Η παιδαγωγική διάσταση του Survivor

Η φίλη μου η Αθηνά, Πιτσιρίκο μου, στην π.Κ. (προ Καστελόριζου) εποχή, θα μπορούσε να είναι η Μαίρη Παναγιωταρά: μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά.

Μετά από τρία μνημόνια στο κεφάλι, στον κώλo ή όπου τέλος πάντων τα προτιμάει κανείς, παριστάνει το χαμαιλέοντα, προσπαθώντας να προσαρμοστεί άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, στις συνθήκες που επιβάλλει στους ιθαγενείς του Προτεκτοράτου η ανάγκη της παραμονής του στο σκληρό πυρήνα του ευρώ ή στη ζώνη του λυκόφωτος (ανάλογα με την οπτική του καθενός).

Στις εποχές της ευμάρειας, πήγαινε στο σχολείο που εργάζεται ως γυμνάστρια στις 8:00, ή και πιο αργά, και σχόλαγε στις 1:15, ή και νωρίτερα, ανάλογα με το διδακτικό της ωράριο.

Στα κενά της -ναι, είχε και τότε κενά-, θα συζητούσε κάτι με τους συναδέλφους της, θα σχεδίαζε κάποια απόδραση για το σαββατοκύριακο, ένα κοντινό ταξίδι για τις διακοπές της.

Τώρα πάει σχολείο στις 8:00 και βαράει καραούλι ως τις 4:15, έχει δεν έχει δουλειά, αφού ζητούμενο του μέσου κωλoέλληνα δεν είναι πλέον να περνάει αυτός καλά, αλλά να βλέπει τους γύρω του να τη βγάζουν χειρότερα απ’ αυτόν.

Σου λέει, πoύστη, αφού κι εγώ πηδιέμαι, υπέφερε κι εσύ για να μάθεις.

Τζάμπα μας συμβουλεύουν τόσα χρόνια ο Μπάμπης, η Όλγα κι όλος αυτός ο εσμός των αγράμματων εξωνημένων αδέκαστων;

Στα κενά της -τώρα κι αν έχει κενά- ενημερώνεται για το ποια λαϊκή έχει φτηνότερα πορτοκάλια και ποιο σούπερ μάρκετ κάνει προσφορές στα κωλόχαρτα, ενώ δεν προφταίνει να σχεδιάζει πώς θα διακανονίσει λογαριασμούς, κάρτες, υποχρεώσεις, φόρους και δόσεις με τον κουτσουρεμένο κωλομισθό που παίρνει και νιώθει τυχερή, γιατί ο σύζυγος από εργαζόμενος με οχτάωρο και πενθήμερο, προβιβάστηκε ήδη από το πρώτο μνημόνιο σε απασχολούμενο χωρίς τις φορτικές δεσμεύσεις του ωραρίου, αναβαθμίστηκε σε συνεργάτη με μπλοκάκι μετά το δεύτερο, ε, μετά το τρίτο, ο αφέντης-εργοδότης του θεωρεί πλεονεξία να τού παρέχει και δουλειά και αμοιβή ταυτόχρονα.

Εκτός δουλειάς, βρίσκει απολαυστικό το να τρέχει σαν τον Βέγγο, για να προλάβει να μαγειρέψει, να πλύνει, να σιδερώσει, να συγυρίσει, να πάρει το ένα παιδί από το σχολείο, να συνοδέψει το άλλο σε κάποια δραστηριότητα, να πετάξει το πρώτο στ’ αγγλικά, για να φύγει σφαίρα να πάρει το άλλο για το φροντιστήριο, γιατί βλέπεις, δεν είναι επαναστάτρια σαν την Περιστέρα, να τα έχει σε ένα ιδιωτικό να τα κάνουν όλα εκεί.

Φυσικά, έχει άπλετο χρόνο και διάθεση να ασχοληθεί με τον εαυτό της, να κάνει σεχ με το σύζυγο, άσε που δεν προλαβαίνει να πίνει καφέδες και ποτά με φίλους, να διαβάζει βιβλία, να πηγαίνει θέατρο, κινηματογράφο, ακόμα και να ξεκουραστεί, να κοιμηθεί, ρε αδερφέ.

Περισσότερο για να την πειράξω, στον καφέ που πίνουμε μεσοβδόμαδα, όταν παρκάρει το αυτοκίνητό της μπροστά στο σπίτι μου για να γλιτώσει το παρκινγκ, περιμένοντας να τελειώσει το παιδί της το μάθημα των αγγλικών του, τη ρώτησα αν βλέπει survivor.

Το πρόσωπό της έλαμψε, τα μάτια της άστραψαν, ένα πελώριο χαμόγελο έσκασε στα χείλη της και με απέραντη χαρά μου δήλωσε: «η καλύτερη εκπομπή από καταβολής τηλεόρασης».

Έμεινα παξιμάδι με την αντίδρασή της.

«Τι με κοιτάς ανόητε», συνέχισε η Αθηνά, «ξέρεις πόσα προβλήματα μου ’λυσε το Survivor;».

Είχα την αίσθηση ότι με δούλευε.

«Δεν έχεις να κάνεις με παιδιά, κολλητέ, γι’ αυτό δεν ξέρεις. Αυτά, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο μαλθακά γίνονται. Τίποτα δε θέλουν να κάνουν. Όχι να τρέξουν, όχι να παίξουν, ούτε καν να μιλήσουν. Αυτά ρε θα μεγαλώσουν και δε θα θέλουν ούτε να γ@μήσουν. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μιλάνε με τα κινητά στο Facebook. Αν κουνηθούν, θα το κάνουν για να βγάλουν selfie. Μιλάμε για ντιπ μουρόχαβλα. Λες κι έχουν καπνίσει μια ντουζίνα τρίφυλλα το καθένα».

