Εκεχειρία σαν πόλεμος

Μετά από το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης των Βερσαλλιών, ο τότε Γάλλος πρόεδρος Κλεμανσώ είχε πει πως, κατά την γνώμη του, δεν επρόκειτο για ειρήνη αλλά για μια μακροχρόνια εκεχειρία (σ.σ. Τελικά, η φράση είναι του Γάλλου στρατάρχη Φερντινάντ Φος.)

Είχε πολύ σωστά προφητεύσει πως ο πόλεμος θα σταματούσε για λίγο και θα συνεχίζονταν αργότερα.

Ήταν όμως μεγάλος σε ηλικία και δεν πρόλαβε την δικαίωση των προφητικών του λόγων με το ξέσπασμα του δευτέρου πολέμου τον Σεπτέμβρη του 1939.

Σχεδόν έξι χρόνια μετά, όταν το Μάϊο του 1945 οι ναζί υπέγραφαν με τους συμμάχους την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως εβδομήντα χρόνια μετά ο στόχος της Γερμανίας για κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο θα πλησίαζε στην πραγμάτωσή του.

Εκείνο που η Γερμανία δεν είχε κατορθώσει με την χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων τον προηγούμενο αιώνα, το επιτυγχάνει σήμερα μέσω της ΕΚΤ και του κοινού νομίσματος.

Μια οικονομική και πολιτική δικτατορία που ισοπεδώνει κράτη και λαούς, εν ονόματι μιας ενότητας που δεν διαφέρει σε τίποτα από την υποταγή.

Μια ιστορία που -στην καλύτερη των περιπτώσεων- θα καταλήξει σε μια δραματική συρρίκνωση των ευρωπαϊκών οικονομιών μετά την αναπόφευκτη διάλυση της ζώνης του Ευρώ και στην χειρότερη σε μια αναβίωση των παλαιότερων εθνικιστικών συγκρούσεων με απρόβλεπτα κι επώδυνα επακόλουθα.

Είναι αληθινά τρομακτικό όταν η μοίρα μίας ηπείρου αφήνεται στα χέρια μιας χώρας «κανίβαλου», μιας χώρας που την έννοια του συμβιβασμού και της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας με τους γείτονές της, την χρησιμοποιεί μονάχα όποτε δεν μπορεί να πράξει αλλιώς, ως σανίδα σωτηρίας και ως αναγκαίο προσωρινό κακό.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα περισσότερο απογοητευτικά, όταν κανείς στρέψει την προσοχή του στις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βρίσκονταν στην πρώτη γραμμής αντίστασης στην πολιτική του Βερολίνου και της ΕΕ η οποία οδηγεί στην διαρκή φτωχοποίηση των υπολοίπων λαών της ένωσης.

Δεν είναι μονάχα η απουσία των δυνάμεων.

Είναι και η πλήρη υποταγή τους στις ορέξεις του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου.

Δημιουργείται έτσι ένα τεράστιο πολιτικό κενό το οποίο θα καλυφθεί από εκείνον που θα πει «όχι» στα σχέδια του Βερολίνου και των συνεργατών του για μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, ακόμα κι αν αυτός που θα εναντιωθεί σε αυτά δεν είναι παρά ένας φασίστας.

Προσωπικά, προβλέπω μια τεράστια ενδυνάμωση των νεοφασιστικών πολιτικών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη τα επόμενα λίγα χρόνια.

Περιθωριακά κόμματα του χθες θα γιγαντωθούν και θα μετατραπούν σε κόμματα που θα διεκδικούν την εξουσία, ακριβώς γιατί θα καταφέρουν να εκφράσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται βάναυσα από τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης και αισθάνονται ντροπή για την απαξίωση της εθνικής τους ταυτότητας και την απώλεια της εθνικής τους ανεξαρτησίας.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ο νεοφασίστας Ντόναλντ Τράμπ έλεγε στους υποστηρικτές του τα εξής:

