Ελβετία και το τέλος της Άμεσης Δημοκρατίας

Γεια σου Πιτσιρίκο.
Επειδή έχεις υμνήσει αρκετές φορές το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας των Ελβετών, είπα να σου στείλω ένα μικρό update για τις εξελίξεις -για την ακρίβεια μη εξελίξεις- στη χώρα στην οποία δεν κατοικώ πλέον αλλά εξακολουθεί να με ενδιαφέρει.

Εν ολίγοις, φαίνεται ότι όλα έχουν τα όριά τους σε αυτή τη ζωή, ακόμα και η άμεση δημοκρατία την οποία υποτίθεται ότι προστατεύει το ελβετικό Σύνταγμα.

Όπως θα θυμούνται οι περισσότεροι, τον Φεβρουάριο του 2014 οι Ελβετοί πολίτες ψήφισαν για τον περιορισμό στην μετανάστευση Ευρωπαίων στη χώρα τους.

Ως γνωστόν, η Ελβετία δεν είναι ούτε στην ΕΕ ούτε στον ΕΟΧ, έχει όμως ειδικές διμερείς συμφωνίες με την ΕΕ που μεταξύ άλλων επιβάλλουν την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών.

Κλειδί αυτών των διμερών συμφωνιών είναι η ρήτρα της “γκιλοτίνας”, η οποία προβλέπει ότι οι διμερείς συμφωνίες ισχύουν ως πακέτο και όχι κάθε μια χωριστά, και, άρα, αν το ένα από τα 2 μέρη δεν σεβαστεί οποιαδήποτε από αυτές τις συμφωνίες, το άλλο έχει δικαίωμα να θεωρήσει το σύνορο αυτών των διμερών συμφωνιών άκυρο.

Με απλά λόγια, αν η Ελβετία επιβάλει περιορισμούς στην μετανάστευση Ευρωπαίων, αν για παράδειγμα ένας Έλληνας ή Σουηδός επιχειρήσει να μετακομίσει στην Ελβετία για εργασία και του πουν να φύγει, τότε, αυτομάτως, οι Βρυξέλλες έχουν δικαίωμα να διακόψουν την πρόσβαση της Ελβετίας στην Ενιαία Αγορά.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2017.

Εντός τριών ετών από την ημέρα του δημοψηφίσματος η ελβετική κυβέρνηση έπρεπε να κάνει πράξη την -ρατσιστική, ξενοφοβική κλπ- απόφαση του ελβετικού λαού να περιορίσει την μετανάστευση Ευρωπαίων.

Μάντεψε τι έγινε; Απολύτως τίποτα.

Αν κάποιος από τους αναγνώστες του blog σου δεχτεί πρόταση εργασίας από ελβετική εταιρία, μπορεί να μετακομίσει και να αρχίσει να εργάζεται την επόμενη ημέρα, χωρίς να περιμένει να εγκριθεί η άδεια εργασίας του· στην Ελβετία οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να κάνουν αίτηση για άδεια εργασίας, όπως και οποιοσδήποτε άλλος μη Ελβετός, αλλά η έγκρισή της είναι μια τυπική διαδικασία και -σε αντίθεση με τους πολίτες τρίτων χωρών- οι Ευρωπαίοι μπορούν να αρχίσουν να εργάζονται από την στιγμή που θα κατατεθεί η αίτηση.

Τι έχει συμβεί στο μεταξύ;

Η ελβετική κυβέρνηση προσπάθησε να συζητήσει με τις Βρυξέλλες αλλά συνάντησε την απόλυτη άρνηση.

Οι Ευρωπαίοι είπαν απλά ότι δεν τίθεται τίποτα προς συζήτηση και ότι, αν η Ελβετία δεν επιθυμεί να διατηρήσει τις διμερείς συμφωνίες, τότε «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».

Οι Ελβετοί λοιπόν έσκυψαν το κεφάλι και δεν πήδηξαν.

Το μόνο που έκανε η ελβετική κυβέρνηση είναι μια γενικόλογη δέσμευση να διευκολύνει και να ενθαρρύνει εταιρίες να προσλαμβάνουν ντόπιους, κάτι που ήδη συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και που σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει τίποτα γιατί, αν μια εταιρία αποφασίσει να φέρει Ευρωπαίο για κάποια θέση, δεν είναι υποχρεωμένη να ρωτήσει κανέναν.

Το ρατσιστικό και ξενοφοβικό SVP που είχε ζητήσει και είχε κερδίσει το δημοψήφισμα του 2014 καταγγέλλει την «προδοσία» αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία.

