Συγκυρίες και επιλογές
Καλησπέρα Πιτσιρίκο,
Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα της ατομικής ευθύνης.
Χωρίς να διαφωνώ με τον Σάββα είμαι πιο κοντά στην θεώρηση των πραγμάτων από την Έφη.
Η αναγνώριση και η αποδοχή της ευθύνης είναι απόδειξη αυτοσεβασμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο.
Αφαιρώντας την ευθύνη απο κάποιον, τον υποτιμάς και δεν του αναγνωρίζεις τη δύναμη να αλλάξει.
Βολεύει όλους μας ενίοτε αλλά υποσκάπτει την αυτοεκτίμηση και δεν βοηθάει να εξελιχθούμε.
Σχετικά με την αστικοποίηση, δεν διαφωνώ καθόλου πως οι ελληνικές-και όχι μόνο- μεγαλουπόλεις είναι απάνθρωπες.
Πρέπει ομως να σκεφτούμε ότι είναι μια τάση μη αναστρέψιμη, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα σε όλο τον πλανήτη.
Η δημιουργία πόλεων είναι η απόλυτη ένδειξη της κοινωνικότητας του ανθρώπινου είδους.
Με την δημιουργία πόλεων-σταθερών οικισμών, προέκυψαν οι προυποθέσεις ανάπτυξης και επικράτησης πολιτισμών· οικονομικά πλεονάσματα, αντοχή στα μικρόβια κλπ.
Σε μεγάλο βαθμό, η κοινωνική συνεργασία και ο συγχρωτισμός είναι η βασική αιτία της επικράτησης του homo sapiens.
Ότι πλέον έχουν προκύψει μεγαλουπόλεις τέρατα, οι οποίες δημιουργούν ανθρωπολογικούς τύπους μη συμβατούς ακόμα και με την συνέχιση του ίδιου του συστήματος και του είδους, είναι μια αλήθεια.
Νομίζω, όμως, ότι πολλές φορές εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αναπολώντας επιστροφή σε συνθήκες και κοινωνικά μοντέλα που έχουν παρέλθει.
Το πρόβλημα σήμερα είναι η απόλυτη πίστη στο μύθο της αέναης ανάπτυξης και η θρησκειοποίηση της οικονομίας.
Σε ένα πεπερασμένο πλανήτη και μια πεπερασμένη ζωή δεν ειναι δυνατό να υπάρξει κάτι τέτοιο.
Ισως βέβαια να είναι και η υποσυνείδητη άμυνα του ανθρώπου στο πεπερασμένο της ύπαρξης του και στον πιο κρίσιμο οντολογικό φόβο του, τη φθαρτότητα και τον θάνατο.
Ακόμα και 300 χρόνια να καταφέρει να ζει ο άνθρωπος -με τη βοήθεια της επιστήμης-, αυτό δεν αλλάζει.
Τελικά, όμως, η ποιότητα και η πληρότητα της ζωής μας είναι ένας συνδυασμός επιλογών (ατομικής ευθύνης) και συγκυριών(τύχης).
Το σημαντικό είναι η ύπαρξη κάποιων αληθινών σχέσεων με ποιότητα στη ζωή μας.
Κι αν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι αρχικά στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα τύχης (γονείς και συγγενικός κύκλος) στην πορεία προστίθενται άλλοι ως αποτέλεσμα επιλογής(σύντροφος και φίλοι).
Αν εκεί τα πράγματα πάνε καλά, ζούμε μια καλή ζωή μέσα στα πλαίσια των αντικειμενικών συνθηκών που σίγουρα συνδιαμορφώνουμε.
Θα κλείσω με ένα-από τα πολλά-σοφά ρητά του αγαπημένου σου Επίκουρου:
Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως οὐδὲ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως ἄνευ τοῦ ἡδέως.
Είναι αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα.
