσιογράφους, έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν πως είναι καλοί και ανεξάρτητοι στο Διαδίκτυο. Βέβαια, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να είναι ανεξάρτητοι. Πάντως, είναι εντυπωσιακό πως πάρα πολλοί δημοσιογράφοι είχαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους -επειδή έγραφαν σε μια εφημερίδα- και διαπίστωσαν πως στο Διαδίκτυο δεν τους διαβάζει σχεδόν κανείς. Οι αναγνώστες καθορίζουν την κατάσταση. Αν δεν με διάβαζε κανείς, δεν θα έγραφα. Απλό είναι. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα ΜΜΕ που έκλεισαν αλλά ότι δεν δημιουργήθηκαν νέα, σοβαρά και ανεξάρτητα ΜΜΕ. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.