Λόγω της ημέρας

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Θα ξεκινήσω στο κλίμα των ημερών, επίκαιρος – επετειακός.
Όχι ιδιαίτερα όμως, κυρίως επειδή εσύ και κάποιοι αναγνώστες σου έχετε τοποθετηθεί επί του θέματος καταπληκτικά, οπότε να μου επιτρέψεις να παρεκκλίνω ελαφρώς.

Θέλω να μιλήσω για κάτι που βίωσα σήμερα.

Αιτία ήταν το γεγονός ότι το παιδί μου εξεδήλωσε την επιθυμία του να συμμετάσχει στη σχολική παρέλαση, κι αφορμή ένας γνωστός που μου καυχιόταν πως εκείνος έχει εκπαιδεύσει τα παιδιά του και δεν θα πάνε.

Ο συγκεκριμένος δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα γιατί του απάντησα πως δεν εκπαιδεύω το παιδί μου, δεν είναι φαντάρος, ούτε επιθυμώ να γίνει κατ’ εικόνα κι ομοίωσή μου, αλλά του παρουσιάζω τα δεδομένα, εκθετώ την άποψη μου –το πώς τυχαίνει σχεδόν νομοτελειακά να είναι διαφορετική από την κυρίαρχη είναι άλλο θέμα– κι αποφασίζει μόνο του πώς επιθυμεί να πορευτεί.

Η απόφαση του παιδιού μου, λοιπόν, με έκανε σε πρώτη φάση να αισθάνομαι πως αποτυγχάνω ελαφρά στον γονεϊκό μου ρόλο, αλλά, σκεπτόμενος σε ποια ηλικία βρίσκεται, κατέληξα πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και πως υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης δικής μου· του παιδιού τη θεωρώ δεδομένη.

Το σημαντικό ήταν πως για πρώτη φορά βίωσα παρουσία ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων τόση μοναξιά κι απόσταση που σχεδόν δε το χώραγε ο νους μου.

Βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι επιλέγω πού και με ποιους θέλω να είμαι και η σημερινή περίσταση δεν ανήκε σ’ αυτές.

Δε μπορούσα να διανοηθώ πόσο έντονη ήταν η ανάγκη του να αρχίσω να τρέχω για να απομακρυνθώ από κοντά τους χωρίς δεύτερη σκέψη ή ματιά.

Έβλεπα αυτό το καρναβάλι που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μου και η απογοήτευση χτύπαγε κόκκινο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει η πλειοψηφία των Ελλήνων από το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια παρά μόνον με ακρωτηριασμό.

Θα ήθελα να έβλεπα από μια μεριά την έκφρασή που είχα, κοιτώντας το αλαλάζον πλήθος.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τώρα θα μου έφερνε δάκρυα στα μάτια από τα γέλια, τόσο αστεία την οραματίζομαι, εκείνη την ώρα όμως δε γελούσα.

Δεν θα αναλωθώ στο ποια ήταν τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης τριγύρω γιατί και τα γνωρίζεις και έχεις αναφερθεί σε αυτά.

Το καλό ήταν πως σύντομα αποχωρήσαμε κι αναζητήσαμε παρέα πιο κοντά στα γούστα και την ιδιοσυγκρασία μας.

Έχεις γράψει, μεταξύ άλλων, αν δε με απατά η μνήμη μου, όχι με αυτά τα λόγια αλλά η κεντρική ιδέα όπως τη θυμάμαι αυτή είναι, πώς το διάβασμα είναι απαραίτητο συστατικό για σκεπτόμενους πολίτες.

Φυσικά, οι σκεπτόμενοι πολίτες δε καταλήγουν έρμαιο διαφόρων τυχάρπαστων και διεκδικούν το καλύτερο για την κοινωνία που ζουν, γιατί μια κοινωνία που ευημερεί έχει σαν αποτέλεσμα ευτυχισμένους ανθρώπους και φυσικά μέλλον.

Εδώ θα πρέπει να σε απογοητεύσω, ίσως.

Πάντα αγαπούσα το διάβασμα και, ως γονέας, διάβαζα στο παιδί μου από μωρό, προσπαθώντας να του εμφυσήσω την αγάπη για το βιβλίο.

