Ο Τυπάκος στο Θησείο
Πιτσιρίκο,
Πέρναγα από Θησείο σήμερα και χάζευα κολιέ στους πλανόδιους. Βλέπω έναν αδύνατο τυπάκο που πούλαγε κάτι υπερυπέροχες αντίκες. Φαινόντουσαν πως ήταν οικογενειακά κειμήλια. Μου λέει: «Αυτό είναι από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Γιάννενα».
Η πρώτη σκέψη από μέσα μου ήταν αυτός που μου αρέσει, ο οποίος κατάγεται από εκεί.
Την δεύτερη την είπα δυνατά, έχοντας πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να επακολουθήσει:
«Τι να κάνω βρε κοπέλα μου, κάπως πρέπει να ζήσω κι εγώ».
«Εγώ σου εύχομαι να βρεις γρήγορα μια λύση και να μην τα πουλήσεις».
«Να ‘σαι καλά κοπέλα μου, κι ευχαριστώ».
Μου το είπε να παρακαλούσε να βγει η ευχή μου. Πιτσιρίκο, πιστεύεις στις ευχές;
Σφίχτηκε η καρδιά μου. Δεν τα πήγε σε τοκογλύφους, τα πουλάει από μόνος του.
«Αυτοαπασχολούμενος»…
Ίσως για κάποιο διάστημα, επέλεξα κι εγώ να ζω σε μία γυάλα. Μόλις βρήκα δουλειά, μπήκα σε μία φάση υπερκατανάλωσης. Σαν να μου βγήκαν εκατό απωθημένα, ύστερα από μία περίοδο που τα μέτραγα όλα.
Δεν ήθελα να βλέπω τίποτα. Δεν κατέβαινα κέντρο, πήγαινα ΒΠ και θάλασσα. Έβγαινα σε μέρη που δεν υπήρχε τίποτα που θα αναστάτωνε την όμορφη ροζ μπουρμπουλήθρα μου· ήταν η νορμάλ αντίδραση μετά από ένα κάρο συνεντεύξεις σε ελεεινούς εργοδότες.
Ήθελα να κλείσω τα μάτια, να αποφορτιστώ.
Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, βλέπω ένα συγκεκριμένο ζητιάνο.
Θα ‘ναι καμιά 16άρα ετών, απροσδιορίστου καταγωγής. Ένα γλυκύτατο παιδί.
Αν πήγαινε σχολείο, θα έκαιγε καρδιές. Πού και πού, αφήνω κάνα τοστ, και σπανιότερα κάνα ψιλό.
Δεν μου αρέσει να δίνω χρήματα. Ίσως να βρίσκεται κάνα κύκλωμα trafficking από πίσω.
Και τοστ που δίνω –και πάλι το πρόβλημα είναι πολιτικό, και οι ελεημοσύνες δεν το λύνουν- ίσως να το εντείνουν κιόλας.
Μου τη δίνει να δίνω, είναι ενάντια στις αρχές μου.
Από την άλλη, όμως, οι sociopathic μεγαλοπιστωτές μας δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας αφήσουν να ψοφήσουμε στο δρόμο.
«Αφού δεν μπορείς να τους σώσεις!».
«Ναι, αλλά μπορώ να σώσω αυτόν», σκέφτομαι μία ιστορία που είχα διαβάσει μικρή. Ούτε αυτόν μπορώ να σώσω, σκέφτομαι από μέσα μου.
Είναι όλα τόσο άδικα, τόσο μπλεγμένα, ένα αναμαλλιασμένο κόκκινο κουβάρι μες στο κεφάλι μου.
Την περίοδο που έψαχνα δουλειά, υπήρχαν φάσεις τέτοιου άγχους που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Ένα κάρο σκέψεις έτρεχαν μέσα μου, λυσσομανούσαν.
Σκεφτόμουν χώρες με ΔΝΤ, όπως η Ρουμανία, και κοπέλες που για να ξεφύγουν από τον κύκλο της φτώχειας, έψαχναν μία τίμια δουλειά στο εξωτερικό ως σερβιτόρες, βρισκόμενες άθελά τους θύματα κυκλωμάτων trafficking να τις εκπορνεύουν.
Φρικτές αϋπνίες.