«Εντάξει ρε Αθηνά, πάσο. Δεν το έχω. Αλλά τι σχέση έχουν όσα μου λες με το survivor;»

«Το παιχνίδι αυτό άλλαξε τη ζωή μας, φίλε. Εκεί που τους έλεγα “πάμε να παίξουμε ένα μπάσκετ” κι απαντούσαν “πάλι μπάσκετ κυρία;”, “πάμε να παίξουμε λίγο βόλεϊ”, “πάλι βόλεϊ κυρία;”, τώρα τρελαίνονται όλα να παίζουν Survivor.

Πώρωση παιδί μου το Survivor. Απ’ τα πρωτάκια ως τα εκτάκια, πεθαίνουν όλα για Survivor. Πλέον δεν κάνω γυμναστική, Survivor κάνω. Φεύγουν σαν αφηνιασμένα από τις αίθουσες κι έρχονται στο προαύλιο αλαλάζοντας Survivor».

Μου φαινόταν απίστευτα τα όσα μου έλεγε.

«Εντάξει, την πρώτη φορά, μάσησα. Δεν ήξερα τι ήταν αυτήν η μ@λ@κία που μου ζητούσαν. Λες και προλαβαίνω να δω τηλεόραση ή αν είχα χρόνο θα έβλεπα αυτήν την αηδία; Πρέπει να είσαι τελείως πυροβολημένος για να βλέπεις τέτοιες γελοιότητες», συνέχιζε απτόητη η Αθηνά.

«Δεν τα έχασα όμως. Τους είπα “αν είστε καλά παιδιά, θα το παίξουμε στο άλλο μάθημα”.

Μπήκα στο Internet, ενημερώθηκα κι από τότε, κομμένη η γυμναστική, μόνο Survivor παίζουμε. Δεν το χορταίνουν, ρε συ. Να δεις με πόση χαρά συμμετέχουν, πώς χωρίζονται σε Διάσημους και Μαχητές από μόνα τους, χωρίς να χρειαστεί να παρέμβω· που για να τους χωρίσω σε ομάδες σε κάθε δραστηριότητα μου βγάζαν την ψυχή. “Όχι, εγώ θέλω στην ίδια ομάδα με το Γιώργο κυρία”, “εγώ θέλω να είμαι μαζί με τη Μαρία”, “όχι, αυτόν τον άχρηστο σε μας κυρία”, το μισό μάθημα, ένα μπάχαλο για να τα χωρίσω.

Πάνε αυτά στο Survivor. Άσε, που όχι μόνο δε μαλώνουν και δε φωνάζουν σε όποιον δεν τα καταφέρνει -που αν έχανε κάποιος καλάθι, του την έπεφταν οι υπόλοιποι.

Εδώ τους εμψυχώνουν κιόλας, τους αγκαλιάζουν όταν δεν τα καταφέρνουν, κάνουν κερκίδα.

Οπότε, βλέπω τα αγωνίσματα κάθε Κυριακή, προσαρμόζω ανάλογα τα υλικά που υπάρχουν στην αποθήκη, κάνω τις απαραίτητες μετατροπές, μηχανεύομαι διάφορες πατέντες κι όλη τη βδομάδα γίνεται του Survivor το κάγκελο στο προαύλιο».

«Τώρα, μιλάς σοβαρά, ρε Αθηνά;», τόλμησα να τη ρωτήσω.

Όμως, εκείνη είχε πάρει φόρα και δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα.

«Ένα θεματάκι είχα μόνο με το έπαθλο», κατέληξε κάποια στιγμή, «αλλά το έλυσα κι αυτό».

«Ποιο έπαθλο ρε Αθηνά;», αναρωτήθηκα.

«Τώρα γίνεσαι μ@λάκας. Η ομάδα που κερδίζει, περιμένει έπαθλο. Στο παιχνίδι, δίνουν στους νικητές έπαθλο κανένα πιάτο φαΐ, γιατί ψωμολυσσάνε όλη τη βδομάδα. Εγώ την πρώτη φορά, ένα κουλούρι είχα μόνο, το έσπασα σε καμιά δεκαριά κομμάτια και το μοίρασα στην ομάδα των νικητών. Σαν είδα τη χαρά που κάναν, μόλις τους μοίρασα από μισή μπουκιά κουλούρι, βρήκα και το έπαθλο. Ένα κουλούρι στα δέκα. Τρελαίνονται σου λέω».

Μήπως να κάναμε το Σπαλιάρα Υπουργό Παιδείας, ρε Πιτσιρίκο, ή νομίζεις πως θα του ήταν αρκετός ο τίτλος του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, έτσι για το ξεκίνημα;

Και μη χειρότερα…

Σ.Α.Μ.

(Αγαπητέ Σ.Α.Μ., με την τεράστια επιτυχία του Survivor -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας-, γελάω με τον εαυτό μου που πίστευα πως μπορούμε να πάμε σε άμεση δημοκρατία. Τι χαζός που ήμουν. Πανηλίθιος. Ευτυχώς, μου πέρασε κάπως. Δεν είναι μόνο στα πιτσιρίκια η επιτυχία του Survivor. Ακούω και μεγάλους που συζητούν για το Survivor στον δρόμο. Αν μπεις και διαβάσεις τα σχόλια κάτω από τα βίντεο του YouTube, θα σου φύγει το καφάσι. Δεν σχολιάζουν για πλάκα ή για χαβαλέ. Φανατίζονται πραγματικά με τους παίκτες, ποιος είναι πιο καλός χαρακτήρας και ποια είναι η πιο καλή κοπέλα. Μιλάμε για γκάου. Να είσαι καλά, Σ.Α.Μ. Και μη χάνεσαι.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.