Κάτω η δουλειά!
Με αφορμή το διήμερο για την ανεργία και την επισφάλεια στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, σκέφτομαι αν έχει νόημα να διαμαρτύρεσαι σήμερα για την ανεργία και τις κακές συνθήκες εργασίας.
Πιστεύει κάποιος πως μπορεί να μειωθεί η ανεργία στο υπάρχον σύστημα;
Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού.
Υπάρχει λόγος που οι άνεργοι στην Γαλλία την δεκαετία του ’50 ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες και σήμερα είναι αρκετά εκατομμύρια.
Σήμερα δεν χρειάζεται να υπάρχει ο ίδιος αριθμός εργαζόμενων που χρειαζόταν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Η αυτοματοποίηση της εργασίας, οι τεχνολογικές εξελίξεις και η οικονομία της αγοράς, εξολοθρεύουν εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Αυτό δεν είναι κακό.
Δεν ξέρω πώς και πότε μπήκε στο μυαλό των ανθρώπων πως η δουλειά είναι κάτι πολύ θετικό.
Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ντροπή και αίσχος.
Λέμε “να μην ζήσουμε σαν δούλοι”.
Μα κάποτε μόνο οι δούλοι δούλευαν. Το λέει και η λέξη.
Λέμε “να μην ζήσουμε σαν δούλοι” αλλά θέλουμε να δουλεύουμε.
Όχι, να μην δουλεύουμε.
Να αποδεσμετυτεί ο άνθρωπος από την δουλειά, ως τον μοναδικό τρόπο για να ζήσει.
Να δημιουργούμε -όχι σε οκτάωρα μισθωτής σκλαβιάς- αλλά να μην δουλεύουμε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που πρέπει να απαιτήσουν δυναμικά και με κάθε τρόπο οι πολίτες είναι να λαμβάνουν επιδόματα από τα χρήματα που κερδίζουν οι επιχειρήσεις επειδή δεν χρειάζεται να απασχολούν πολλούς υπαλλήλους.
Ας ξεκινήσουμε με το Βασικό Εισόδημα.
Αυτό πρέπει να γίνει.
Αυτοί που συγκέντρωσαν τον πλούτο -οκτώ άνθρωποι έχουν τον πλούτο που έχουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι- πρέπει να επιστρέψουν στην κοινωνία αυτό που της αναλογεί.
Δεν έχει κανένα νόημα να κλαψουρίζουμε για εργατικά δικαιώματα που δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ ξανά.
Αυτά τα εργατικά δικαιώματα αφορούσαν την εποχή της εργασίας.
Σήμερα ζούμε στην μετά εργασία εποχή.
Η εποχή της εργασίας τελείωσε ανεπιστρεπτί.
Η πραγματική αντεπίθεση είναι να απαιτήσεις να ζεις ελεύθερος.
Ελεύθερος από την δουλειά.
Δεν είναι αντεπίθεση να νομίζεις πως ζούμε στην δεκαετία του ’50 και να απαιτείς εργατικά δικαιώματα και καλές συνθήκες εργασίας.
Άλλοι είναι ενάντια στην ανεργία.
Πώς μπορεί να είσαι ενάντια στην ανεργία και να λες “δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι”, όταν θέλεις να δουλεύεις;
Το να είσαι σήμερα ενάντια στην ανεργία είναι σαν να είσαι ενάντια στο σεισμό· όσο και να είσαι ενάντια στο σεισμό, συμβαίνει.
Εγώ είμαι ενάντια στην δουλειά.
Κάτω η δουλειά!
(Επειδή βλέπω και ρεμπέτικο γλέντι στο διήμερο κατά της ανεργίας στο Μεταξουργείο, να θυμίσω πως οι ρεμπέτες ζούσαν ρεμπέτικα. Δεν δούλευαν σαν τα σκυλιά. Οι ρεμπέτες δεν ήταν τα τραγούδια τους, ήταν η ζωή τους. Δεν ζούμε, παιδιά, δεν ζούμε.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.