«Το κατεστημένο προστατεύει τον εαυτό του, αλλά όχι τους πολίτες της χώρας μας. Οι νίκες του δεν ήταν δικές σας νίκες, οι επιτυχίες του δεν ήταν δικές σας επιτυχίες, ενώ, όταν στην πρωτεύουσα μας γιόρταζε το κατεστημένο, υπήρχαν πολύ λίγες αιτίες για να γιορτάζουν οι οικογένειες που προσπαθούσαν αγωνιωδώς να επιβιώσουν σε ολόκληρη τη χώρα μας. Για πάρα πολλούς από τους Αμερικανούς συμπολίτες μας υπάρχει μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Οι μητέρες και τα παιδιά στις πόλεις μας είναι φυλακισμένοι, παγιδευμένοι καλύτερα στη φτώχεια – τα σκουριασμένα εργοστάσια έχουν εξαπλωθεί σαν τάφοι, όπως οι επιτύμβιες στήλες δηλαδή, σε ολόκληρη τη χώρα. Η μία μετά την άλλη βιομηχανίες έκλεισαν ή εγκατέλειψαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς την παραμικρή σκέψη όσον αφορά τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων εργατών, οι οποίοι έμειναν πίσω. Ο πλούτος της μεσαίας τάξης μας υφαρπάχθηκε από τα σπίτια της και στη συνέχεια διαμοιράστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη».

Είναι προφανές ότι η παραπάνω φρασεολογία –ανεξαρτήτως της ειλικρίνειας των προθέσεων του Τράμπ– ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα.

Τα λόγια αυτά συγκινούν σήμερα τον μέσο πολίτη. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος δεξιός ή αριστερός για να πειστεί.

Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς και την απήχηση που είχε ο επίσης αληθινός και προσαρμοσμένος στην πραγματικότητα λόγος του Σάντερς στο ακροατήριο των δημοκρατικών στις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι δεν πρόκειται απλά για μόδα ή για μια περιορισμένη σε έκταση κατάσταση.

Ενδεχομένως, αν ο Σάντερς πήγαινε μέχρι το τέλος και τόλμαγε να βγει από το μαντρί του Δημοκρατικού κόμματος, να είχε διαμορφωθεί ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό σήμερα στις ΗΠΑ ανεξάρτητα από το ποιος θα είχε εκλεγεί τελικά πρόεδρος.

Στην Ευρώπη, βέβαια, η Αριστερά δεν τολμάει ούτε καν να θέσει πάνω στο τραπέζι ταξικά τα ζητήματα.

Περιορίζεται στην τάχα μου υπεράσπιση των δικαιωμάτων διαφόρων ομάδων του πληθυσμού αλλά σιωπά μπροστά στα δικαιώματα της κοινωνίας για εκπαίδευση, υγεία, αξιοπρεπή εργασία, ασφάλεια.

Αν είσαι ομοφυλόφιλος και σε αντιμετωπίζουν περίεργα στον χώρο της εργασίας σου, η αριστερά σε υπερασπίζέται με σθένος.

Αν όμως είσαι ομοφυλόφιλος άνεργος κι αποκλεισμένος κοινωνικά όπως κι ο κάθε άνεργος, σου λέει να βρεις πρώτα δουλειά.

Η σημερινή ευρωπαϊκή Αριστερά είναι ο υπηρέτης του κυρίου Σόιμπλε και ο καλύτερος συνήγορος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Μόνο που σε αυτήν την οικονομία πολύ λίγοι κερδίζουν και πάρα πολλοί χάνουν.

Κάποιοι προχωρούν στην μεταβιομηχανική εποχή και προοδεύουν και εκατομμύρια άλλοι επιστρέφουν στον Μεσαίωνα και μετατρέπονται σε κανονικότατους δούλους.

Και βέβαια, είναι τουλάχιστον ύποπτο το ότι κάθε φορά που ένα επιχείρημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση πέφτει πάνω στο τραπέζι, φουντώνουν οι τάχα μου αντιρατσιστικές κραυγές διαμαρτυρίας, προκειμένου να λειτουργήσει ο αντιπερισπασμός.

Η συστημική Αριστερά διαμαρτύρεται –και καλά κάνει– όταν ο Τράμπ απαγορεύει την είσοδο στο έδαφος των ΗΠΑ πολιτών από συγκεκριμένες μουσουλμανικές χώρες, αλλά σιωπά ή υπερθεματίζει όταν ο Αμερικανός πρόεδρος βομβαρδίζει σκληρά τις ίδιες αυτές χώρες.

Διαμαρτύρεται και καταγγέλλει ως ρατσιστικές κι αντιδημοκρατικές τις πολιτικές περιορισμού της «ελεύθερης» μετακίνησης εργαζομένων από την μια χώρα στην άλλη, αλλά δεν την απασχολούν καθόλου οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια των πολυεθνικών εταιριών σε Ινδία, Κίνα, Μπάγκλα Ντες, Πακιστάν, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Βιετνάμ, Χιλή, Μαρόκο, Κολομβία, Βουλγαρία, κλπ, που επιτρέπουν στους κεφαλαιοκράτες να εισάγουν φθηνά καταναλωτικά προϊόντα στις δυτικές χώρες εξασφαλίζοντας παράλληλα τεράστια ποσοστά κέρδους.