Αγαπώ που εξακολουθούμε να διαβάζουμε παρέα, αν και δεν είμαι απαραίτητος, γιατί μας δίνεται η ευκαιρία για υπέροχες συζητήσεις μετά και κάθε φορά εκπλήσσομαι ευχάριστα από την απλότητα, την ακρίβεια και την αμεσότητα της σκέψης που διακρίνει τα παιδιά.

Πλατειάζω όμως και αργώ να σε απογοητεύσω.

Την πρώτη φορά που γιόρτασε γενέθλια με φίλους σχολικούς, γλύτωσα από τρία εμφράγματα και δυο εγκεφαλικά επεισόδια, όταν διαπίστωσα πως οι μικροί μας επισκέπτες εκτόξευαν βιβλία το ένα εναντίον του άλλου, έσκιζαν σελίδες και, γενικά, υπήρχε μια καταστροφική προσέγγιση.

Στο τέλος της ημέρας, ήμουν προβληματισμένος από αυτή τη συμπεριφορά και δεν μπορούσα να την ερμηνεύσω.

Η απάντηση δόθηκε μετά από 2-3 επισκέψεις δικές μας σε αντίστοιχα σπίτια συμμαθητών του.

Ενώ στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με ξένιζε, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή την απουσία βιβλίων από τα παιδικά δωμάτια αλλά και από τους υπόλοιπους χώρους σε κάθε σπίτι.

Αντ’ αυτού, δεκάδες παιχνίδια σκορπισμένα στο πάτωμα να αποτελούν πολεμοφόδια για τις μικρές τους συρράξεις.

Δεν είναι να απορεί κανείς μετά γιατί φέρθηκαν με τέτοιο τρόπο στα βιβλία του παιδιού μου.

Για να καταλήξω, μην περιμένεις να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα σύντομα.

Το πιθανότερο είναι πως δεν περίμενες εμένα να στο επιβεβαιώσω, αλλά μια που το ‘φερε η κουβέντα είπα να το καταθέσω και αυτό.

Δε ξέρω αν ελπίζω να σε απογοήτευσα ή να μην σε απογοήτευσα.

Με επαναστατικούς – λόγω της ημέρας – χαιρετισμούς

Χάρης

(Αγαπητέ Χάρη, δεν με απογοήτευσες. Ξέρω σε ποια κοινωνία ζούμε και βλέπω καθημερινά τι συμβαίνει γύρω μου. Χάρη, τώρα κάνουν παιδιά αυτοί που μεγάλωσαν με ιδιωτική τηλεόραση, σκυλάδικα και εθνική περηφάνια χωρίς λόγο. Δεν είναι και δύσκολο να φανταστεί κάποιος με ποιο τρόπο μεγαλώνουν αυτοί οι άνθρωποι τα παιδιά τους. Ειδικά, αν σκεφτείς πως ένα μέρος των σημερινών νέων γονιών οι γονείς τους τους είχαν “παρκάρει” στους δικούς τους γονείς, γιατί οι ίδιοι έκαναν “καριέρα”. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπεις σήμερα τόσους νέους ανθρώπους να σταυροκοπιούνται όλη την ώρα σαν να τους έχουν ταμένους: τους μεγάλωσε η γιαγιά τους. Χάρη, δεν είναι κακό να θέλει το παιδί να πάρει μέρος στην παρέλαση. Κι εγώ ήθελα να παρελαύνω, όταν ήμουν παιδί. Ούτε μια παρέλαση δεν έχασα. Ήμουν και πάρα πολύ χαρούμενος και περήφανος, όσες φορές έκανα παρέλαση. Δάκρυα μου έρχονταν από τη συγκίνηση. Μετά επέστρεφα σπίτι και έγραφα τι ένιωσα, για να μην το ξεχάσω. Θα του περάσει, δεν είναι τίποτα. Καλύτερα να το κάνει τώρα, για να μην το έχει απωθημένο. Τα βιβλία είναι πολύ σημαντικά για τα παιδιά. Αλλά είναι και να αγαπάς το διάβασμα. Εγώ το αγαπούσα πολύ και η μητέρα μου φρόντιζε πάντα να υπάρχουν βιβλία. Βιβλία, λοιπόν. Αμόλα βιβλία παντού. Να είσαι καλά. Και να τον χαίρεσαι.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.