Η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα
Γεια σου Πιτσιρίκο.
Το κείμενο αυτό αφορά κυρίως την τέχνη στη Ελλάδα της κρίσης και ιδιαίτερα τη μουσική που είναι κι ο δικός μου τομέας, πιστεύω όμως πως σχετίζεται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και με μια γενική στάση των ανθρώπων στις μέρες μας.
Οι νεότερες γενιές κατηγορούν τις παλαιότερες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και με το δίκιο τους.
Τι θα γίνει όμως όταν έρθουν οι επόμενες γενιές και συναντήσουν τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες σε 15-20 χρόνια από τώρα;
Ποιούς θα κατηγορούν; Μήπως αυτούς που δεν έκαναν τίποτα για να τις αλλάξουν;
Θέλουμε δεν θέλουμε, συμμετέχουμε με την απάθειά μας στη δημιουργία ενός παραλογισμού που κάποια στιγμή θα γίνει απλά δεδομένος.
Ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος και ο πανικός για επιβίωση
οδηγεί αργά ή γρήγορα σε έκπτωση στην προσωπικότητα και στις αξίες της ζωής.
Σε καιρό κρίσης, λένε πως δημιουργούνται τα μεγαλύτερα έργα στην τέχνη.
Μέχρι και πριν μερικά χρόνια, μου φαινόταν πολύ λογική διαπίστωση.
Ένας καλλιτέχνης υποτίθεται πως αφουγκράζεται και εκφράζει την εποχή του.
Και φυσικά δεν λέει “Τώρα θα εκφράσω την εποχή μου”, απλώς το κάνει.
Αυτό συμβαίνει ευκολότερα, όταν υπάρχει ένα ρεύμα και μια μαχητικότητα
από το γενικότερο σύνολο, μια τάση για να αλλάξουν τα πράγματα.
Στην εποχή της απάθειας λοιπόν που ζούμε, ο καλλιτέχνης τι κάνει;
Το κοινό είναι απροβλημάτιστο, οπότε κι εκείνος λειτουργεί ομοίως.
Η “εναλλακτική” σκηνή στις μέρες μας είναι απλά hipsters που παίζουν
latin και salsa με στίχους για έρωτες στη πλατεία Καρύτση
Γνωστοί “επαναστάτες” των προηγούμενων δεκαετιών συνεργάζονται
με άλλους “καλλιτέχνες”-ταμειακές μηχανές, ξεχνώντας όλα όσα έλεγαν
στο παρελθόν που δεν έπεφτε πείνα και κάποιος έπρεπε να παίζει το ρόλο
του αντισυστημικού.
Οι νέοι μουσικοί πληρώνουν views και likes στο YouTube, για να φαίνεται στον κόσμο ότι είναι hot και πρέπει να τους ακούσουν κι εκείνοι.
Το χειρότερο είναι, βέβαια, πως αυτό έχει αποτέλεσμα.
Επίσης, υπάρχει και το sponsoring στο Facebook, όπου πληρώνοντας
τον Ζάκερμπεργκ αναγκάζεις περισσότερους χρήστες να τρώνε στη μάπα
κάθε μέρα τη δουλειά σου.
Η δισκογραφία πέθανε αλλά, παρ’ όλα αυτά, πολλοί μουσικοί πληρώνουν
χιλιάδες ευρώ κάτι λαμόγια εταιρειάρχες για να βγάλουν το cd τους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν -μέσα στον πανικό τους- είναι πως όλοι αυτοί οι νέοι τρόποι προβολής που τόσο αβίαστα χρησιμοποιούν μπορεί στην παρούσα φάση να τους αποφέρουν κάτι, μακροπρόθεσμα όμως θα σκοτώσουν την τέχνη απλά.
Εκείνος που έχει ένα όραμα αλλά αρνείται να πληρώσει νταβατζήδες ή να κάνει έκπτωση στο έργο του απλά χάνεται μέσα στο χαοτικό αυτό τοπίο.
Πολύ πιθανό να απογοητευτεί και να τα παρατήσει…
Νίκος
(Αγαπητέ φίλε, δεν είναι κρίση, είναι η ζωή μας όλη. Κρίση είναι κάτι που περνάει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι εθελόδουλοι δεν έχουν τέχνη, δεν έχουν πολιτισμό. Προσωπικά, βαρέθηκα με την δηθενιά των “καλλιτεχνών” που μιλάνε μέσα από την τέχνη τους και αναφέρονται συνέχεια στα ερωτήματα που θέτει η Τέχνη. Πολύ ωραία δικαιολογία για να μην γίνουν δυσάρεστοι -και χάσουν τις χορηγίες- αλλά δεν μπορώ να τους πάρω και στα σοβαρά. Τέτοια μουγκαμάρα από “καλλιτέχνες” δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλη περίοδο στην Ελλάδα. Αν δεν μιλήσει σήμερα ο καλλιτέχνης, πότε θα μιλήσει; Αλλά, με την Documenta 14, γέμισε η Αθήνα σκουπίδια. Κυριολεκτικά. Κανείς δεν χάνεται. Το θέμα είναι να πεις το δικό σου τραγούδι, όπως κάνουν και τα πουλιά. Κανένα πουλί δεν χάθηκε. Το είπε το τραγούδι του. Όποιος το θέλει πάρα πολύ, θα το πει το τραγούδι του. Οι νεότεροι που κατηγορούν τους προηγούμενους είναι οι ζαβοί που, μέχρι να πεθάνουν, θα τα ρίχνουν όλα στη μάνα τους και τον πατέρα τους. Πολύ καλή δικαιολογία για να μείνει κάποιος ένα τίποτα σε όλη του τη ζωή. Να είστε καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.