Σκεφτόμουν πόσο μακριά να είναι αυτό από εμένα;
Πόσο πιθανό θα ήταν μετά από χρόνια να βρεθούν και κοπέλες από την Ελλάδα σε αυτό το αδιέξοδο;
Στριφογύριζα στο κρεβάτι μου, προσπαθώντας να αναπνέω αργά για να κοιμηθώ, μάταια όμως.
Έπαιρνα το κινητό στα σκοτάδια και διάβαζα ιστορίες θυμάτων trafficking.
Ενώ εξιστορούσαν τον εφιάλτη, σκεφτόμουν: «Θεέ μου, κάνε να μη πεθάνουν οι γονείς μου και βρεθώ σε αυτή την κατάσταση».
Λογικό δεν είναι όταν βρήκα δουλειά να θέλω να μείνω στη μπουρμπουλήθρα μου; Με τα καινούρια μου ρούχα, τα εμπορικά κέντρα, τη μουσική μου και τίποτα τσιτάτα άρθρα δήθεν αυτοβελτίωσης;
Πιτσιρίκο, πιάστηκε η καρδιά μου με τον άνθρωπο. Πιάνεται η καρδιά μου κάθε φορά που πάμε Μοναστηράκι να φάμε σουβλάκια και βλέπω τους άστεγους έξω από το σουβλατζίδικο.
Αν και κάποιες φορές νιώθω ότι το έχω συνηθίσει, σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε.
Δεν θα ήταν πιο τίμιο να σκοτώνουν ακαριαία κάποιον, παρά να τον αφήνουν σε αυτή την κατάσταση; Τι περιμένουν; Είναι σαδιστές ή απλά άπληστοι;
Τι τους ενοχλεί να έχει ο καθένας ένα κομμάτι γης να μείνει, ένα πιάτο φαί, και λίγα χρήματα να κάνει το κομμάτι του;
Δεν τους φτάνουν όσα έχουν; Τι παραπάνω θέλουν, αφού και πάλι τους φτάνουν και τους περισσεύουν;
Πού θα πάει αυτή η κατάσταση, γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Γιατί έκλεισαν την Ηριάννα μέσα;
Γιατί η παράνοια είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση;
Και πώς και υπήρξε μία περίοδος που ήταν κοντά στο φυσιολογικό, με την Ευρώπη των λαών όπως θα έπρεπε να είναι;
Θα επιστρέψουμε πάλι στο φυσιολογικό ή θα πρέπει να χυθεί αίμα;
Και γιατί να χυθεί αίμα και να μην είναι τα πράγματα απλά και φυσιολογικά για όλους;
Ώρες-ώρες, εύχομαι να είχα γεννηθεί sociopath. Ποιος ξέρει, σε κάποια άλλη ζωή…
Φιλικά
Κωνσταντίνα
ΥΓ1: Η καθαρίστρια στη δουλειά μου είναι Γεωργιανή. Μία μεγάλη κυρία, πρώην μηχανολόγος μηχανικός. Χτες μου είπε πως όταν ήρθε Ελλάδα, μετά την περεστρόικα, υπήρχαν μέρες που ήταν με 7 βαθμούς σπίτι της, χωρίς θέρμανση. Ευτυχώς, όμως, τέλος καλό όλα καλά.
ΥΓ2: Όταν τελείωνα το άρθρο, μπήκε αυτό το τραγούδι:
(Αγαπητή Κωνσταντίνα, δεν έχω απάντηση στα ερωτήματά σου. Είμαι βαθιά πεπεισμένος πως όλο αυτό που ζούμε είναι ένα λάθος. Μέσα σε αυτό το λάθος -που δεν έχει καμία λογική-, δεν εμπιστεύομαι πια ούτε τους νόμους, ούτε τη λογική. Μόνο το ένστικτο πια. Ούτε εγώ δίνω χρήματα σε παιδιά. Ποτέ. Αλλά το καλοκαίρι, σε ένα νησί, ένα εφτάχρονο αγοράκι -από την γνωστή φυλή- μου είπε “Δεν έχεις καρδιά”, οπότε του έδωσα. Δεν ξέρω πότε ήταν η κατάσταση κοντά στο φυσιολογικό αλλά, πριν από μερικές δεκαετίες, στην Ευρώπη έκαιγαν ανθρώπους. Τώρα, για την ώρα, καίνε ψυχές και καρδιές. Να είσαι καλά, Κωνσταντίνα.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.