Πού και πού, και μονάχα για το ξεκάρφωμα καταγγέλλει και το διαβόητο 1% από το οποίο όμως πληρώνεται πολύ καλά για να το υπηρετεί.

Αποστασιοποιημένα και γενικά όλα αυτά θα μου πειςμ φίλε μου Πιτσιρίκο, όμως τι περισσότερο να γράψεις για την Ελλάδα σήμερα και πόσες φορές να το επαναλάβεις;

Δεν έχουν κλείσει ακόμα τέσσερα χρόνια από την στιγμή που έφυγα και νομίζω ότι έχουν περάσει δεκαετίες.

Για μένα –που δεν είμαι παιδί πια– φαντάζει απίθανος πια ο δρόμος της επιστροφής, αν και ζορίζομαι ακόμα πολύ εδώ που βρίσκομαι τώρα.

Πόσω μάλλον για τους νέους που εγκαταλείπουν πια την Ελλάδα με έναν τρόπο που ούτε επιλογή πια θυμίζει, ούτε μονάχα αναγκαιότητα μοιάζει να είναι.

Η εγκατάλειψη του τόπου είναι πια μια κανονικότητα. Να τελειώσει το πανεπιστήμιο και να φύγει.

Η αιμορραγία τρομακτική.

Κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω.

Δεν φεύγουν πια οι άνθρωποι στο εξωτερικό για να βγάλουν χρήματα και μετά να γυρίσουν πίσω.

Φεύγουν για να ζήσουν και να απλώσουν ρίζες εκεί.

Κι αυτό τα αλλάζει όλα, σε σχέση με το παρελθόν.

Η ελπίδα είναι και γίνεται πολλές φορές αγωνία, όμως για το ταξίδι χρειάζεται να υπάρχει πάντα μέσα στο μυαλό σου μια Ιθάκη, κι ας μην την φτάσεις ποτέ.

Φοβάμαι πως έχει χαθεί η Ιθάκη για μας.

Οι πιο τυχεροί κουβαλούμε μαζί την Πηνελόπη μας και τον μικρό μας Τηλέμαχο.

Το σκυλί που κάποτε μας περίμενε στην πόρτα έχει από καιρό πια πεθάνει.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, ο Κλεμανσώ ήταν φιλέλληνας και ένας σοφός άνθρωπος. Ο Κλεμανσώ πίστευε πως η Γερμανία πρέπει να τιμωρηθεί ανελέητα -ήθελε να την διαλύσει-, ώστε να μην σηκώσει πάλι κεφάλι και απειλήσει με πόλεμο. Άλλοι πίστευαν πως ο εξευτελισμός των Γερμανών μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα έφερνε στην εξουσία τέρατα που θα ζητούσαν εκδίκηση. Μάλλον συνέβη το δεύτερο. Ηλία, υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την Γερμανία και την δύναμη αλλά, ίσως, αυτή τη φορά οι Γερμανοί να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Άλλωστε, ίσως να μην μπορούν. Η Βρετανία αποχαιρετά την Ευρωπαϊκή Ένωση και η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, για να γίνει γερμανικό προτεκτοράτο. Ηλία, δεν υπάρχει Αριστερά στην Ευρώπη. Οι λέξεις που πρέπει να ειπωθούν από τα στόματα των αριστερών της Ευρώπης είναι “σοσιαλισμός” και “κομμουνισμός”. Καθαρά, ξεκάθαρα. Διαφορετικά, ας παραδεχτούν πως είναι νεοφιλελεύθεροι και να πάνε στα ανάλογα κόμματα. Πάντως, ιστορικά, η άνοδος του φασισμού συνοδευόταν από άνοδο του κομμουνισμού. Θα δούμε. Ηλία, υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις -εσύ και άλλοι γιατροί- στην Ελλάδα. Μπορεί κάποιες κοινότητες που δεν έχουν γιατρό -υπάρχουν πολλές σήμερα στην Ελλάδα- να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πληρώνουν έναν γιατρό οι ίδιες, παρακάμπτοντας το ανύπαρκτο κράτος. Υπάρχει η ιδέα να φτιάξουμε μικρά κράτη-κοινότητες μέσα στο ανύπαρκτο κράτος-προτεκτοράτο. Η βούληση χρειάζεται. Πάντως, εγώ θα κάνω μια προσπάθεια να σε φέρω στην Ελλάδα. Αν δεν φύγω κι εγώ. Θα σου πάρω και σκύλο. Τον Άργο. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.