Προσκύνημα στη χώρα των γενναίων

Αγαπημένε Πιτσιρίκο
Σου γράφω από τον καναπέ του σπιτιού μου. Νωρίτερα το απογευματάκι επέστρεψα από ένα ιερό προσκύνημα που άρχισε από τον Άη Φραγκίσκο, συνέχισε στον Άγιο Σταυρό, πέρασε από το Pismo beach (;) και την Αγία Βαρβάρα και κατέληξε εις Τους Αγγέλους.

Κοινώς, δουλειά δεν είχαμε, τριγυρίσαμε με την παρέα μας στην Καλιφόρνια.

Ανακάλυψα από την πρώτη ημέρα ήδη πως η Ελλάδα δεν είναι το ομορφότερο μέρος του κόσμου, όπως λανθασμένα πίστευα μέχρι τώρα.

Ούτε την καλύτερη κουζίνα του κόσμου έχουμε.

Ούτε οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι είμαστε…

Γενικά, γκρεμίζονται ένα μετά το άλλο όλα τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσα.

Η Καλιφόρνια είναι σαν την Ελλάδα, αλλά με τα πάντα πιο έντονα. Μυρωδιές, γεύσεις, ήλιο, χρώματα…

Απορώ, πάντως, με το γεγονός ότι υπάρχουν αδύνατοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Πώς αντιστέκονται σε αυτές τις λιχουδιές; Απίστευτες μάσες, κόντεψε να μπατάρει το αεροπλάνο στον γυρισμό από τα κιλά που έχουμε πάρει.

Την μεγάλη πλάκα, Πιτσιρίκο μου, την έπαθα στην Santa Barbara. Όμορφο μέρος, όμορφος κόσμος, απίστευτο κλίμα τόσο καιρικά όσο και πνευματικά. Αισθάνεσαι το κάρμα σου να ισιώνει!

Χαλλλάρωση ρε φίλλλε, με όλα τα “λάμδα” σαν να τα προφέρει με μια και μόνο φωνή όλη η Τούμπα – συγγνώμη Παόκι!

Όπως και να έχει, συμπέρασμα είναι πως έχω πάθει την πλάκα μου με αυτή την πολιτεία και, όποτε μιλάω με τους δικούς μου στο skype, τους λέω διάφορα παλαβά του τύπου “αν είχα γεννηθεί εδώ θα ήμουν τετράπαχος ξενοφοβικός ρεπουμπλικάνος υπέρμαχος της οπλοκατοχής γιατί για τέτοια χώρα αξίζει να λιντσάρεις μαύρους και να ρίχνεις ναπάλμ στα παιδιά του κόσμου” και ο πατέρας μου έχει αρχίσει και φρικάρει.

Δεν ξέρω αν ανησυχεί περισσότερο για το αν τρελάθηκα και τα εννοώ ή αν είναι όντως έτσι τα πράγματα.

Πάντως, εγώ σχεδιάζω να γυρίσω και να μπω παράνομα από το Μεξικό, μαυριδερός είμαι και κάτι κουτσοϊσπανικά της κακιάς ώρας – κομο στας, κε πασα υ με γιαμο Μπίλλυ- τα μιλάω.

Α, και να έχει χτιστεί και ο τοίχος, να το κερδίσω με τον ιδρώτα μου το σερί απελάσεων που θα με κεράσουν.

Φαντάζομαι κάπου σε αυτό το σημείο θα αναρωτιέσαι αν την είδα νεοφιλελέ – new age – και α και ου και ΔΑΠ-ΝουΔουΦουΚου.

Όχι βέβαια!

Φυσικά, όλα οφείλονται στο ότι είχαμε γεμάτες τσέπες, γιατί αλλιώς τα παπάρια μας θα παίρναμε και δεν υάρχει καμία αμφιβολία για αυτό.

Σκουπίδια θα τρώγαμε, τα πάντα θα μας φαίνονταν γκρίζα, θα κυκλοφορούσαμε κομμάτια στην πρέζα και χεσμένοι επάνω μας βρίζοντας τον κόσμο μέχρι να μας μαζέψουν οι μπάτσοι.

Εικόνα ιδιαίτερα συχνή εάν περάσεις μια νοητή γραμμή που χωρίζει στο San Francisco τους χίπστερ από τους καταραμένους.

Παρ’ όλα αυτά, απέραντο σεβασμό στο αμερικανικό σύστημα για την ειλικρίνειά του. Σου το λένε από την αρχή: έχεις $, ζεις όσο έχεις. Δεν έχεις $ ή σου τελείωσαν, ψόφο κακό!

Όχι σαν τις ευρωπαϊκές μαλ@κίες που προσπαθούν να μας πείσουν πως βρήκαν το τέλειο μίγμα μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού.

Άλλο αν ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει.