Γιάννης
Υ.Γ. Σχετικά με τις συνδρομές, θεωρώ αδιανότο να μην βρεθουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι -από τους εκατοντάδες χιλιάδες των αναγνωστών- να προσφέρουν ένα καφέ το μήνα για να λειτουργεί αξιοπρεπώς το blog. Θα πλήρωνα για να διαβάσω κείμενα όχι μόνο δικά σου αλλά και του Ηλία, του Βασίλη και άλλων αναγνωστών. Εσύ, βέβαια, ενστερνίζεσαι την άποψη του Επίκουρου αλλά και του Χριστού πως ό,τι κατέχεις σε κατέχει -και έτσι είναι -αλλά υπάρχει και η βάση της πυραμίδας του Μάσλοου.
(Αγαπητέ Γιάννη, δια των διαφορετικών απόψεων έρχεται η σύνθεση. Η Έφη -που έβαλε φωτιά στα τόπια-, ο Σάββας, εσύ, σκέφτεστε και γράφετε τις απόψεις σας. Ακονίζει ο ένας την σκέψη του στην σκέψη του άλλου. Μερικά από τα πιο διαβασμένα κείμενα αυτού του μπλογκ, τα έγραψα με αφορμή τις σκέψεις άλλων ανθρώπων. Ακόμα και ανθρώπων με τους οποίους έχω εντελώς διαφορετικές απόψεις. Μια φράση κάποιου μπορεί να είναι το έναυσμα για να πυροδοτηθεί ο εγκέφαλος και να οδηγηθεί σε σκέψεις που δεν έκανε πριν. Γιάννη, το να φτιάξουμε κοινότητες στην περιφέρεια δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν. Για μένα είναι το μέλλον. Αλλά δεν έχω στο μυαλό μου τις κλειστές και φοβικές κοινότητες του ’50 αλλά πολύ ανοιχτές κοινότητες. Βλέπεις σήμερα το Διαδίκτυο τα έχει αλλάξει όλα. Οι κοινότητές μας, όπου κι αν είναι, θα είναι διαφορετικές από αυτές του παρελθόντος. Αλλά να εκμεταλλευτούμε το Διαδίκτυο και όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις στις νέες μας κοινότητες. Για μένα το ιδανικό θα ήταν οι άνθρωποι να μετακινούνται διαρκώς χωρίς να υπάρχουν σύνορα. Οι κοινωνιολόγοι λένε πως οι άνθρωποι είναι νομάδες και ο ιδανικός τρόπος ζωής ήταν αυτός των τσιγγάνων, πριν τους τσακίσουν τα σύνορα. “Ποτέ μην δίνεις ραντεβού στα τσαντίρια των γύφτων” έλεγαν παλιά. Τι ωραία να παίρνεις το σπίτι σου και να πηγαίνεις παρακάτω. Τυχερές οι χελώνες. Ενώ οι άνθρωποι μαζεύουν σπίτια και είναι δούλοι της ιδιοκτησίας τους. Και δουλεύουν σαν δούλοι για την ιδιοκτησία τους αλλά φωνάζουν “να μην ζήσουμε σαν δούλοι”. Δεν σκέφτονται τι λένε. Όσο για τη συνδρομή, σε ευχαριστώ πολύ αλλά κανείς δεν έχει υποχρέωση να μου προσφέρει ούτε μια γουλιά καφέ. Ξεκίνησα να γράφω, πριν από 12 χρόνια, επειδή ένιωσα την ανάγκη, όχι επειδή σκεφτόμουν πως θα βγάλω χρήματα. Άλλωστε, έκανα άλλη δουλειά. Αν υπάρχει λόγος και ανάγκη να υπάρχει το μπλογκ μου, οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν. Αν δεν υπάρχει λόγος και ανάγκη να υπάρχει το μπλογκ μου, θα αδιαφορήσουν και εγώ θα κάνω κάτι άλλο. Μου αρέσει αυτή η πρόκληση. Γιατί μπορεί να μου πει πως πρέπει να πάω παρακάτω. Την ακούω την ζωή. Πάω με τα νερά της. Να είσαι καλά, Γιάννη.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.