Είναι γεγονός ότι το δημοψήφισμα κερδήθηκε οριακά με μόλις 50,33% των ψήφων, και επίσης είναι γεγονός ότι από αυτό το 50,33% τουλάχιστον το 0,33% θα προτιμούσε να μη χάσει την πρόσβαση στην Ενιαία Αγορά της ΕΕ προκειμένου να περιορίσει τη μετανάστευση.

Με άλλα λόγια, όλοι ξέρουν ότι, αν το SVP προκαλέσει νέο δημοψήφισμα, στο οποίο θα ζητήσει από τους Ελβετούς να επιλέξουν μεταξύ διατήρησης του status quo και της πλήρους κατάργησης των διμερών συμφωνιών με την ΕΕ, θα κερδίσει πανηγυρικά η διατήρηση του status quo.

Είναι επίσης γεγονός ότι η Ελβετία έχει ωφεληθεί τα μάλα από τις διμερείς συμφωνίες με την ΕΕ, σε βαθμό που πολλοί στις Βρυξέλλες έχουν μετανιώσει που έδωσαν αυτό το μοντέλο στους Ελβετούς.

Για αυτό και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να διευκολύνουν την ελβετική κυβέρνηση.

Η γραμμή στις Βρυξέλλες πλέον είναι ότι όποιος θέλει πρόσβαση στην Ενιαία Αγορά θα πρέπει να είναι πλήρες μέλος της ΕΕ και αν όχι πλήρες μέλος τότε τουλάχιστον μέλος του ΕΟΧ, όπως για παράδειγμα η Νορβηγία.

Το να είναι μια χώρα μέλος του ΕΟΧ σημαίνει ότι κάθε νέος κανονισμός που αποφασίζεται στις Βρυξέλλες ισχύει αυτομάτως και για αυτήν, αυτό που κάποιοι αποκαλούν fax democracy επειδή οι νόμοι έρχονται με fax.

Αντίθετα η Ελβετία έχει το δικαίωμα να μην εφαρμόσει νέους κανονισμούς που δεν της αρέσουν.

Όσα έγραψα στις δύο τελευταίες παραγράφους εξηγούν ως έναν βαθμό γιατί δεν έχει γίνει ντόρος για το θέμα.

Οι ίδιοι οι Ελβετοί πολίτες -η πλειοψηφία τους εν πάση περιπτώσει-αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν σεβάστηκε το Σύνταγμα της χώρας με το να μην εφαρμόσει στην πράξη αυτό που ψήφισαν, αλλά, ως πρακτικοί άνθρωποι, εγκρίνουν αυτό το πραξικόπημα για τους λόγους που ανέφερα.

Επίσης, δε θέλω σε καμία περίπτωση να νομίσει κανείς ότι συμφωνώ με το ρατσιστικό και ξενοφοβικό μέρος του ελβετικού λαού που ψήφισε για να κρατήσει έξω από τη χώρα του τους φτωχομπινέδες από την Ελλάδα και την Ιταλία.

Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ σημαντικό να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για την άμεση δημοκρατία της Ελβετίας.

Αιωνία της η μνήμη.

Χαιρετισμούς από Αμβούργο.

Δημήτρης

(Αγαπητέ φίλε, έγραφα συνέχεια τα τελευταία χρόνια για την ανάγκη ενός Συντάγματος στην Ελλάδα που να προβλέπει δημοψηφίσματα για όλα -εκτός από τα ανθρώπινα δικαιώματα- αλλά, αν προσέξατε, σταμάτησα μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ σε ένα βράδυ, χωρίς οι Έλληνες να αντιδράσουν. Το πήρα απόφαση. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ εγώ που ζω σε μια χώρα που έγινε δημοψήφισμα μετά από 41 χρόνια και ανατράπηκε το αποτέλεσμα να κρίνω τους Ελβετούς με τα δεκάδες δημοψηφίσματα των οποίων το αποτέλεσμα έχει τηρηθεί. Θα ήμουν γραφικός, αν το έκανα. Πάντως, ακόμα και στο θέμα με το δημοψήφισμα για τους Ευρωπαίους μετανάστες στην Ελβετία -που δεν είναι μόνο οι Έλληνες και οι Ιταλοί, όπως αναφέρετε, αλλά και Γάλλοι, Γερμανοί κλπ-, η Ελβετία μπορεί να το ενεργοποιήσει, όταν θα κρίνει πως την συμφέρει. Δεν είναι το τέλος της Άμεσης Δημοκρατίας στην Ελβετία, είναι το τέλος κάθε έννοιας Δημοκρατίας παντού. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.