Έλεγε μια πιτσιρίκα που δούλευε σε ένα εμπορικό κέντρο “θέλω να βγάλω λεφτά και να τα ξοδεύω σε ρούχα και ταξίδια, και να αποταμιεύω ταυτόχρονα”.

Δύσκολο της λέω, γίνεται μου απαντάει.

Αυθόρμητα, ήθελα να της πω, μέσα από την σοφία των 20+ χρόνων διαφοράς που είχαμε, “την π**τσισες από χέρι”, αλλά οι τρόποι μου δεν το επιτρέπουν, λόγος δεν μου πέφτει και πώς να το πεις στα αγγλικά; You dicked her from hand;

Εν συντομία, γαμάτα τα περνάς, αν έχεις γεμάτες τσέπες όπως ανέφερα.

Οι υπόλοιποι τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ πεπεισμένοι πως θα κατακτήσουν το αμερικάνικο όνειρο.

Μέχρι να τους ρίξουν κανένα πιστόλι οι τράπεζες, να αρρωστήσουν και να μην έχουν ασφάλιση ή να μην έχουν διαβάσει τα ψιλά γράμματα στην ιδιωτική τους ασφάλιση η οποία τελικά τους καλύπτει μόνο για στραμπούληγμα δεξιού ποδιού σε βροχερή ημέρα μεταξύ κολατσιού και μεσημεριανού.

Κάποτε, βλέποντας μια συνέντευξη ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα μου είχε κάνει εντύπωση μια φράση του κιθαρίστα: “περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο έχω δει πολλά μέρη, όμως πουθενά οι κοινωνικές ανισότητες δεν είναι τόσο φανερές όσο στις ΗΠΑ”.

Αληθεύει. Σε ένα βήμα απόσταση από τις απέραντες φυσικές και τεχνητές ομορφιές και τις πολυτέλειες, στέκεται ο καταραμένος, άρρωστος, συχνότερα μειονοτικός, τοξικομανής. Κανένας δεν συγκινείται, ούτε εδώ ούτε εκεί.

Είμαστε όλοι εκπαιδευμένοι να βλέπουμε την λαμπερή πλευρά των πραγμάτων.

Περνάμε δίπλα τους και στην καλύτερη να ρίξουμε μια ματιά όλο συμπόνια, πριν πάμε να καθήσουμε στο πλουσιοπάροχα στρωμένο τραπέζι και να παραπονεθούμε πως το φαγητό είναι πιο πικάντικο από όσο γουστάρουμε.

Αλλά έτσι είναι οι διακοπές, τελειώνουν και τώρα πάλι τα κεφάλια μέσα. Συνεχίζοντας να γκρινιάζουμε για τη ζωή που κάνουμε, που άλλοι δεν τολμάνε καν να την ονειρευτούν.

Στο Pismo Beach, μια φανταστική παραλία, ο σερβιτόρος, όταν άκουσε από πού ερχόμαστε, αναφώνησε “Είμαι παγιδευμένος σε αυτά τα σκατά, πρέπει να πάρω το σακίδιο μου και να γυρίσω τον κόσμο”.

Την ίδια ώρα που εμείς σκεφτόμασταν πώς θα βρούμε τρόπο να πάμε να εγκατασταθούμε για πάντα εκεί!

Τα πάντα είναι θέμα προοπτικής τελικά.

Με φιλικούς χαιρετισμούς από την ομιχλώδη Σκανδιναβία

Βασίλης

(Αγαπητέ Βασίλη, δεν έχουν γραφτεί τυχαία τόσα τραγούδια για την Καλιφόρνια και τις πόλεις της, ούτε την αγάπησαν τυχαία τόσοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Και επιμένω πως οι Αμερικανοί είναι ο καλύτερος λαός στον κόσμο. Πραγματικά καλόψυχοι, πολύ ανοιχτοί και καθόλου δήθεν. Ο σερβιτόρος στο Pismo Beach σας είπε κάτι που ξέρεις: Η φύση του ανθρώπου δεν είναι να ζει σε ένα μέρος για όλη του τη ζωή. Νομάδες είμαστε. Οι τσιγγάνοι μας έδειχναν τον δρόμο. Μέχρι που φτιάχτηκαν τα σύνορα και τους ξέσκισαν κι αυτούς. Βέβαια, τώρα αισθάνομαι κι εγώ σαν τον σερβιτόρο στο Pismo Beach γιατί σε λίγο δεν θα μπορώ να πάω όχι στην Καλιφόρνια αλλά ούτε στη Ζάκυνθο. Θα έπρεπε να έχουμε ακολουθήσει -όλη η παρέα- την Μαρία που πήγε πριν από 17 χρόνια στο Λος Άντζελες και την περνάει φίνα. Είναι αλλιώς η ζωή, όταν έξω από την πόρτα σου είναι ελάφια και σκιουράκια. Να είσαι καλά, Βασίλη. Χαίρομαι για εσένα. Πάντα τέτοια!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.